ماکس فون لائو
ماکس تئودور فلیکس فون لائو (به آلمانی: Max Theodor Felix von Laue) (متولد ۹ اکتبر ۱۸۷۹ – درگذشته ۲۴ آوریل ۱۹۶۰) فیزیک‌دانی آلمانی بود که در سال ۱۹۱۴ برنده جایزه نوبل فیزیک شد. او این جایزه را برای کشف پراش در پرتوهای ایکس در بلورها دریافت کرد.[1]
| ماکس فون لائو | |
|---|---|
 | |
| زادهٔ | ۹ اکتبر ۱۸۷۹ فافندورف، پادشاهی پروس، امپراتوری آلمان |
| درگذشت | ۲۴ آوریل ۱۹۶۰ (۸۰ سال) برلین غربی، آلمان غربی |
| ملیت | آلمانی |
| محل تحصیل | دانشگاه استراسبورگ دانشگاه گوتینگن دانشگاه لودویگ ماکسیمیلیان مونیخ دانشگاه هومبولت برلین |
| شناخته‌شده برای | کشف پراش در پرتوهای ایکس در بلورها |
| جایزه(ها) |  جایزه فیزیک نوبل (۱۹۱۴) |
| پیشینه علمی | |
| رشته(های) فعالیت | فیزیک |
| محل کار | دانشگاه زوریخ دانشگاه فرانکفورت دانشگاه هومبولت برلین انجمن ماکس پلانک |
| استاد راهنما | ماکس پلانک |
او بشدت با سوسیالیزم ملی مخالف بود.
او همچنین باتلاش‌های عملی فراوان در علوم نور و بینایی، نظریه کوانتومی، ابررسانایی، و نظریه نسبیت داشت. او همچنین صاحب مقامات اداری شد که باعث گردید که آلمان پیشرفت علمی زیادی بکند.
روش‌های پیشنهادی برای پراش
لاوه همچنین روش‌هایی را برای تعیین جهت بلوری و کیفیت تک‌کریستالها معرفی کرد که مهم‌ترین آنها عبارتند از:
- روش پس‌تاب لاوه
- روش عبوری لاوه
منابع
 |
در ویکی‌انبار پرونده‌هایی دربارهٔ ماکس فون لائو موجود است. |
- «برندگان جایزه نوبل فیزیک». پایگاه ملی داده‌های علوم زمین کشور. بایگانی‌شده از اصلی در ۳۱ ژانویه ۲۰۰۹. دریافت‌شده در ۲۰ ژوئن ۲۰۰۸.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.