آلباتروس

آلباتروس پرنده‌ای است از راستهٔ کبوتردریایی‌سانان، تیرهٔ بزرگ‌تندبادان (نام علمی: Diomedeidae). زیستگاه آن‌ها بیشتر در اقیانوس منجمد جنوبی و اقیانوس آرام شمالی است و در حال حاضر در اقیانوس اطلس شمالی غایب هستند، هرچند سنگواره‌هایی یافت شده که بر وجود آن‌ها در آنجا در گذشته دلالت دارد. آلباتروس‌ها بزرگ‌ترین پرندگان دریایی پروازگر هستند و بال‌های بلند و باریک و منقار قلاب‌دار دارند. آلباتروس‌های بزرگ با داشتن پهنای بال بیش از ۳٫۷ متر، بزرگترین پهنای بال را در میان تمامی پرنده‌های منقرض‌نشده دارا هستند.

آلباتروس
آلباتروس دم‌کوتاه (Phoebastria albatrus)
آرایه‌شناسی
فرمانرو: جانوران
شاخه: طنابداران
رده: پرندگان
راسته: کبوتردریایی‌سانان
تیره: بزرگ‌تندبادان
ج. ر. گری، ۱۸۴۰
سرده‌ها
پراکنش آلباتروس در جهان

بال‌های آلباتروس آنقدر قوی است که می‌تواند مدت زیادی بدون بال زدن پرواز کند؛ آلباتروس نه ساعت‌ها بلکه سال‌ها پرواز می‌کند. در تمام عمرش یک جفت برای خود انتخاب می‌کند و تا انتهای زندگی اش با همان جفت سر می‌کند و اگر جفتش زودتر بمیرد؛ آلباتروس هیچگاه جفت دیگری انتخاب نمی‌کند و بقیه عمرش را تنها سپری می‌کند.

از میان ۲۲ گونه آلباتروس شناخته شده توسط اتحادیه بین‌المللی حفاظت از طبیعت، وضعیت بقای همه آن‌ها تا حدی تهدیدشده‌است. ۳ گونه در معرض انقراض، ۵ گونه در معرض خطر، ۷ گونه در نزدیکی تهدید و ۷ گونه آسیب‌پذیر هستند. دلیل کاهش تعداد آلباتروس‌ها در گذشته شکار آن‌ها برای پرشان بوده‌است، اما امروزه آلباتروس‌ها توسط گونه‌های رهاسازی شده به دست انسان، نظیر موش صحرایی و گربه رمیده که به تخم‌ها، جوجه و بالغ‌های در آشیانه حمله می‌کنند، و نیز آلودگی و ماهیگیری بیش‌از اندازه تهدید شده‌اند.

آرایه‌شناسی و فرگشت

آلباتروس شامل ۱۳ تا ۲۴ گونه می‌گردد (تعداد گونه‌ها هنوز محل بحث است، ۲۱ جدیدترین عدد پذیرفته شده برای آن است) که در چهار سردهٔ آلباتروس‌های بزرگ، آلباتروس‌های پشت‌سیاه، آلباتروس‌های اطلس شمالی و آلباتروس دوده‌رنگ قرار می‌گیرند. آلباتروس‌های اقیانوس اطلس شمالی گونه خواهر الباتروس‌های بزرگ به حساب می‌آیند، در حالی که آلباتروس‌های دوده‌رنگ به آلباتروس‌های پشت‌سیاه نزدیک‌تر هستند.[1]

آرایه‌شناسی گروه آلباتروس منشأ بحث فراوان بوده‌است. در آرایه‌شناسی سیبلی-آلکوییست، پرندگان دریایی، پرندگان شکاری و بسیاری گونه‌های دیگر در راسته بزرگ لک‌لکها قرار می‌گیرند، در حالی که سازمان‌های پرنده‌شناسی در آمریکای شمالی، اروپا، آفریقای جنوبی، استرالیا و نیوزیلند به همان راستهٔ کبوتردریایی‌سانان وفادار هستند. آلباتروس‌ها از دیگر کبوتردریایی‌سانان هم به لحاظ ژنتیکی و هم از نظر ریخت‌شناسی، اندازه، پاها و مجاری بینی تفکیک‌پذیر هستند.[1]

ریخت‌شناسی و پرواز

آلباتروس‌ها گروهی از پرندگان بزرگ تا بسیار بزرگ هستند، و بزرگترین گروه در کبوتردریایی‌سانان به شمار می‌آیند. منقار آن‌ها بزرگ، مستحکم و نوک‌تیز است و آرواره بالایی آن به شکل قلاب‌مانند ختم می‌شود. منقار از چند لایهٔ سخت تشکیل شده‌است و در امتداد کنارهٔ آن دو لولهٔ سوراخ بینی قرار دارد. برخلاف سایر کبوتردریایی‌سانان که مجاری بینی در امتداد بالای منقار قرار دارند مجاری بینی همهٔ آلباتروس‌ها در امتداد کنارهٔ منقار واقع شده‌است. این لوله‌ها به آلباتروس‌ها اجازه می‌دهد سرعت دقیق هوا را در هنگام پرواز اندازه بگیرند و مشابه لوله‌های پیتو در هواپیماهای مدرن عمل می‌کنند. آلباتروس برای اوج‌گیری دینامیکی نیاز به اندازه‌گیری دقیق سرعت هوا دارند. حس اصلی آن‌ها برای یافتن غذا بینایی است، هرچند همانند دیگر کبوتردریایی‌سانان از حس بویایی هم برای یافتن منابع غذا استفاده می‌کنند.[2]

در پاها، انگشت عقبی و مجزا از بقیه موجود ندارد و سه انگشت جلویی به یکدیگر متصل هستند. پاها در میان کبوتردریایی‌سانان قوی به شمار می‌آیند، به طوری که آلباتروس در کنار مرغ باران بزرگ تنها گونه‌های کبوتردریایی‌سانان هستند که می‌توانند به خوبی روی زمین راه بروند.[3] آلباتروس‌ها، همانند دیگر کبوتردریایی‌سانان، نیاز به جداسازی و دفع نمک خورده شده همراه آب دریا و بی‌مهرگان دریایی دارند. همه پرندگان در محل قرارگیری منقار و بالای چشمان خود دارای غده‌های نمکی هستند که با وجود غیرفعال بودن در برخی گونه‌ها، در کبوتردریایی‌سانان وظیفه جداسازی و دفع نمک را بر عهده دارند.

پرهای آلباتروس‌های بالغ معمولاً ترکیبی از رنگ تیره در ناحیه بالایی بال‌ها و پشت پرنده و رنگ تیره در نواحی زیرین است که به مرغ نوروزی شباهت دارد.[3] در این بین، گونه‌ها از آلباتروس سلطنتی جنوبی که درهمه‌جا سفید رنگ هستند (به جز نوک و لبهٔ عقبی بال‌ها در نرهای بالغ) تا آلباتروس آمستردام که در فصل جفت‌گیری دارای پرهای قهوه‌ای‌رنگ با نواری به رنگ قهوه‌ای غلیظ به دور سینه است. برخی گونه‌های آلباتروس‌های پشت‌سیاه و آلباتروس‌های اطلس شمالی دارای نشانه‌هایی بر روی صورت یا قسمت‌هایی زرد یا خاکستری روی سر و پشت گردن خود دارند. ظاهر سه گونهٔ آلباتروس پاسیاه و دو آلباتروس دوده‌ای به‌طور قابل توجه‌ای با بقیه متفاوت و تقریباً به‌طور کامل به رنگ قهوه‌ای تیره (و برای آلباتروس روشن‌فام با خاکستری تیره در برخی نقاط) است.[1]

آلباتروس موج‌دار (Phoebastria irrorata)

پهنای بال بزرگترین آلباتروس‌های بزرگ بیش از ۳٫۴ متر است که از هر پرندهٔ دیگری بزرگتر است، هرچند پهنای بال دیگر گونه‌های آلباتروس از این مقدار خیلی کوچکتر است (حدود ۱٫۷۵ متر).[4] بال‌ها مستحکم و خمیده‌شکل و در ناحیه جلویی ضخیم‌تر و دارای شکلی آیرودینامیک هستند. آلباتروس‌ها قادر به طی مسافت‌های بسیار طولانی به کمک دو روش اوج‌گیری دینامیکی و بالابری شیب که توسط اکثر پرندگان دریایی با بال‌های بزرگ استفاده می‌شود هستند. در اوج‌گیری دینامیکی پرنده به‌طور مکرر وارد جریان هوای در حال وزش در ارتفاع بالاتر شده و با گرفتن انرژی در اثر حرکت در جریان هوای سریع، مجدداً وارد لایهٔ پایینی می‌شود، و در نتیجه از تغییر سرعت افقی باد برای گرفتن انرژی استفاده می‌کند. تنها در قسمت دور زدن، در ابتدای ورود به جریان بالایی و پایینی، نیاز به صرف انرژی وجود دارد. این مانور به پرنده امکان طی حدود ۱۰۰۰ کیلومتر در روز را بدون بال زدن می‌دهد. از طرف دیگر، نسبت سریدن آلباتروس‌ها عددی بزرگ در حدود ۲۲:۱ تا۲۳:۱ است که به معنای آن است که آلباتروس‌ها می‌توانند با هر متر پایین آمدن ۲۲ یا ۲۳ متر به جلو حرکت کنند.[1] در هنگام پرواز، صفحه‌ای تاندونی بال‌ها را در حالت کاملاً باز شده قفل می‌کند که به باز ماندن بال‌ها بدون استفاده از ماهیچه‌ّها کمک می‌کند.[5]

آلباتروس‌ها این روش‌های اوج‌گیری را با پیش‌بینی آب‌وهوا ترکیب می‌کنند: آلباتروس‌های نیم‌کره جنوبی که به سمت شمال در حال پرواز هستند مسیری ساعت‌گرد و آلباتروس‌های در حال پرواز به سمت جنوب مسیری پادساعت‌گرد را در پیش می‌گیرند.[3] آلباتروس‌ها به قدری با این شیوهٔ زندگی سازگار هستند که میزان تپش قلب آن‌ها در حین پرواز به ضربان در حال استراحت آن‌ها بسیار نزدیک است. بازدهی فرایند پروازهای طولانی‌مدت آلباتروس‌ها به قدری بالاست که بیشترین انرژی نه در زمان طی مسافت‌ها طولانی، بلکه در حین فرود آمدن، برخاستن و شکار در هنگام یافتن غذا مصرف می‌شود.[6] یک گزارهٔ مشهور این است که آلباتروس‌ها قادر به خوابیدن در حین پرواز هستند، هرچند هنوز این گزاره توسط مشاهده مستقیم تأیید نشده‌است.[7]

شیوهٔ اوج‌گیری دینامیکی آلباتروس‌ها در طراحی هواگردها، به خصوص پهپادها مورد توجه طراحان قرار گرفته‌است.[8]

گستره پراکندگی در دریا

بیشتر آلباتروس‌ها در نیم‌کره جنوبی، از جنوبگان‌تا استرالیا، آفریقای جنوبی و آمریکای جنوبی پراکنده شده‌اند. استثناها چهار گونه آلباتروس‌های اقیانوس آرام شمالی هستند، که سه تای آن‌ها منحصراً در اقیانوس آرام شمالی از هاوایی تا ژاپن و آلاسکا تا کالیفرنیا یافت می‌شوند؛ و دیگری، آلباتروس موج‌دار، در گالاپاگوس زاد و ولد کرده و در سواحل آمریکای جنوبی تغذیه می‌کند. نیاز آلباتروس‌ها به وزش باد برای پرواز به صورت سُریدن و بدون بال زدن دلیل فراوانی آن‌ها در عرض‌های جغرافیایی بالاتر است؛ چرا که دشواری پرواز طولانی مدت با بال زدن برای آلباتروس‌ها، عبور از آرامگان استوایی را بسیار دشوار می‌کند. تنها استثناء، آلباتروس موج‌دار، به دلیل آب‌های سرد جریان هامبالت و بادهای حاصل از آن قادر به زندگی در آب‌های استوایی اطراف گالاپاگوس است.[1]

دلیل انقراض آلباتروس‌ها در اقیانوس اطلس به‌طور قطعی مشخص نیست، هرچند گمان می‌رود بالا آمدن سطح آب‌های آزاد در طی یک دوره گرم شدن موجب زیر آب رفتن محل زندگی یک گروه آلباتروس دم‌کوتاه -که در کاوش‌هایی در برمودا یافت شده‌است- گردیده باشد.[9]

تغذیه
آلباتروس‌های روشن‌فام مرتباً برای دست‌یابی به غذا شیرجه می‌زنند و در هر شیرجه می‌توانند تا عمق بیش از ۱۲ متری پیش بروند.

غذای آلباتروس‌ها عمدتاً از سرپایان، ماهی، سخت‌پوستان و احشا تشکیل شده‌است،[3] هرچند به دنبال مردار نیز می‌روند و از دیگر زئوپلانکتونها نیز تغذیه می‌کنند.[3] لازم است ذکر شود که برای اکثر گونه‌ها درکی جامع از تغذیه تنها برای فصل زاد و ولد موجود است، زیرا در این دوره است که آلباتروس‌ها مرتباً به زمین برمی‌گردند و مطالعهٔ تغذیه آن‌ها ممکن است.

تا سال‌های اخیر تصور می‌شد که آلباتروس‌ها عمدتاً با شنا در سطح آب و شکار ماهی‌های بالا آورده شده توسط جریان آب یا دیگر شکارچیان، یا از ماهیان مرده در سطح تغذیه می‌کنند. با به کارگیری عمق‌سنج‌های مویرگی که قادر به ثبت بیشترین عمق هنگام شیرجه زدن پرنده هستند، مشخص شد که هرچند برخی گونه‌ها مانند آلباتروس سرگردان تا عمق بیشتر از یک متر شیرجه نمی‌روند، عمق شیرجهٔ بعضی گونه‌ها مانند آلباتروس روشن‌فام به‌طور میانگین ۵ متر و در بیشترین حالت در حدود ۱۲٫۵ متر است.[10]

گونه‌ها

تیرهٔ بزرگ‌تندبادان دارای چهار سرده است. اعضا و تعداد آن‌ها در هر سرده جای بحث است. بردلایف اینترنشنال و IUCN تعداد ۲۲ عدد از پرندگان را عضو این تیره می‌دانند.[11] دیگر منابع، تعداد غالباً سنتی ۱۴ عدد را ذکر کرده‌اند.

منابع
  1. Brooke, M. (2004). Albatrosses and Petrels Across the World Oxford University Press, Oxford, UK ISBN 0-19-850125-0
  2. Lequette, B.; Verheyden, C.; Jowentin, P. (1989). "Olfaction in Subantarctic seabirds: Its phylogenetic and ecological significance" (PDF). The Condor. 91 (3): 732–135. doi:10.2307/1368131. JSTOR 1368131.
  3. Tickell, W.L.N. (2000). Albatrosses. Sussex:Pica Press, ISBN 1-873403-94-1
  4. Humann, Alec; Brinkley, Edward S. (2001). "Albatrosses". In Elphick, Chris; Dunning Jr., John B.; Sibley, David Allen. The Sibley Guide to Bird Life and Behavior. illustrated by David Allen Sibley (1st. ed.). New York: Alfred A. Knopf. pp. 132–135. ISBN 0-679-45123-4.
  5. Pennycuick, C. J. (1982). "The flight of petrels and albatrosses (Procellariiformes), observed in South Georgia and its vicinity". Philosophical Transactions of the Royal Society of London B. 300 (1098): 75–106. doi:10.1098/rstb.1982.0158.
  6. Weimerskirch, H; Guionnet, T; Martin, J; Shaffer, SA; Costa, DP. (2000). "Fast and fuel efficient? Optimal use of wind by flying albatrosses" (PDF). Proceedings B (formerly Proceedings of the Royal Society of London B). 267 (1455): 1869–74. doi:10.1098/rspb.2000.1223. PMC 1690761. PMID 11052538.
  7. "Animal Facts – Albatross: Do albatrosses sleep while flying?". OnlineMathLearning.com. Retrieved 6 April 2012.
  8. Daniel Stone (7 September 2012). "Albatross's Effortless Flight Decoded—May Influence Future Planes". National Geographic.
  9. Olson, S.L.; Hearty, P.J. (2003). "Probable extirpation of a breeding colony of Short-tailed Albatross (Phoebastria albatrus) on Bermuda by Pleistocene sea-level rise". Proceedings of the National Academy of Sciences. 100 (22): 12825–12829. doi:10.1073/pnas.1934576100.
  10. Prince, P.A.; Huin, N.; Weimerskirch, H. (1994). "Diving depths of albatrosses". Antarctic Science. 6 (3): 353–354. doi:10.1017/S0954102094000532.
  11. Albatross, birdlife.org, retrieved 21 February 2014
در ویکی‌انبار پرونده‌هایی دربارهٔ آلباتروس موجود است.
اطلاعات مرتبط در ویکی‌گونه: Diomedeidae

مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیا. «Albatross». در دانشنامهٔ ویکی‌پدیای انگلیسی، بازبینی‌شده در ۱۹ ژوئن ۲۰۱۵.

  • برابرهای واژه‌های علمی از: عطری، مرتضی، واژه‌نامه علوم زیستی، دوجلدی، همدان: اداره انتشارات دانشگاه بوعلی‌سینا، ۱۳۸۴.

الگو:Albaroof

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.