ولایت پروان

ولایت پَروان، یکی از ۳۴ ولایت افغانستان است. مرکز این ولایت شهر «چاریکار» در ۶۴ کیلومتری کابل قرار دارد و مساحت مجموعی این ولایت ۵٬۹۷۴ کیلومتر مربع با جمعیت ۶۲۰٬۹۰۰ نفر می‌باشد. پروان از ۱۰ ولسوالی که شامل ۱۳۲۲ قریه می‌شود، تشکیل گردیده‌است. ولایت پروان از شمال با ولایت بغلان، از شرق با ولایت کاپیسا، از جنوب با ولایت‌های کابل و وردک و سرانجام از سمت غرب با ولایت بامیان مرز مشترک دارد. پروان از ولایت‌های مرکزی افغانستان است و برخی مناطق هزارستان را نیز در بر می‌گیرد.

پروان
ولایت
ولایت پروان
موقعیت
مختصات: ۳۵٫۰°شمالی ۶۹٫۰°شرقی / 35.0; 69.0
مختصات: ۳۵٫۰°شمالی ۶۹٫۰°شرقی / 35.0; 69.0
کشور افغانستان
مرکزچاریکار
مدیریت
 • والیمحمد عاصم عاصم
مساحت
 • کل۵۹۷۴ کیلومتر مربع (۲۳۰۰ مایل مربع)
بلندی
۱۵۰۰ متر (۴۹۰۰ پا)
جمعیت
 (2015)
 • کل۶۶۴٬۵۰۲
 • تراکم۱۱۰/کیلومتر مربع (۲۹۰/مایل مربع)
منطقه زمانیUTC+4:30
کد ایزو ۳۱۶۶AF-PAR
زبان‌های رسمیفارسی دری[1]

قسمت‌هایی از ولایت پروان مانند بگرام از قدمت تاریخی قابل توجهی برخوردار می‌باشد. نفوذ فرهنگی پایتخت تا مناطقی از ولایت پروان ادامه می‌یابد. ویژه نواحی دشت شمالی و شهر چاریکار تحت تأثیر آن هستند.

جغرافیا

بیشتر وسعت و نفوس پروان در درهٔ غوربند و شاخه‌های آن قرار دارد. اما نواحی شرقی به واسطهٔ قرار گرفتن در شاهراه کابل به مزار شریف و نزدیکی به پایتخت از توسعه و تسهیلات بیشتری برخوردار گردیده‌است. درهٔ سالنگ، درهٔ غوربند، درهٔ ترکمن و سرخ و پارسا به همراه دشت سرسبز شمالی از نقاط دارای طبیعت زیبا در این ولایت هستند. با ساخت جاده دره غوربند تا کوتل شیبر مسیر شمال و جنوب این ولایت تسهیل می‌شود.

مساحت ولایت پروان از سوی یک تعداد منابع در حدود ۵۷۱۵ کیلومتر مربع و تعداد نفوس آن در حدود ۶۰۰۰ هزار تن تخمین شده؛ اما تعدادی منابع دیگر نفوس و مساحت این ولایت کم و زیاد از این رقم می‌دانند. مجموعهٔ قریه‌های این ولایت به ۱۳۲۲ می‌رسد.

گل غوندی یکی از ساحات مشهور و تفریحی در مرکز این ولایت می‌باشد که گل ارغوان آن از سوی شاعران ستوده شده و مردم از کابل و سایر ولایات در فصل بهار در آنجا جمع و تفریح می‌نمایند. سالَنگ که راه مواصلاتی شش ولایت شمالی و شاهراه ولایات شمال شرقی می‌باشد؛ از تونل دو و نیم کیلومتره می‌گذرد.

این ولایت در حدود ۷۵هزار هکتار زمین‌های زراعتی دارد که انگور، کشمش، توت، گندم، کچالو (سیب زمینی)، جوار و لوبیا از حاصلات مهم آن می‌باشد. همچنان توت و انگور پروان از شهرت خاص برخوردار است.

سبزی‌های مختلف در مناطق مرکزی این ولایت کاشته می‌شود که تعدادی آن برای فروش به بازارهای کابل عرضه می‌شود. برخی بیشتر باشندگان ولسوالی‌های سرخ پارسا، شیخ علی، سیاه گرد، شینوار و کوه صافی مالدار می‌باشند. تعدادی زنان در ولسوالی‌های جبل السراج، سالنگ، سیدخیل، بگرام و شهر چاریکار مصروف رب‌سازی بادنجان و آچار می‌باشند و همچنان بانجان رومی، پیاز و مرچ نیز می‌فروشد.

معادن زغال‌سنگ در تیخان سیاگرد و سرخ پارسا، معادن مس در درهٔ ترکمن سرخ پارسا، معادن سرپ و جست در سرخ ولسوالی سرخ پارسا، معادن سنگ‌های گرومیت در مناطق مختلف کوه صافی، معادن طلا در منطقه جرخشک و معادن سنگ مرمر در ولسوالی سالنگ این ولایت وجود دارد. استخراج این معدن ذعال سنگ ادامه داشت؛ اما اکنون کار آن متوقف گردیده و برای استخراج به داوطلبی گذاشته شده‌است. معادن مرمر در سالنگ و معادن سنگ گرومیت نیز در ولسوالی کوه صافی به داوطلبی گذاشته شده؛ اما معادن متباقی تحت بررسی‌ها قرار دارد و تاکنون به داوطلبی گذاشته نشده‌است.

ولایت پروان از چهار رودخانه (دریا) آب می‌گیرد که عبارت‌اند از:

دریاهای سالنگ، پنجشیر، غوربند، شتل و باریک آب از آب‌های پروان سرچشمه می‌گیرد. همچنان دریای دیگری به نام دریای «باریک آب» از سمت جنوب غرب وارد وادی پروان می‌گردد اما این دریا آب موسمی دارد و دائم فعال نمی‌باشد.

  • دید هوایی از چاریکار
  • دره بَگرام
  • گردنه سالنگ
  • تونل سالنگ

ولسوالی‌ها

شهرستان (ولسوالی)های زیر در ولایت پروان قرار دارند.

نقشه ولسوالی‌‌های ولایت پروان که بارنگ‌های مختلف است.
وُلُسوالی[2] جمعیت
(٢٠٢٠)		 مردم وُلُسوالی[2] جمعیت
(٢٠٢٠)		 مردم
بگرام ۱١٧٬١٨١ پشتون
تاجیک		 چاریکار (مرکز) ٢٠٢٬٢١٠ تاجیک
پشتون
غوربند ١٠٩٬٣۴٢ تاجیک
پشتون
هزاره[3]		 جبل‌سراج ٧٢٬٣۴۵ تاجیک
پشتون
کوه صافی ۳۵٬٠٧۵ پشتون (طایفه صافی) سالنگ ۲٩٬٣۶٢ تاجیک
سیدخیل ۵١٬۵۴٩ پشتون
تاجیک		 سرخ پارسا ۴۶٬٢٣۴ هزاره‌
شیخ‌علی ۲٧٬٩٠١ هزاره دو سوم طایفه‌های دای‌کلان و نایمان (هزاره‌های شیعه) و یک‌سوم طایفه‌های کرم‌علی و قارلوق (هزاره‌های سنی‌مذهب)

مردم

بر اساس آمار وزارت انکشاف دهات افغانستان در حدود سه چهارم ۷۳٪ نفوس استان پروان در دهات و یک چهارم ۲۷٪ آن در شهرها زندگی می‌کنند. زبان‌های رایج فارسی و پشتو می‌باشد.

تاجیک‌ها، هزاره‌ها، قزلباش‌ها و پشتون‌های میدان وردک که اخیراً به این ولایت آمدند، در این منطقه زندگی می‌کنند.[4][5]

باشندگان پروان تقریباً در سه ناحیه تقسیم گردیده‌اند. مناطق شرقی و درهٔ سالنگ اکثراً تاجیک‌ها ساکن هستند و در مناطق مرکزی ولایت مانند شینواری و سیاه‌گرد اکثر جمعیت آن را پشتون‌ها ساخته‌اند و در نهایت مناطق غربی، هزاره‌نشین است. در کل ولایت نسبت فارسی‌زبانان به پشتوزبانان ۵ به ۲ است.[6]

جمعیت این استان از اقوام تاجیک، هزاره، پشتون و پشه‌ای‌ها تشکیل شده؛ اما اکثریت شان تاجک و هزاره است. افراد مربوط قوم پشه یی نیز در قریهٔ (پشان) مرکز پروان سکونت دارند. در ولسوالی کوه صافی تنها پشتون‌ها، در سالنگ تنها تاجک و قوم هزاره در ولسوالی‌های سرخ پارسا و شیخ علی پروان سکونت دارند؛ اما باشندگان مناطق دیگر این ولایت مشترکاً از اقوام پشتون، تاجک و هزاره تشکیل شده‌اند.

استان پروان همچنین دارای جمعیتی از کوچ‌نشینان (کوچی‌ها) است که تعداد آن‌ها در فصول مختلف متفاوت است. در زمستان ۳۰ هزار و ۲۹۰ کوچی در استان پروان زندگی می‌کنند که ۶۶ درصدشان در فواصل کم کوچ می‌کنند و ۳۴ درصد دیگر کوچ طولانی دارند. در تابستان، کوچی‌ها از لغمان، کاپیسا، بغلان و به میزان کم از کابل، ننگرهار و کنر به ولایت پروان مهاجرت می‌کنند. جمعیت کوچی‌ها در تابستان ۱۲۱٬۵۱۷ نفر است.[7]

  • شهرستان چاریکار
  • دختر دامپزشک در چاریکار
  • در نزدیکی گردنه سالنگ
  • دادگاه محلی غوربند

پیشینه

سکونت انسان‌ها در استان پروان به دوران‌های ما قبل تاریخ برمیگردد. به سبب قرار گرفتن این استان در مسیر راه ابریشم و داشتن طبیعت سبز و پرآب، این منطقه در درازای تاریخ از اهمیت فوق‌العاده‌ای برخوردار بوده‌است.

سردیس بوداسف از صومعه فندقستان، دره غوربند، نگهداری‌شده در موزه گیمه، پاریس.

اسکندر مقدونی نیز در سال ۳۲۹ پیش از میلاد شهر چاریکار / در بعضی روایات بگرام / را پایتخت امپراتوری شرقی خود ساخت که شهر چاریکار یا چاره-کار به سبب موجودیت بازار مرکزی به این نام مشهور شده‌است.

استان پروان در دوره کوشانی اهمیت پیدا می‌کند چنانچه کنشکای کبیر برای اولین بار شهر بگرام را به عنوان پایتخت تابستانی امپراتوری کوشانی اعلام کرد.

در دوره ساسانیان پروان جزئی از این امپراتوری بود و در دوره حمله اعراب پروان در سال ۷۹۲ میلادی توسط اعراب مسلمانان فتح شد.

در سال ۱۲۲۱ میلادی پروان زیر هجوم مهاجمان مغول به رهبری چنگیزخان قرار گرفت و جنگ سختی میان مغول‌ها و خوارزمی‌ها به رهبری جلال الدین خوارزمشاه درگرفت که مغولان به شکست مواجه شدند. ولایت پروان در درازای تاریخ در مساحت‌های گوناگون زیر قلمرو امپراتورهای مختلف مثل هخامنشیان، یونانیان، اشکانیان، ساسانیان، خوارزمشاهیان، تیموریان، مغولان و درانی‌ها قرار داشته که دوره‌ای متفاوتی را پشت سر گذاشته‌است. شهرهای بگرام و کاپیسا در استان پروان و در دو سوی رودخانه پنجشیر مهد تمدن بشری است. امروزه آثاری تاریخی از دوره کوشانی در بگرام و تپه عبدالله و برج کاپیسا باقی مانده‌است.

پروان در جنگ‌های افغان-انگلیس صحنه نبردهای مهم میان نظامیان برتانیایی و افغان بود که چندین بار سبب شکست مهاجمان انگلیسی شده‌است.

در تاریخ معاصر افغانستان پروان یکی از مناطق مهم برای نظامیان شوروی و نظامیان آمریکایی بوده‌است.

پایگاه نظامی بگرام در این استان و در شهرستان بگرام قرار دارد.

نامداران

۱- مبارزین جنگ‌های ضد استعمار بریتانیا:

- میر مسجدی خان کوهستانی از قریهٔ دهقاضی جنوب چهاریکار مرکز ولایت پروان

- محمد عثمان خان پروانی

- محمد اعظم خان تتمدره یی

۲- شخصیت‌های علمی و فرهنگی و نظامی:

- خلیل‌الله خلیلی متولد شهرستان جبل السراج، غلام سرشار شمالی شاعر، نویسنده و روزنامه‌نگار- اهل چهاریکار

- عبدالغفور رحیل دولتشاهی، شاعر، مؤلف، نویسنده و از آموزگاران نامدار کشور متولد ولسوالی بگرام

- لیلا صراحت روشنی متولد شهر چاریکار، محمد افسر رهبین شاعر و نویسنده نام‌آور و مترجم کلیات اردوی علامه اقبال به زبان پارسی دری و به گونه منظوم.

- جنرال میر طهماس رووف، استاد دانشگاه نظامی کابل

- جنرال بابه جی خان- اهل چاریکار از نظامیان برجسته و پرسابقه و رئیس تشکیلات نظامی وزارت دفاع (دوران حکومت‌های شاهی و جمهوری)

- همچنان اشخاص دیگری چون صادقی پروانی می‌توان نام برد. از جمله نامداران معاصر می‌توان از احمد شاه مسعود قهرمان افسانه‌ای جنگ‌های پارتیزانی (چریکی) نام برد که او نیز در قریه جنگلک شهرستان بازارک استان پنجشیر (استان پنجشیر یکی از شهرستان‌های استان پروان تا پیش از حکومت حامد کرزی بود) متولد گردیده‌است.

  • دانشگاه پروان
  • معماری روستایی در نزدیکی پل سید.

اقتصاد

زراعت

داشتن آب‌وهوای مناسب و قرار گرفتن ولایت پروان در مسیر شاهراه مرکز و شمال و هم‌چنین نزدیکی با کابل نیز، از مزیت‌هایی است که پروان را در راستای انکشاف و بهبود زراعت امیدوار می‌سازد. همچنین این ولایت دارای چهار لابراتوار برای کشت انساج نباتی دارد.[8]

در سال‌های اخیر در ولایت پروان پنج هزار و ۷۷۱ جریب باغ جدید میوه‌جات از طریق پروژه ملی باغداری و مالداری احداث گردید. ساحه کشت و تولید سبزیجات نیز بیش‌تر شده که در مارکیت‌های داخلی به فروش می‌رسد. پیاز و بادنجان رومی ولایت پروان به گونه‌ی وسیع همه ساله به پاکستان صادر می‌گردد.[8]

برپایه آمار رییس زراعت، مالداری و آبیاری ولایت پروان، سطح تولیدات فی واحد زمین گندم نسبت به ۱۰ ساله گذشته ۳۰ درصد افزایش یافته است و باغ‌هایی که قبلاً از آن به شکل سنتی استفاده می‌شد، حالا به شکل تجارتی بهره برداری میشوند.[8]

پروان از عمده‌ترین تولید‌کننده‌ی انگور و کشمش در کشور به شمار می‌رود. باغ‌های انگور این ولایت به سیستم چیله‌ای ساخته شده است و قرار است یک سردخانه یک‌هزار و ۵۰۰ تُنی برای نگهداری آن ساخته شود.[8]

طی سال‌های اخیر ۴۷۴ کشمش‌خانه در این ولایت ساخته شده است که کیفیت تولید کشمش سبز را بهتر نموده است.[8]

مالداری

مالداری نیز یکی از عمده‌ترین بخش‌ها است که طی سال‌های اخیر در ولایت پروان رشد قابل ملاحظه‌ای داشته است. سالانه بیش‌تر از یک‌هزار و ۴۰۰ تُن گوشت مرغ در این ولایت تولید می‌شود.[8]

نسل گاوهای محلی نیز در حال اصلاح است و همه ساله بیش از سه‌هزار گاو محلی تحت پروسه القاح مصنوعی قرار می‌گیرد و پنج مرکز جمع‌آوری شیر نیز ساخته شده که هریک، روزانه ظرفیت جمع‌آوری دوهزار لیتر شیر را دارد.[8]

این ولایت مراکز تست بیماری‌های حیوانی و نباتی دارد که به منظور خاک‌شناسی و همین‌طور القاح مصنوعی حیوانات خانگی تاسیس شده است.[8]

صنعت
فابریکه نساجی گلبهار در اوج تولید

اولین فابریکه نساجی در افغانستان بنام فابریکه نساجی گلبهار در سال ۱۳۳۲ به سرمایه عبدالمجید زابلی، قسماً سهم دولت و کمک کشور جرمنی در جوار دریای پنجشیر ساخته شد. در آن وقت تقریباً ۱۵۰۰۰ نفر کارگر در این فابریکه مشغول کار بودند. محصولات این فابریکه به میلیون‌ها متر نسج شامل فرش، پتو (کمپل)، تکه‌های لباس، پارچه‌های پشمی، نخی و ابریشمی می‌شد که به بیرون از افغانستان به ویژه به آلمان نیز صادر می‌شد.

فابریکه سمنت جبل السراج در سال ۱۳۳۷ با تولید ۱۰۰ تُن در یک شبانه روز تأسیس گردید و تا سال ۱۳۷۵ فعالیت مؤثر اقتصادی داشت. بعد از جنگ‌های داخلی در افغانستان فعالیت آن متوقف شد و در سال ۱۳۹۵ خورشیدی دوباره به فعالیت آغاز کرد و اکنون در هر شبانه روز ۱۰ تُن تولید دارد.

انرژی

اولین بند برق آبی (اولین فابریکه تولید برق در سطح کشور) در سال ۱۲۹۰ توسط مهندسان انگلیسی طرح‌ریزی شد و در سال ۱۲۹۳ کار آن آغاز و بالاخره در سال ۱۳۰۰ به بهره‌برداری سپرده شد. این بند برق دو توربین به‌شکل افقی دارد که ظرفیت مجموعی آن‌ها به ۱۵۰۰ کیلو وات می‌رسد. از برق تولید شده درین فابریکه برای برق‌رسانی به فابریکه سمنت جبل السراج و فابریکه نساجی گلبهار استفاده می‌شد. همچنان یک خط ولتاژ بلند برای برق‌رسانی به شهر کابل نیز از آنجا به کابل انتقال داده شده بود.

ترابری
جاده‌ای در ولایت پروان

اولین و بزرگترین تونل در افغانستان تونل سالنگ است که به طول ۲٬۷ کیلومتر شمال کوه هندوکش را با جنوب آن وصل می‌کند. این تونل در ارتفاع ۳۹۵۰ متر از سطح دریا قرار گرفته‌است. کار ساخت این تونل در سال ۱۳۳۷ آغاز و پس از ۶ سال در سال ۱۳۴۳ ختم گردید. با احداث این تونل راه اتصال شمال افغانستان به جنوب آن تا ۱۱۰ کیلومتر کوتاه‌تر شد. از جمله صنایع مهم درین استان صنعت چرمگری، چاقو سازی، مسگری و آهنگری از زمان‌های دور درین ولایت مروج است. محصولات کشاورزی آن شامل انگور، توت، گردو (چهارمغز)، بادام، کشمش، زردآلو، شفتالو، گندم، ذرت (جواری) و غیره می‌باشد که انگور و توت آن بیشتر مشهور است.

فرهنگ

در عرصه علم و دانش مردمانی در پروان تولد یا پرورش یافته‌اند که می‌توان از ابو حنیفه (۸۰–۱۵۰ هجری قمری/۶۹۹–۷۶۷م) نام برد که پیشوای فقهی و کلامی یکی از چهار مکتب اهل تسنن است. متولد کوفه در عراق امروزی می‌باشند. اما به تأیید کلیه مناقب نویسان- چه حنفی و چه غیر حنفی پدران او پارسی و اهل کابل بوده‌اند. ابوحنیفه نعمان بن ثابت بن زوتی بن مرزبان. به این ترتیب او از نسل سرداران نظامی پارسی پیش از اسلام بوده‌است.

اولین سینما نیز در شهر چاریکار در دوران حکومت شیر علی خان در شهر چاریکار تأسیس شد که تا چند سال پیش نیز فعالیت داشت و بنام سینمای چاریکار یاد می‌شد.

جستارهای وابسته

منابع
  1. "Parwan Provincial profile" (PDF). United Nations. Afghanistan's Ministry of Rural Rehabilitation and Development. Retrieved 2015-06-01. Dari and Pashto are the main languages spoken in the province; however Dari speakers outnumber Pashto speakers by a ratio of 5 to 2.
  2. «برآورد نفوس کشور:١٣٩٩» (PDF). اداراه احصائیه مرکزی افغانستان. ٢٨ می ٢٠٢٠. دریافت‌شده در ٢٨ می ٢٠٢١.
  3. Robert Gordon Latham. "Eastern and northern Asia". Google Books. Retrieved 14 July 2016. Jump up |Wheeler M. Thackston (2002). The Baburnama - Memoirs of Babur, Prince and Emperor. New York: The Modern Library. شابک ‎۰۳۷۵۷۶۱۳۷۳.
  4. «Parwan provincial profile» (PDF). بایگانی‌شده از اصلی (PDF) در ۳۱ مه ۲۰۱۱. دریافت‌شده در ۳۱ مه ۲۰۱۱.
  5. Parwan province on nps.edu
  6. آمار سازمان ملل متحد
  7. همان منبع.
  8. «آیا پروان در تولید گندم و میوه‌جات حرف اول را خواهد زد؟». هفته نامه دهقان. ١۶ ژانویه ٢۰٢١. دریافت‌شده در ٢٥ آوریل ٢۰٢١.
ویکی‌سفر یک راهنمای سفر برای ولایت پروان دارد.
در ویکی‌انبار پرونده‌هایی دربارهٔ ولایت پروان موجود است.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.