ملا علی نوری
ملا علی نوری مازندرانی اهل قریه «کنگرچال» در سرحدّ نور و لیتکو[1] (درگذشته ۱۲۴۶ ق در حدود صد سالگی) از بزرگترین فلاسفه و حکمای اسلامی متأخر (در حکمت متعالیه) و عالم اسلامی قرون ۱۲ و ۱۳ ه.ق پدرش جمشید نوری مازندرانی بود. وی از شاگردان فلسفی آقامحمد بیدآبادی حکیم و عارف قرن ۱۲ق بود. ملا عبدالله زنوزی (مروج مکتب فلسفی تهران)، سید ابوالقاسم دهکردی و ملاهادی سبزواری (صاحب منظومه) از شاگردان ملای نوری بودند. ملای نوری را بواسطه شاگردی بیدآبادی احیاگر حکمت صدرایی می‌نامند. آثار او بیشتر شرح و دفاعیات مکتب ملاصدراست.[2]
اشعار
وی را نیز اشعاریست از جمله از دوبیی‌های از اوست:[3]
- زتنها گر کسی تنها نشیند
- نشیند با خدا هرجا نشیند
- زخود تنها نشین نوری که سهل است
- اگر تنها کس از تنها نشیند
***
- هر آه که بود در دل ما
- برقی شد و سوخت حاصل ما
- راز دل ما نمی‌شود فاش
- تا لاله بروید از گل ما
منابع
- هزار و یک کلمه، حسن حسن‌زاده آملی، ج3، ص77
- http://mobahesat.ir/3257
- ملاعلی نوری مازندرانی (اصفهانی) دائرةالمعارف طهور
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.