زبان مندائی نو
زبان مَندائی نو یا نو-مندایی یکی از زبان‌های سامی رایج در منطقه مرزی ایران با عراق در غرب خوزستان است. این زبان که بازمانده زبان مندائی قدیم است امروزه تنها توسط چند صد نفر از ایرانیان مندائی در خوزستان به‌کار می‌رود. نام دیگر این زبان «رطنه» که از زبان عربی: رطنة (raṭna ) به معنای «زبان نامفهوم و بیگانه» است. امروزه برآورد می‌شود که دست کم بین ۱۰۰ تا ۲۰۰ گویشور به زبان نو-مندایی در ایران وجود داشته باشد. همه گویشوران نو-مندایی چندزبانه هستند و به زبان‌های پارسی و عربی سخنورند[1]. از اینرو دستورزبان و واژگان دو زبان یادشده اثرات فراوانی بر زبان نوین-مندایی گذاشته است.
| نو-مندایی | |
|---|---|
| Mandɔyí | |
| بیان | الگو:IPA-mid |
| زبان بومی در | ایران, پیشتر در عراق |
شمار گویشوران | 100–200 (2014)[1] |
آفریقا-آسیایی
| |
| الفبای مندایی | |
| کدهای زبان | |
| ایزو ۳–۶۳۹ | mid |
| گلاتولوگ | nucl1706[2] |
جستارهای وابسته
منابع
- Mutzafi, Hezy (20 February 2014). Comparative Lexical Studies in Neo-Mandaic. Brill. ISBN 978-90-04-25705-4.
- Nordhoff, Sebastian; Hammarström, Harald; Forkel, Robert; Haspelmath, Martin, eds. (2013). "مندایی". Glottolog 2.2. Leipzig: Max Planck Institute for Evolutionary Anthropology.
مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیا، «Neo-Mandaic»، ویکی‌پدیای انگلیسی، دانشنامهٔ آزاد. (بازیابی در ۲ نوامبر ۲۰۰۷).
 زبان‌های ایران | |
|---|---|
| زبان رسمی | |
| زبان‌های منطقه‌ای | |
| زبان‌های اقلیت‌ها | |
| زبان‌های اشاره | |
همچنین بنگرید | |
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.