آنگلا مرکل

آنگِلا مِرکِل (به آلمانی: Angela Merkel) با نام تولد آنگِلا دوروتِئا کاسنِر (به آلمانی: Angela Dorothea Kasner) (زادهٔ ۱۷ ژوئیهٔ ۱۹۵۴) از سال ۲۰۰۵ صدراعظم آلمان بوده و در این مدت، قدرتمندترین زن جهان نیز خوانده شده‌است.[1][2] او همچنین از سال ۲۰۰۰ تا ۲۰۱۸، رهبر حزب راست میانه‌گرای اتحادیه دموکراتیک مسیحی (CDU) بوده‌است.[3] مرکل، رهبر واقعی اتحادیه اروپا،[4] و قدرتمندترین زن جهان[5] خوانده شده، و بسیاری از مفسران، او را رهبر جهان آزاد توصیف کرده‌اند.[6][7][8][9]

آنگلا مرکل
مرکل در ۲۰۱۹
صدر اعظم آلمان
آغاز به کار
۲۲ نوامبر ۲۰۰۵
رئیس‌جمهور
معاون صدراعظم
پس ازگرهارد شرودر
رهبر اتحادیه دمکرات مسیحی
مشغول به کار
۱۰ آوریل ۲۰۰۰  ۷ دسامبر ۲۰۱۸
دبیرکل
قائم‌مقام
  • کریستین ولف
پس ازولفگانگ شویبله
پیش ازآنه‌گرت کرامپ-کارنباوئر
رهبر بوندستاگ از گروه CDU / CSU
مشغول به کار
۲۲ سپتامبر ۲۰۰۲  ۲۱ نوامبر ۲۰۰۵
قائم‌مقاممیشائل گلوس
پس ازفریدریش مرتس
اتحادیه دموکرات مسیحی
مشغول به کار
۷ نوامبر ۱۹۹۸  ۱۰ آوریل ۲۰۰۰
رهبرولفگانگ شویبله
وزیر محیط زیست، حفاظت از طبیعت و ایمنی هسته ای
مشغول به کار
۱۷ نوامبر۱۹۹۴  ۲۶ اکتبر ۱۹۹۸
صدراعظمهلموت کوهل
پس ازکلاوس توپفر
وزیر امور زنان و جوانان
مشغول به کار
۱۸ ژانویه ۱۹۹۱  ۱۷ نوامبر ۱۹۹۴
صدراعظمهلموت کوهل
پس ازاورسولا لر
عضو بوندستاگ
آغاز به کار
۲۰ دسامبر ۱۹۹۰
اطلاعات شخصی
زاده
آنگِلا دوروتِئا کاسنِر

۱۷ ژوئیهٔ ۱۹۵۴ (۶۶ سال)
هامبورگ، آلمان غربی
حزب سیاسی
همسر(ان)
  • اولریش مرکل
    (ازدواج. ۱۹۷۷; طلاق. ۱۹۸۲)
  • یواخیم زاور
    (ازدواج. ۱۹۹۸)
اقامتگاهبرلین، آلمان
محل تحصیل
امضا

زندگی

آنگلا مرکل که اولین فرزند خانواده بوده‌است،[10] در سال ۱۹۵۴ در هامبورگ، از پدری کشیش و مادری معلم، زاده شد.[11][12] خانواده او اندکی پس از تولد وی، به شهر کوچک تمپلین در نزدیکی برلین در جمهوری دمکراتیک آلمان (آلمان شرقی) مهاجرت کردند. او ساخت دیوار برلین را یکی از نخستین خاطرات کودکی خود می‌داند.[1]

تحصیلات

آنگلا در سال ۱۹۷۳ در دانشگاه لایپزیگ به تحصیل فیزیک پرداخت[13] و در سال ۱۹۷۸ به پایان رساند. او در دانشگاه با اولریش مرکل، دانشجوی فیزیک آشنا شد و در ۱۹۷۷[10] پس از ازدواج با او، نام خانوادگی خود را از «کاسنِر» به «مِرکِل» تغییر داد.[14] او در سال ۱۹۸۶ در رشته شیمی فیزیک دکترا گرفت.[1][15] وی در سال ۱۹۸۸ در مرکز آکادمی علوم با همسر دوم خود، یواخیم زاور (Joachim Sauer) آشنا شد. آن‌ها پس از مدتی با هم ازدواج کردند. آنگلا مرکل که از دو ازدواج خود فرزندی نداشته‌است،[1] با فرزندان همسر دوم خود که حاصل ازدواج قبلی او هستند، زندگی می‌کند.[10]

فعالیت سیاسی

آغاز

او در جوانی با اینکه به کمونیسم اعتقاد نداشت، به شاخه جوانان حزب اتحاد سوسیالیستی آلمان پیوست.[1] در آن‌زمان برنامه‌های سیاسی تلویزیون آلمان غربی را پنهانی تماشا می‌کرد.[10]

به هنگام انقلاب‌های ۱۹۸۹ وارد عرصه سیاسی آلمان شد و در سال‌های پایانی دولت کمونیستی آلمان شرقی، در اعتراضات خیابانی شرکت فعالی داشت و به عضویت حزب تازه‌تأسیس «بیداری دموکراتیک» (به آلمانی: Demokratischer Aufbruch) درآمد. او در زمان فروپاشی دیوار برلین، سخن‌گوی این حزب بود.

آنگلا مرکل در ۱۹۹۰

ورود به دولت

مرکل در سال ۱۹۹۰، معاون سخن‌گوی نخستین دولت دموکراتیک جدید در آلمان شرقی پیشین شد. او پس از اتحاد آلمان به آلمان غربی رفت و در آنجا به عضویت حزب محافظه‌کار اتحادیه دموکرات مسیحی آلمان درآمد. در ۱۸ مارس ۱۹۹۰ وی از ایالت مکلنبورگ فورپومرن به مجلس فدرال آلمان (بوندستاگ) راه یافت و قائم‌مقام سخن‌گوی دولت شد.[10] با توجه هلموت کوهل (صدراعظم وقت آلمان) به او، در ۱۸ ژانویه ۱۹۹۱ به عنوان وزیر زنان و جوانان و در سال ۱۹۹۴ به عنوان وزیر محیط زیست، حفظ طبیعت و امنیت رآکتورها مشغول به کار شد. وی تا سال ۱۹۹۸ که به قدرت گرفتن حزب سوسیال دموکرات آلمان به رهبری گرهارد شرودر انجامید، در این مقام بود.[1] بعد از آن برای ائتلاف با سوسیال-دموکرات‌ها برای حکومت در بعضی از ایالات تلاش کرد که به نتیجه‌ای نرسید.

رهبری حزب

پس از شکست اتحادیه دموکرات مسیحی در انتخابات ۱۹۹۸، مرکل دبیرکل این حزب شد و در سال ۱۹۹۹ پس از رسوایی پرداخت‌های مالی غیرمجاز در این حزب که به برکناری رهبر وقت این حزب ولفگانگ شویبله انجامید به رهبران حزب خود از جمله هلموت کوهل پشت کرد و در سال ۲۰۰۰ به عنوان نخستین زن در تاریخ حزب دموکرات مسیحی آلمان، به رهبری این حزب برگزیده شد.[1]

با این حال در سال ۲۰۰۲ ادموند اشتویبر دبیرکل اتحادیه سوسیال-مسیحی بایرن که در پارلمان با اتحادیه دموکرات مسیحی متحد بود، کاندیدای صدراعظمی دو حزب متحد شد.[16] این دو حزب با رهبرانشان (مرکل و اشتویبر) بارها گرهارد شرودر و سوسیال دموکرات‌ها را به عناوین مختلف سیاست‌های اقتصادی غلط، افزایش بدهی‌های کشور و مهم‌تر از همه، تعداد زیاد بیکاران سرزنش می‌کردند. با این حال، اتحاد آن‌ها بار دیگر در سال ۲۰۰۲، بیشتر به‌خاطر سیاست‌های آن‌ها دربارهٔ جنگ عراق از ائتلاف قرمز-سبز به رهبری گرهارد شرودر و یوشکا فیشر شکست خورد.

با افزایش بدهی‌ها و بیکاران کشور در سال‌های ۲۰۰۳ و ۲۰۰۴، فشار بر شرودر و متحدانش بیشتر شد، تا آنجا که اتحادیه دموکرات مسیحی در سایر ایالت‌های آلمان به پیروزی رسید. سوسیال دموکرات‌ها و شرودر برای جبران این شکست‌ها پیشنهاد به‌عقب‌کشاندن انتخابات پارلمانی در سال ۲۰۰۵ را دادند، تا محبوبیتشان میان مردم را به رقبای خود ثابت کنند. در حالی که کارشناسان امیدی به سوسیال دموکرات‌ها نداشتند.[17]

پیروزی در انتخابات

در انتخابات بوندس‌تاگ در سال ۲۰۰۵ مرکل خود را نامزد صدراعظمی از طرف دو حزب متحد کرد. بر خلاف انتظار همه، اتحادیه دموکرات مسیحی رأی بالایی آورد به‌طوری‌که اتحادیه دموکرات مسیحی‌ها و سوسیال مسیحی‌های بایرن یا سوسیال دموکرات‌ها هیچ‌کدام به تنهایی نتوانستند اکثریت پارلمانی را بدست بیاوردند. احزاب کوچکتر مانند حزب سبزهای آلمان (اتحاد ۹۰/سبزها) یا دمکرات‌های آزاد که به‌طور سنتی شرکای ائتلافی احزاب بزرگ هستند، این‌بار هیچ‌کدام به میزان کرسی موردنیاز برای ائتلاف با احزاب بزرگتر دست نیافتند. به این ترتیب ائتلاف دمکرات مسیحی‌ها و اتحادیه سوسیال-مسیحی بایرن مجبور شدند برای اداره کشور با سوسیال دموکرات‌ها ائتلاف بزرگ تشکیل دهند. بر طبق مذاکرات ائتلاف بزرگ، سوسیال دموکرات‌ها به صدراعظمی مرکل و کناره‌گیری شرودر از سیاست رضایت دادند به شرط این‌که ۸ وزارت‌خانه بزرگ در دستان آن‌ها باقی بماند. به این صورت آنگلا مرکل نخستین زن صدراعظم کشور آلمان معرفی شد.[18]

به این ترتیب، مرکل به‌عنوان رئیس اتحادیه دموکرات مسیحی آلمان و نخستین زن صدراعظم در تاریخ آلمان، دولت ائتلافی با حزب همپیمانش اتحادیه سوسیال-مسیحی بایرن (CSU) و حزب سوسیال دموکرات آلمان (SPD) را تا سال ۲۰۰۹ رهبری کرد. این ائتلاف پس از دو ماه مذاکره در پی انتخابات فدرال آلمان در ۲۰۰۵ تشکیل شد. پس از انتخابات فدرال در سال ۲۰۰۹ و خروج سوسیال دموکرات‌ها از دولت، مرکل دولت ائتلافی جدید را با مشارکت حزب دموکرات آزاد تشکیل داد.

دوره‌های بعدی

سومین دوره صدراعظمی مرکل پس از انتخابات فدرال ۲۰۱۳ آغاز شد که در آن اتحادیه دموکرات مسیحی ۴۱٪/۵ از کل آرا را به‌دست‌آورد. اما هم‌پیمانانش در حزب دموکرات‌های آزاد در این دوره از انتخابات از ورود به بوندس‌تاگ بازماندند و در نتیجه مرکل دولتی ائتلافی با سوسیال دموکرات‌ها تشکیل داد.

مرکل در روز ۲۰ نوامبر ۲۰۱۶ بار قصد نامزدی خود را برای شرکت در انتخابات فدرال آلمان در سپتامبر ۲۰۱۷ اعلام کرد.[19] او پس از پیروزی در این انتخابات برای چهارمین بار به صدر اعظمی آلمان رسید. با پایان این دوره، او دارای طولانی‌ترین دوره صدر اعظمی آلمان می‌شود.[20][21]

آنگلا مرکل به همراه ولادیمیر پوتین در ۲۰۰۲

سیاست مرکل

او را سیاست‌مداری غیرقابل پیش‌بینی، مرموز، بی‌رحم، و عمل‌گرا می‌خوانند.[1] دربارهٔ مرکل و در واقع سیاست کنونی حزب او گفته می‌شود که او گرایش سنتی آلمان به فرانسه که پایه تشکیل یک اتحادیه اروپای قدرتمند است را می‌شکند و مانند تونی بلر و مارگارت تاچر بیشتر گرایش به نزدیکی با آمریکا دارد. این برای اتحادیه اروپا مسئله مهمی است وگرنه در زمینه سیاست‌های اقتصادی، اختلاف احزاب بزرگ حاکم در اروپا بسیار کم شده‌است. از او به عنوان مارگارت تاچر قرن بیست و یک یاد می‌شود.

آنگلا مرکل رهبر دفاکتو اتحادیه اروپا خوانده شده‌است[22][23][24][25] و مجله فوربز دو بار او را دومین شخص قدرتمند جهان نامید که بالاترین رتبه‌ای است که یک زن تاکنون بدان رسیده‌است.[26][27] مرکل در سال ۲۰۱۵ از سوی مجله تایمز به عنوان شخصیت سال برگزیده شد و این نشریه او را صدراعظم دنیای آزاد نامید. وی از روز ۲۶ مارس ۲۰۱۴ رکورد طولانی‌ترین دوره تصدی دولت را در بین سران کشورهای عضو اتحادیه اروپا از آن خود کرده‌است. همچنین وی در سال ۲۰۱۶ برای دهمین سال به عنوان قدرتمندترین زن دنیا از سوی مجله فوربز برگزیده شد.[28]

در سال ۲۰۰۷ مرکل ریاست شورای اروپا و گروه هشت را به عهده داشت و دومین زنی بود که به این مقام برگزیده می‌شد. او همچنین نقشی کلیدی در پیمان لیسبون و اعلامیه برلین ایفا کرد. تقویت پیمان تجاری و سرمایه‌گذاری ترنس-آتلانتیک از اولویت‌های مرکل در تجارت خارجی بوده‌است. وی همچنین نقشی تعیین‌کننده در مدیریت بحران اقتصادی اروپا داشت و از وی به عنوان تصمیم گیرنده اصلی در حل بحران یاد می‌شود. در سیاست‌های داخلی آلمان، اصلاحات سیستم خدمات درمانی، مشکلات مربوط به آینده توسعه بخش انرژی و همچنین سیاست‌های درهای باز برای سیل مهاجران در سال‌های ۲۰۱۵ و ۲۰۱۶ از عمده‌ترین مسائلی بود که مرکل و دولتش را درگیر کرد.[29]

در مورد حذف سلاح‌های اتمی در آلمان، مرکل، مشارکت انحصاری آلمان را رد و شرط آن را همراهی دیگر کشورهای عضو ناتو اعلام کرده‌است.[10]

مرکل به همراه جرج بوش، رئیس‌جمهور آمریکا در سال ۲۰۰۷

دوشنبه ۶ آوریل آنگلا مرکل اظهار داشت یکی از آموزه‌های پاندمی کرونا این است که آلمان و اروپا باید وابستگی خود به تجهیزات حفاظتی برای کادر درمانی را کاهش دهند. وی بحران ویروس کرونا را «بزرگ‌ترین آزمون برای اتحادیه اروپا» از زمان تأسیس آن خواند. مرکل تأکید کرد که به نفع تمامی اعضای اتحادیه است، در این روزهای سخت یکدیگر را تقویت کنند. وی اضافه کرد برای بقای اتحادیه تنها پیروزی بر ویروس کرونا مهم نیست بلکه بازسازی اقتصاد و جبران خسارت‌های ناشی از کرونا نیز حائز اهمیت است.[30]

سیاست خارجی

آنگلا مرکل در زمان جنگ عراق به پشتیبانی از سیاست‌های آمریکا پرداخت.[31] این کار او باعث ایجاد مخالفت‌های شدید در داخل آلمان شد تا جایی که رئیس حزب سوسیال دموکرات، عملکرد و گفته‌های مرکل را «سجده در برابر دولت آمریکا» دانست.[10]

وی معتقد به عضویت ترکیه به عنوان مشارکت‌کننده ممتاز به جای عضویت این کشور در اتحادیه اروپاست.[31]

وی طرفدار برنامه جامع اقدام مشترک (برجام) است[32] و می‌گوید از مدل این پیمان می‌توان برای خلع سلاح کره شمالی استفاده کرد.[1]

وی مخالف خروج بریتانیا از اتحادیه اروپا است. اما با این خروج، او به رهبر بی‌رقیب اروپا تبدیل می‌شود.[1]

جستارهای وابسته

فهرست صدراعظم‌های آلمان

پیوند به بیرون

مجموعه‌ای از گفتاوردهای مربوط به آنگلا مرکل در ویکی‌گفتاورد موجود است.

پانویس

  1. «نگاهی به زندگی آنگلا مرکل». بی‌بی‌سی فارسی. ۳ مهر ۱۳۹۶.
  2. «آنگلا مرکل 'قدرتمندترین' زن جهان شد». بی‌بی‌سی فارسی. ۱ خرداد ۱۳۹۲. بایگانی‌شده از روی نسخه اصلی در ۱ ژانویه ۲۰۱۸. دریافت‌شده در ۲۳ دسامبر ۲۰۱۷.
  3. Government continues as acting government بایگانی‌شده در ۱۵ نوامبر ۲۰۱۷ توسط Wayback Machine, bundeskanzlerin.de, 24 October 2017
  4. "The World's Most Powerful Women 2018". Forbes. Archived from the original on 18 September 2019. Retrieved 30 December 2018.
  5. AFP. "Merkel: From austerity queen to 'leader of free world'". www.timesofisrael.com. Archived from the original on 1 October 2018. Retrieved 30 December 2018.
  6. "German Chancellor Angela Merkel, the newly christened 'leader of the free world,' is preparing to step back from politics — and experts say 'the coming storm is … quite powerful'". nordic.businessinsider.com. 29 October 2018. Archived from the original on 30 December 2018. Retrieved 30 December 2018.
  7. Clarke, Hilary (30 October 2018). "For years, Angela Merkel saw off all challengers. Now, she's preparing to step aside". CNN. Archived from the original on 30 December 2018. Retrieved 30 December 2018.
  8. Moulson, Geir; Rising, David (29 October 2018). "Merkel won't seek a 5th term as German chancellor". AP NEWS. Retrieved 30 December 2018.
  9. Langguth, Gerd (August 2005). Angela Merkel. DTV (به آلمانی). p. 10. ISBN 3-423-24485-2.
  10. "Merkels Vater gestorben – Termine abgesagt" (به آلمانی). newsecho. 3 September 2011. Archived from the original on 14 December 2011. Retrieved 8 September 2011.
  11. "Drogenwahn auf der Dauerbaustelle". Der Spiegel (به آلمانی). 27 March 2009. Archived from the original on 13 January 2010. Retrieved 19 August 2011.
  12. «نسخه آرشیو شده». بایگانی‌شده از اصلی در ۲۵ سپتامبر ۲۰۱۳. دریافت‌شده در ۲۴ سپتامبر ۲۰۱۳.
  13. "Scopus preview – Scopus – Author details (Merkel, Angela)". www.scopus.com. Archived from the original on 25 May 2019. Retrieved 19 July 2016.
  14. "Opposition meltdown: The great disintegration act". Der Spiegel. 22 October 2004. Archived from the original on 10 October 2017. Retrieved 28 November 2015.
  15. Saunders, Doug (14 September 2005). "Popular flat-tax movement hits brick wall in Germany". The Globe and Mail. Archived from the original on 6 March 2016. Retrieved 28 November 2015.
  16. "German Chancellor Angela Merkel makes a hat-trick win in 2013 Elections". Archived from the original on 26 September 2013. Retrieved 23 September 2013.
  17. «نسخه آرشیو شده». بایگانی‌شده از روی نسخه اصلی در ۱۱ ژوئن ۲۰۱۳. دریافت‌شده در ۲۲ مه ۲۰۱۳.
  18. «بن‌بست در مذاکرات تشکیل دولت ائتلافی آلمان». بی‌بی‌سی فارسی. ۲۹ آبان ۱۳۹۶.
  19. «آنگلا مرکل در قدرت باقی می‌ماند؟». بی‌بی‌سی فارسی. ۲۷ آبان ۱۳۹۶. بایگانی‌شده از روی نسخه اصلی در ۲۱ دسامبر ۲۰۱۷. دریافت‌شده در ۲۳ دسامبر ۲۰۱۷.
  20. Balasubramanyam, Ranjitha (16 September 2013). "All Eyes on Berlin". Foreign Policy. Archived from the original on 12 May 2019. Retrieved 23 September 2013.
  21. Gayle, Damien (18 July 2012). "50 Shades of Angela Merkel: German Chancellor's outfits recreated as Pantone colour chart (but none of them are very sexy)". Daily Mail. Archived from the original on 25 June 2016. Retrieved 23 September 2013.
  22. Francis, David (22 September 2013). ""Mama" Merkel May Win Germany, But Not the Euro Zone". The Fiscal Times. Archived from the original on 5 October 2018. Retrieved 22 September 2013.
  23. Wagele, Elizabeth (16 July 2012). "What Personality Type is Angela Merkel?". Psychology Today. Retrieved 23 September 2013.
  24. "Angela Merkel 'world's most powerful woman'". The Daily Telegraph. London. 24 August 2011. Archived from the original on 15 June 2018. Retrieved 7 November 2013.
  25. "Profile Angela Merkel". Forbes. 18 April 2012. Archived from the original on 25 May 2019. Retrieved 11 September 2012.
  26. "Angela Merkel". Forbes. Archived from the original on 25 May 2019. Retrieved 10 July 2016.
  27. "Angela Merkel faces outright rebellion within her own party over refugee crisis". The Telegraph. Archived from the original on 25 January 2019. Retrieved 12 February 2017.
  28. بحران کرونا- تولید داخلی مرکل
  29. «نسخه آرشیو شده». باشگاه خبرنگاران جوان. بایگانی‌شده از روی نسخه اصلی در ۲۲ نوامبر ۲۰۱۶. دریافت‌شده در ۱ فوریه ۲۰۱۷.
  30. «می و مرکل: به برجام پایبندیم اما از فعالیت موشکی و منطقه‌ای ایران نگرانیم». بی‌بی‌سی فارسی. ۲۳ مهر ۱۳۹۶. بایگانی‌شده از روی نسخه اصلی در ۲۱ دسامبر ۲۰۱۷. دریافت‌شده در ۲۳ دسامبر ۲۰۱۷.

منابع

در ویکی‌انبار پرونده‌هایی دربارهٔ آنگلا مرکل موجود است.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.