حال (نحو)
حال یا وصف حالیت، صفتی فضله که حالت و هیئت صاحبش (ذوالحال) را بیان می‌کند. این وصف محلا منصوب بوده و در ادبیات عرب کاربرد بسیاری دارد.[1][2]
در علم نحو
در ادبیات عرب، حال غالباً پس از ذوالحال (صاحب حال) می‌آید. در مثال «جاء علی ضاحکاً» علی ذوالحال بوده و ضاحک به معنای خندان بودن، حال علی بوده که بیانگر هیئت و حالت علی است.گاهی اوقات تقدم حال بر ذوالحال واجب و گاهی ممتنع می‌باشد. حال به صورت مفرد، جمله و شبه جمله نیز درآمده و استعمال می‌شود.[3] عوامل نصب حال نیز فعل، شبه فعل و حروف شامل معنای فعل هستند.[4]
پانویس
- «البهجة المرضية على الفية ابن مالك - السيوطي، جلال الدين - کتابخانه مدرسه فقاهت». lib.eshia.ir. دریافت‌شده در ۲۰۲۰-۰۵-۳۰.
- «النحو الوافي - عباس حسن - کتابخانه مدرسه فقاهت». lib.eshia.ir. دریافت‌شده در ۲۰۲۰-۰۵-۳۰.
- سید عدنان لاجوردی، نحو عربی، ص ۲۱۵-۲۲۶
- سید عدنان لاجوردی، نحو عربی، ص ۲۰۲
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.