گویش شاخناتی
گویش شاخناتی است که از زیر مجموعه‌های از زبان فارسی نو می‌باشد که همانند گویشهای دیگر به نسبت زبان رسمی کمتر دگرگون شده و از اینرو بسیاری از ویژگی‌های فارسی کهن را نگه داشته‌است. محمود رفیعی در مقدمه واژه‌نامه گویش بیرجند می‌نویسد که چون بیرجند در نزدیکی کویر و در منطقه‌ای کوهستانی واقع شده، در گذر تاریخ کمتر مورد تاخت و تاز و هجوم قرار گرفته و در نتیجه گویش آن نیز پاکیزه و دست نخورده باقی‌مانده‌است. غنای گویش شاخناتی در واژگان آن است. این گویش از لحاظ شمار واژه‌ها و تنوع آن‌ها یکی از گویشهای پرمایه ی زبان فارسی است.[1]
| گویش شاخناتی | |
|---|---|
| زبان بومی در | ایران |
| منطقه | شاخنات |
شمار گویشوران | ۱۵۰۰۰ (بدون تاریخ) |
هندواروپایی
| |
| کدهای زبان | |
| ایزو ۳–۶۳۹ | – |
گویشوران
در حدود پانزده هزار نفر در استانهای سه‌گانه خراسان ، سیستان و بلوچستان ، تهران ، سمنان ، البرز ، اصفهان و کرمان به این گویش سخن می گویند.
منابع
- رضایی ، جمال(۱۳۷۷) ؛بررسی گویش بیرجندی ؛ تهران: انتشارات هیرمند
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.