کلینتون دیویسون
کلینتون ژوزف دیویسون (به انگلیسی: Clinton Joseph Davisson) (متولد ۲۲ اکتبر ۱۸۸۱ - درگذشته ۱ فوریه ۱۹۵۸), یک فیزیک‌دان آمریکایی بود که در سال ۱۹۳۷ به علت پدیدهٔ پراش الکترونها به واسطه کریستال‌ها موفق به دریافت جایزه فیزیک نوبل گردید. او این جایزه را به همراه جرج پاجت تامسون که به صورت جداگانه اما همزمان موفق به این کشف شده بود مشترکاً دریافت کرد.
| کلینتون دیویسون | |
|---|---|
 | |
| زادهٔ | ۲۲ اکتبر ۱۸۸۱ بلومینگتون، ایلینوی، آمریکا |
| درگذشت | ۱ فوریهٔ ۱۹۵۸ (۷۶ سال) شارلوتزویل، ویرجینیا، آمریکا |
| ملیت | آمریکا |
| محل تحصیل | دانشگاه شیکاگو دانشگاه پرینستون |
| شناخته‌شده برای | پراش الکترون |
| جایزه(ها) | جایزه کامستاک در فیزیک (۱۹۲۸) مدال الیوت کرسون (۱۹۳۱)  جایزه فیزیک نوبل (۱۹۳۷) |
| پیشینه علمی | |
| رشته(های) فعالیت | فیزیک |
| محل کار | دانشگاه پرینستون دانشگاه کارنگی ملون آزمایشگاه‌های بل |
| استاد راهنما | اون ویلانز ریچاردسون |
| تأثیر گرفته از | ویلیام شاکلی |
او تحصیلاتش را در دانشگاه شیکاگو آغاز کرد و در سال ۱۹۱۱ در دانشگاه پرینستون از تز دکترایش دفاع کرد.[1] او مدتی در دانشگاه کارنگی ملون مشغول به کار بود. او بعدها در شرکت وسترن الکتریک(هم اکنون آزمایشگاه‌های بل) کار کرد. او در این آزمایش‌ها به صورت تجربی پدیدهٔ پراش الکترونها به واسطه کریستال‌ها را مشاهده کرد.
منابع
- Nobel Foundation (1937), Clinton Joseph Davisson: The Nobel Prize in Physics 1937 (Les Prix Nobel ed.) Retrieved on 2007-09-17.
 |
در ویکی‌انبار پرونده‌هایی دربارهٔ کلینتون دیویسون موجود است. |
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.