زبان‌های بالتواسلاوی
زبان‌های بالتواسلاوی (به انگلیسی: Balto-Slavic languages) شاخه‌ای از خانوادهٔ زبانی هندواروپایی هستند که دو خانوادهٔ زبانی بالتیک و اسلاوی را در بر می‌گیرند. زبان‌های بالتیک و اسلاوی دارای چندین ویژگی زبانی منحصر به فرد هستند که که در هیچ شاخه دیگر هند و اروپایی یافت نمی‌شود و که نشانگر دوره ای از پیشرفت مشترک است. اگرچه مفهوم وحدت بالتواسلاوی نیز مورد بحث قرار گرفته‌است.[2] اکنون میان متخصصان زبان‌شناسی هند و اروپایی برای طبقه‌بندی زبان‌های بالتیک و اسلاوی در یک شاخه واحد اتفاق نظر وجود دارد و تنها در برخی از جزئیات ماهیت روابط آنها اختلاف است.
| بالتواسلاوی | |
|---|---|
| پراکنش: | شمال اروپا، شرق اروپا، اروپای مرکزی، اروپای جنوب شرقی، شمال آسیا، بخش‌هایی از آسیای مرکزی |
| تبار: | هندواروپایی
|
| نیا: | نیابالتواسلاوی |
| زیرگروه‌ها: | |
| گلاتولوگ | balt1263[1] |
 کشورهایی که زبان رسمی آنها بالتواسلاوی است:
اسلاوی شرقی
اسلاوی غربی
اسلاوی جنوبی
بالتیک شرقی | |
| بخشی از رده:هندواروپایی |
| موضوعات هندواروپایی |
|---|
 |
زبان نیابالتواسلاوی به وسیله روش‌های مقایسه‌ای از زبان نیاهندواروپایی قابل بازسازی است. بعدها یک گویش نوآورانه از زنجیره گویشی بالتی اسلاوی جدا شد و تبدیل به زبان نیا-اسلاوی شد، که همه زبان‌های اسلاوی از آن نشات گرفته‌اند.
زیرشاخه‌ها
زبان‌های اسلاوی
بیش از ۲۵۰ میلیون نفر در اروپای مرکزی، شمال آسیا، و بیشتر بخش‌های شبه‌جزیره بالکان، به یکی از زبان‌های اسلاوی سخن می‌گویند. این گروه به زیرگروه‌های اسلاوی شرقی (روسی، اوکراینی، بلاروسی)، اسلاوی جنوبی (بلغاری، مقدونی، صربی، بوسنیایی، کرواتی و اسلوونیایی) و اسلاوی غربی (چک، اسلوواکی، لهستانی) تقسیم می‌شود.
زبان‌های بالتیک
گویشوران این خانواده زبانی در اصل در خاور و جنوب شرقی دریای بالتیک و شمال اروپا می‌زیند. بیشتر این خانواده را به دو شاخهٔ خاوری که دربرگیرنده زبان‌هایی مرده‌است و باختری که دربرگیرنده زبان‌هایی زنده و مرده‌است بخش می‌کنند. زبان‌های زنده گروه خاوری دربرگیرنده لیتوانیایی و لاتویایی است.
دسته‌بندی
دو روش برای دسته‌بندی زبان‌های بالتواسلاوی وجود دارد. به‌طور سنتی این شاخه به دو زیر شاخه بالتیک و اسلاوی تقسیم می‌شود که شاخهٔ بالتیک مشتمل بر دو زیرشاخهٔ شرقی و غربی و شاخه اسلاوی مشتمل بر سه زیرشاخهٔ شرقی، غربی و جنوبی است. در روشی جایگزین که توسط گروه کوچکی از پژوهشگران مورد قبول است، این گروه به سه شاخهٔ همسطح اسلاوی، بالتیک شرقی و بالتیک غربی تقسیم می‌شوند.
طرح درختی «سنتی» بالتواسلاوی
| |||||||||||||||||||||||||
طرح درختی جایگزین بالتواسلاوی
| ||||||||||||||||||||||
پیوند به بیرون
- Balto-Slavic Accentuation, by Kortlandt; a very idiosyncratic approach to Balto-Slavic accentuation
- Трубачев О.; Бернштейн С. (2005), "Отрывки о балто-южнославянских изоглосах", Сравнительная грамматика славянских языков (به Russian), Moscow: Наука (Bernstein and Trubachev on the Balto-South-Slavic isoglosses)
- Biennial International Workshop on Balto-Slavic Natural Language Processing
منابع
- Nordhoff, Sebastian; Hammarström, Harald; Forkel, Robert; Haspelmath, Martin, eds. (2013). "Balto-Slavic". Glottolog 2.2. Leipzig: Max Planck Institute for Evolutionary Anthropology.
- "Balto-Slavic languages. Encyclopædia Britannica. Encyclopædia Britannica Online". Encyclopædia Britannica Inc. Retrieved 10 December 2012.
Those scholars who accept the Balto-Slavic hypothesis attribute the large number of close similarities in the vocabulary, grammar, and sound systems of the Baltic and Slavic languages to development from a common ancestral language after the breakup of Proto-Indo-European. Those scholars who reject the hypothesis believe that the similarities are the result of parallel development and of mutual influence during a long period of contact.
- مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیا. «Balto-Slavic languages». در دانشنامهٔ ویکی‌پدیای انگلیسی، بازبینی‌شده در ۵ ژوئیه ۲۰۲۰.