جنگل‌های حرای ایران

جنگل‌های حرای ایران در ۸ منطقه حفاظت شده ایران در سواحل خلیج فارس و دریای عمان می‌روید که کناره‌های شمالی و غربی جزیره قشم و جنگل نای‌بند استان بوشهر از مهمترین آن‌ها هستند. به این گیاه در بندرعباس حرا، در بلوچستان تمر، در بوشهر گُرم و در بعضی از نقاط تول گفته می‌شود. به عربی نیز آن را شوری و شوره می‌نامند.

جنگل‌های حرای خلیج نای بند گسترده‌ترین نواحی پراکنش این اجتماعات درختی کمیاب با وسعت ۳۹۰ هکتار، آخرین مجموعه انبوه و وسیع این درختان ساحلی در جنوب غربی آسیا محسوب می‌شود. جنگل‌های حرای عسلویه بوشهر به عنوان ذخیره گاه بیوسفری ساحلی آب‌های جنوب کشور در پارک ملی دریایی نای‌بند یکی از مناطق حساس ساحلی به‌شمار می‌آید که در اکوسیستم خود گیاهان شور پسند دریایی، جانداران کف زی و پرندگان مهاجر اقیانوسی را پناه داده‌است.

رویش‌های حرا در ایران در جنوب کشور و در سواحل خلیج فارس و دریای عمان حد فاصل مدارهای ۲۵ درجه و ۱۱دقیقه تا ۲۷ درجه و ۵۲ دقیقه عرض شمالی گسترش یافته‌اند که ساحل سه استان سیستان و بلوچستان، هرمزگان و بوشهر از خلیج گواتر در سیستان و بلوچستان تا بردخون در بوشهر را شامل می‌شود. از مناطق واجد حرا در ایران چهار منطقه تحت عنوان تالاب بین‌المللی و یک منطقه با عنوان پارک ملی ساحلی دریایی و هشت منطقه تحت عنوان منطقه حفاظت شده و یک منطقه به عنوان ذخیره گاه زیست کره تحت مدیریت سازمان حفاظت محیط زیست قرار گرفته‌اند.

بلوچستان

هرمزگان
نوشتار اصلی: جنگل‌های حرای استان هرمزگان

جنگل‌های حرای استان هرمزگان که بیشتر آن‌ها از سال ۱۳۸۰ تحت حفاظت محیط زیست قرار دارند[2] و به‌عنوان ذخیره‌گاهِ زیست‌کره نیز شناخته می‌شوند عبارت‌اند از:[3] و از جهت کمیت جایگاه اول کشور است. سواحل جزیره قشم، بندرپل، جزیره هرمز، بندرخمیر، لافت، تیاب و جاسک انبوهی از درختان حرا فرا گرفته‌است.

- در حوزه شهرستان جاسک در خورهای گابریک، جگین، دهانه رودخانه شهرنو در سواحل روستای لاش، یکدار و سورگلم و همچنین مانداب‌های رودخانه کاشی

- در حوزه سیریک در خورهای نخل زیارت، پاچور، زیارت، گارندهو، گناری و کرتان

- در حوزه تیاب و کلاهی در خورهای مشدر، بهینه، کرگان و میناب

- در حوزه کولقان در خورهای جلابی و حسن لنگی و مصب رودخانه شور

- در خورهای شمال غربی جزیره قشم بر جزایر رسوبی واقع در خور خوران و ترعه خوران، جزایر ماسه ای مقابل روستاهای طبل و لافت کهنه، لافت نو، گوران، گورزین و چاهو

- در خورهای بخش خمیر (از سواحل پهل، جزیره مردو تا غرب لشتقان) و در دهانه ورودی رودخانه مهران به خلیج فارس

- در منطقه سایه خوش از توابع بندر لنگه و در امتداد رویشگاه بندر خمیر در اراضی غربی دلتای مهران

بوشهر

محدوده جنگل‌های طبیعی حرای استان بوشهر در مساحتی بالغ بر (۶۳۶ هکتار) است و از جهت کمیت جایگاه سوم کشور است. مساحت جنگل‌های استان بوشهر۲۳۰ هزار هکتار است و در سال‌های اخیر بیش از ۱۶ هزار هکتار نیز جنگل‌های دست کاشت در این استان توسط منابع طبیعی توسعه یافته‌است.[4]

علاوه بر آن حدود ۵۰۰ هکتار حرا در همه شهرستانهای ساحلی استان کشت شده‌است.[5]

خوزستان

در سواحل این استان جنگل حرای وجود دارد و از جهت کمیت جایگاه دوم کشور است.

منابع
  1. https://www.irna.ir/news/82986911/جنگل-حراي-چابهار-جذاب-براي-گردشگران-است
  2. لیست مناطق چهارگانه وب سایت سازمان حفاظت محیط زیست
  3. گزارش ذخیره گاه زیست کره حرا سایت سازمان حفاظت محیط زیست
  4. https://www.irna.ir/news/82984041/جنگل-هاي-حرا-در-بوشهر-50-هكتار-افزايش-مي-يابد
  5. http://jamejamonline.ir/online/3017689659685762807/خطر-در-کمین-جنگل‌های-حرای-بوشهر
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.