نی‌جفته

نی جفته،[1] نی جفتی،[2] دونای[3] یا دویانی[4] (معرب دوگانه)، سازی بادی از جنس نی یا استخوان پاهای پرنده ای به نام دال است که دو عدد در کنار هم قرار می‌گیرند. این ساز از هزاران سال پیش در مناطق گسترده‌ای از خاورمیانه ساز مهم مراسم شادی و سرور مردم بوده‌است. ابو نصر فارابی در قرن چهارم هجری (۹۵۰ میلادی) دو نمونه از آن را شناسایی کرده و در کتاب موسیقی خود به تصویر کشیده‌است.[5]

موسیقی در ایران
تاریخ
پیش از اسلامهخامنشیان • ساسانیان
پس از اسلامصدر اسلام • مروگی
معاصرقاجار • پهلوی • لس‌آنجلسی • زیرزمینی
موسیقی سنتی ایرانی
مقام‌ها • نظریهٔ ادوار • دستگاه‌ها • تحول مقام به دستگاه • ردیف • فواصل موسیقی ایرانی • گوشه • آوازها • سازها • فرم‌ها
دیگر سبک‌ها
پاپ • رپ • راک • سمفونیک • جاز • متال • کرال
نواحی
آذربایجانی • شوشتری • ایلامی • باصری • بختیاری • بخشی‌های خراسان شمالی • بلوچی • بندری • ترکمنی • جنوبی • خراسانی • علوانیه • کردی • کرمانی • گیلکی • لری • مازندرانی
مناسبتی
زرتشتی • نوروزخوانی • تعزیه • رمضان • صلوات‌خوانی • مداحی

نوازندگان چیره‌دست، قطعه‌های ضربی را با این ساز به شیوه‌ای می‌نواختند که بسیار ریتمیک و طرب‌انگیز بود. در کتاب «ایران، گهواره دانش و هنر»، نوشته محمدعلی امام شوشتری به نقل از کتاب الموسیقی ابونصر فارابی، از سازی قدیمی به نام «دویانی» یا «نی جفتی» یاد می‌کند که از پیش از اسلام یکی از سازهای متداول ایرانیان بوده‌است. ابن خرداد در این خصوص می‌گوید «پس از آن، ایرانیان نای را برای همراهی با بربط برگزیدند و دویانی (نی جفتی) را برای تنبورها و سرنای را برای طبل‌ها». ابونصر فارابی دربارهٔ این ساز گوید: «بسیاری از مردم، نای جفتی به‌کار برند و این ساز معروف به دویانی است».[6]

کاربرد در موسیقی نواحی

نی جفته بیشتر در نواحی جنوب و جنوب غربی ایران نواخته می‌شود. منطقه باستانی شوشتر، بوشهر و هرمزگان مهم‌ترین خاستگاه‌های آن هستند. نی‌جفته همراه با سازهای کوبه‌ای در موسیقی شوشتری که یکی از موسیقی‌های نواحی ایران است از مرسوم‌ترین سازهای مورد استفاده می‌باشد.[7] در شوشتر نی جفته را با طبل‌های کوچک یا با تنبک که در گویش شوشتری بیشتر با نام (نی تنبک) شناخته می‌شود و نیز با دایره هم همراهی می‌شود.[8] نی جفته در بوشهر به صورت تکنوازی یا به صورت همراهی با ضرب سنتی بوشهری اجرا می‌شود.[9] این ساز غالباً همانند نظایر خود در کردستان و شمال خراسان که دوزله و قوشمه نام دارند، در محافل شادمانی به کار می‌رود و علاوه بر تکنوازی با سازهای کوبه ای نظیر، دمام، کسر (Kaser) (نوعی طبل جنوبی) نواخته می‌شد.[10]

نوازندگان

اساتید و نوازندگان این ساز را از گذشته تا حال می‌توان بدین شرح نام برد: قنبر راستگو، سبزعلی، کرم آرامی، صادق خیرخواه، احمد نی‌زن، غلام مختاربند، عیدی خادم سیدالشهدا، شعبان، حاجی شیشط، غلامحسین شیردل، محمدعلی آخوند، عیدی بهار، علی کوچکی، سید جلال مرعشی، محمود بهمن‌زاده، حسین وکیل زرگر، علی باغبان،[11] احمد علی‌شرفی، مجید پاکدل و مهدی لطفی.[12]

پانویس
  1. کاظم پوره (۱۳۹۵). «کتاب هویت موسیقی شوشتر». نشر الیما. پارامتر |پیوند= ناموجود یا خالی (کمک)
  2. «پایگاه خبری شوشان».
  3. «مجله فرهنگ و هنر ویستا».
  4. «مرکز موسیقی حوزه هنری سازمان تبلیغات اسلامی». بایگانی‌شده از اصلی در ۳۰ اوت ۲۰۱۸. دریافت‌شده در ۸ فوریه ۲۰۲۰.
  5. «پایگاه خبری شوشان».
  6. کاظم پوره (۱۳۹۵). «کتاب هویت موسیقی شوشتر». نشر الیما. پارامتر |پیوند= ناموجود یا خالی (کمک)
  7. کاظم پوره (۱۳۹۵). «کتاب هویت موسیقی شوشتر». نشر الیما. پارامتر |پیوند= ناموجود یا خالی (کمک)
  8. «پایگاه خبری شوشان».
  9. «انجمن موسیقی ایران».
  10. «پایگاه خبری شوشان».
  11. «پایگاه خبری شوشان».
  12. «انجمن موسیقی ایران».
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.