ایل چگنی

ایل چِگِنی یا چگینی یکی از ایلات ساکن در لرستان است.[1][2][3] شاخه‌ای از این ایل ساکن استان قزوین در مرکز ایران[2][4] و شاخه‌ای دیگر کرکوک و سلیمانیه عراق سکونت دارند.[2] عده‌ای نیز ساکن استان فارس در جنوب ایران هستند.[2]

زبان

بیشتر چگنی ها به زبان لری سخن می گویند.[1][5][6] چگنی‌های قزوین به لری و ترکی صحبت می‌کنند[1] و چگنی‌های خراسان به سبب همسایگی با ترک‌ها زبانشان ترکی شده‌است.[1] چگنی‌های ساکن عراق نیز به کردی صحبت می‌کنند.[2]

تبارشناسی

امروزه بیشتر چگنی‌ها به زبان لری سخن می گویند.[5][6]دانشنامه ایرانیکا، لغتنامه دهخدا و ایرج افشار چگنی، چگنی‌ها را کرد تبار معرفی می‌کنند.[2][2][4][7][8] چگنی در عراق نیز یکی از ایلات کرد ساکن در کردستان عراق است.[2]
دائرةالمعارف بزرگ اسلامی چگنی را یکی از ایلات لر ساکن لرستان معرفی می‌کند که گروهی از آنان به کردستان، قزوین، خراسان و فارس کوچانده شدند.[9]

وجه تسمیه

کلمه چگنی از ریشه «چگه» که چشمه‌ای است در دامنه سفیدکوه (محل اسکان طوایف چگنی) گرفته شده‌است و گویا روستایی به همین نام «چگه» نیز در همان منطقه وجود دارد این نظر مورد وثوق افراد مختلفی از همین طایفه است.[1] برخی چگنی را یک کلمه ترکی مشتق از واژه «چگین» که نوعی بخیه دوزی است دانسته‌اند.[1] اسکار مان گمان برده‌است که چگنی با چینگانه به معنای کولی مرتبط است. اما نظر مان نزد دانشمندان زبانشناس سندیت ندارد. همچنین به گزارش رابینو کولی‌های استرآباد (گرگان فعلی) خود را چگینی می‌دانند.[1]

تاریخ

گروهی معتقدند چگنی‌ها از لرستان به کردستان مهاجرت کردند[1] و برعکس گروهی معتقدند آنها از کردستان به لرستان آمده‌اند.[2] چگنی در دوران صفویان دارای قدرت بود و ایل به غارت کاروان‌های تجاری می‌پرداخت.[2] با شکایت تجار به شاه طهماسب اول وی اقدام به تبعید عده‌ای از ایل به قوچان در خراسان نمود. پس از حکومت صفویان بسیاری از چگنی‌های تبعید شده به لرستان بازگشتند.[2]
تنها نشانه‌ای که از ایل در کردستان وجود دارد روستایی با همین نام در شهرستان بیجار است در لرستان اما همچنان جمعیت زیادی از چگنی‌های بین خرم‌آباد تا رودخانه کشکان ساکن هستند. هنگامی که شرق‌شناس بریتانیایی هنری راولینسون در سال ۱۹۱۱ میلادی به لرستان سفر کرد جمعیت چگنی‌ها را ۲۰۰۰ خانواده تخمین زده‌است. همچنین آمارها نشان می‌دهد در دهه ۱۹۷۰ میلادی تعداد خانوار این ایل به ۵۱۰۰ خانوار رسیده که از این مجموع تعداد ۳۰۰ خانوار در کرکوک و سلیمانیه در عراق ساکن بودند.[2]
در سفری که میرزا ابراهیم نامی در زمان حکومت آقا محمد شاه قاجار به منطقه قزوین داشت تعداد خانوار چگنی‌ها را ۸۵۰ خانوار اعلام کرده‌است.[2] قبیله‌ای عرب به نام اولاد چگنی در فارس ساکن است به گفته آمار ارتش ایران در سال ۱۹۵۷ میلادی تعداد خانوار این قبیله ۱۲۰ خانوار بوده‌است.[2] احتمال می‌رود چگنی نیز در به قدرت رسیدن زندیان، کریم خان زند را یاری کرده و همراه وی به شیراز رفته باشند.[2]

پراکندگی سکونت
ایل چگنی در نقشه قومی-مذهبی عراق

بخشی از ایل چگنی در عراق به‌خصوص در مناطق شمال شرق شهر سلیمانیه زندگی می‌کنند.[2] با توجه به جمعیت این ایل در عراق، بخش کوچکی از طوایف چگنی در ایران و در استان لرستان در شهرستان دوره و بخش ویسیان زندگی می‌کنند.[10] علاوه بر لرستان، چگنی‌ها دراستان خراسان،[2] بخش چگنه، استان قزوین،[2] استان گیلان شهر لوشان،[2] استان ایلام شهر ایلام، استان خوزستان شهرستانهای شوش و اندیمشک، دزفول، استان مرکزی بخش خنداب وشهرستان ملایر و استان فارس زندگی می‌کنند.[11]

طوایف چگنی در لرستان

طوایف ایل چگنی در لرستان عبارتند از:[12]

طوایف وابسته

طوایف چگینی در قزوین

طوایف ایل چگنی در قزوین عبارتند از:[12]

  • نظامیوند
  • بهادیوند
  • گودرزوند
  • سیردیوند
  • پیرمردوند
  • میرخوند
  • مالمیر
  • بابایی
  • کَلهُر
  • کوگیر

پانویس
  1. «چگنی». دائرةالمعارف بزرگ اسلامی. دریافت‌شده در ۳ ژانویه ۲۰۲۱.
  2. پیر ابرلینگ (۱۵ دسامبر ۱۹۹۰). «ČEGĪNĪ». دانشنامه ایرانیکا. بایگانی‌شده از اصلی در ۱۷ نوامبر ۲۰۱۶. دریافت‌شده در ۳۱ ژانویه ۲۰۱۵.
  3. «ایلات وطوایف لرستان». وبگاه میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری استان لرستان (وبگاه پیشین). اداره کل میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری استان لرستان. ۲۰۱۰-۱۰-۳۱. بایگانی‌شده از اصلی در ۳۱ اکتبر ۲۰۱۰. دریافت‌شده در ۲۰۱۵-۰۹-۰۳.‌
  4. «چگینی». لغتنامه دهخدا. بایگانی‌شده از اصلی در ۳ فوریه ۲۰۱۵. دریافت‌شده در ۳۱ ژانویه ۲۰۱۵.
  5. «چگنی». دانشنامه جهان اسلام. دریافت‌شده در ۲۶ مارس ۲۰۱۶.
  6. Reported NLori dialects are Giōni (henceforth Gi; MacKinnon, 1977), Ḵorramābādi (Ḵor; Izadpanāh, 1964; MacKinnon, 2002), Čagani (henceforth Ča; Blau, 1993), and Bālā Gerivāʾi (BGr; Amanollahi and Thackston, 1987; see also Mann, 1904 and 1910, for early material on “Feili,” a traditional term used to denote speakers of NLori, and from Nehāvand).
  7. پیر ابرلینگ (۱۵ دسامبر ۱۹۹۰). «ʿAŠĀYER». دانشنامه ایرانیکا. دریافت‌شده در ۹ آوریل ۲۰۲۰.
  8. کرمانشاه و تمدن دیرینه آن، ایرج افشار سیستانی،انتشارات نگارستان، چاپ دوم، تهران1381
  9. «چگنی». دائرةالمعارف بزرگ اسلامی. دریافت‌شده در ۹ آوریل ۲۰۲۰.
  10. "Mahmudvand, Iran Page". fallingrain.com. Retrieved 18 March 2011.
  11. آزادی، بهمن(۱۳۸۷). تاریخ معاصر چگنی. خرم‌آباد:سینما
  12. امان‌الهی بهاروند، قوم لر، ۱۵۶.

منابع
  • امان‌الهی بهاروند، سکندر (۱۳۹۳). قوم لر. تهران: نشر آگه. شابک ۹۶۴-۳۲۹-۱۳۵-۹.


This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.