باشگاه فوتبال اینتر میلان

باشگاه فوتبال اینترناتسیوناله میلانو (ایتالیایی: Football Club Internazionale Milano‎ تلفظ ایتالیایی: [ˌinternattsjoˈna:le]) که معمولاً با عنوان اینتر میلان یا اینتر شناخته می‌شود،[7][8] یک باشگاه حرفه‌ای فوتبال در شهر میلان، ایتالیا است. اینتر تنها تیم ایتالیایی می‌باشد که به سری بی سقوط نکرده‌است.

اینتر میلان

نام کامل باشگاه	باشگاه فوتبال اینترناتسیوناله میلانو S.p.A.[1]
لقب(ها)	آبی مشکی‌ها (Nerazzurri) اینتر دیوانه (pazza inter) مار افعی بزرگ (Il Biscione) عشاق (La Beneamata)
نام غیررسمی	اینتر
تاریخ تأسیس	۹ مارس ۱۹۰۸
نام ورزشگاه	جوزپه مه آتزا (گنجایش: ۸۰٬۰۱۸)
مالک	گروه سانینگ (۶۸٫۵۵٪)[2][3] محمد ربیعی (۳۱٫۰۵٪)[4] پیرلی (۰٫۳۷٪) سایر سهامداران (۰٫۰۳٪)[5]
مدیرعامل	استیون ژانگ[6]
سرمربی	سیمونه اینزاگی
لیگ	سری آ
۲۱–۲۰۲۰	قهرمان
وب‌گاه	http://www.inter.it
لباس اول لباس دوم لباس سوم

نقشه کشور ایتالیا، قسمتی که با قرمز پررنگ مشخص شده‌است شهر میلان می‌باشد، باشگاه فوتبال اینتر در ۹ مارس ۱۹۰۸ در این شهر تأسیس شد.

جوزپه مه آتزا ورزشگاه خانگی باشگاه اینتر میلان

این باشگاه در ۹ مارس سال ۱۹۰۸ میلادی به وسیله گروهی شامل پانزده نفر (جورجیو موجیانی، بوسارد، لانا، برتولونی، دِٱلما، انریکو هینترمن، آرتورو هینترمن، کارلو هینترمن، پیترو دِلورو، هوگو ریتمن، هانس ریتمن، وُئلکل، مانر، وایپف و کارلو آردوسی) که اعتقاد برابری بازیکنان و انسان و استفاده یکسان از بازیکنان خارجی و بومی داشتند، تأسیس شده‌است.[9]

باشگاه اینتر میلان دارای افتخارات متعددی همچون ۳ قهرمانی در لیگ قهرمانان اروپا (دوبار به صورت متوالی در سال‌های ۱۹۶۴ و ۱۹۶۵ و دیگری در سال ۲۰۱۰)، ۳ قهرمانی در جام یوفا، ۱۹ قهرمانی در سری آ ایتالیا، ۷ قهرمانی در جام حذفی فوتبال ایتالیا، ۵ قهرمانی در سوپرجام فوتبال ایتالیا، ۲ قهرمانی جام بین قاره‌ای (فوتبال) و ۱ قهرمانی در جام باشگاه‌های فوتبال جهان را در کارنامه دارد و با کسب ۴۰ جام نهمین تیم پرافتخار در اروپا است. این باشگاه از سال ۲۰۰۶ تا ۲۰۱۰ توانست پنج عنوان قهرمانی لیگ به صورت متوالی را به دست بیاورد.[10] در فصل ۱۰–۲۰۰۹ اینتر با قهرمانی در سری آ، کوپا ایتالیا و لیگ قهرمانان اروپا اولین تیم ایتالیایی نام گرفت که فاتح سه‌گانه شده‌است.[11]

ورزشگاه خانگی تیم اینتر میلان جوزپه مه آتزا (سن سیرو) نام دارد که با گنجایش ۸۰٬۰۱۸ نفری یکی از بزرگترین ورزشگاه‌های ایتالیا و اروپا است.[12] در سال ۱۹۷۲ جوزپه مه آتزا (برترین گلزن تاریخ باشگاه اینتر میلان) در گذشت. از آن پس شهرداری میلان نام این ورزشگاه را به جوزپه مه آتزا تغییر داد. اینتر این استادیوم را با تیم میلان مشترکاً استفاده می‌کند. آث میلان بزرگترین رقیب اینتر است و رقابت این دو تیم شهرآورد دلا مادونینا نام دارد که یکی از مهم‌ترین شهرآوردهای فوتبالی در جهان است.[13] باشگاه اینتر از اعضای بنیان‌گذار گروه ۱۴ است که پس از فروپاشی توسط اتحادیه باشگاه‌های فوتبال اروپا جایگزین شد. از سال ۲۰۱۹، اینتر از نظر حضور تماشاگر در بازی‌های خانگی، اولین تیم در ایتالیا و ششمین تیم در اروپا می‌باشد.[14] همچنین یکی از ارزشمندترین باشگاه‌های فوتبال در ایتالیا و جهان است.[15]

اطلاعات اصلی باشگاه

جووانی پارامیتیوتی اولین رئیس باشگاه اینتر

• نام کامل باشگاه: باشگاه فوتبال اینترنازیوناله میلانو ایتالیا
• تأسیس: ۹ مارس ۱۹۰۸ (۱۱۳ سال پیش)
• ورزشگاه: ورزشگاه جوزپه مه آتزا
• کمپ تمرینی: مرکز ورزشی آنجلو موراتی
• نایب رئیس: خاویر زانتی
• رئیس باشگاه: استیون ژانگ[16]
• سرمربی: آنتونیو کونته
• مدیر ورزشی: جوزپه ماروتا - پیرو آسیلیو
• اسپانسر اصلی: شرکت تایرسازی ایتالیایی پیرلی
• تولیدکننده و طراح لباس: نایکی
• اولین قهرمانی در ایتالیا: ۱۹۱۰
• قهرمانی در سری آ: ۱۹ دوره
• اولین قهرمانی در سری آ: ۱۹۳۰(اولین دوره برگزاری سری آ)
• قهرمانی در لیگ قهرمانان اروپا: ۳ دوره

تاریخچه

اولین قهرمانی باشگاه در فصل ۱۰–۱۹۰۹

: Questa notte splendida darà i colori al nostro stemma"

. il nero e l'azzurro sullo sfondo d'oro delle stelle

, Si chiamerà Internazionale

". perchè noi siamo fratelli del mondo

March 1908, Milan 9[17]

"این شب باشکوه به ما رنگ‌هایی برای طرحمان می‌دهد :

آبی و مشکی در برابر زمینه‌ای از ستارگان طلایی .

این تیم را اینترنازیوناله می‌نامیم ،

زیرا ما برادرانی از جهان هستیم ."

۹ مارس ۱۹۰۸, میلان

چگونگی تأسیس باشگاه

سال ۱۸۹۹ در شهر میلان باشگاه کریکت و فوتبال میلان تأسیس شد. این تیم تا سال ۱۹۰۸ توانست سه بار قهرمانی ایتالیا را جشن بگیرد. در این سال، بین سران اصلی باشگاه بر سر استفاده از بازیکنان خارجی اختلاف افتاد تا اینکه طی یک جلسه رسمی، گروهی که اعتقاد به برابری و برادری و استفاده از بازیکنان خارجی داشتند از این باشگاه جدا شده و نام اینترنازیوناله (به معنای بین‌المللی) را برای باشگاه خود انتخاب کردند. فلسفه وجودی و سیاست اصلی باشگاه از همان ابتدا مبارزه با نژادپرستی بوده که در نوع خود و در میان تمامی باشگاه‌های فوتبال دنیا موضوعی جالب و بی‌سابقه می‌باشد. تیم اینتر ناتسیوناله برای قهرمانی در لیگ ایتالیا تنها ۲ سال صبر کرد و در سال ۱۹۱۰ اولین قهرمانی این باشگاه به ثبت رسید. کاپیتان و مربی تیم در اولین قهرمانی در سال ۱۹۱۰ ویرجیلیو فوساتی بود که بعدها در جنگ جهانی اول هنگام خدمت در ارتش ایتالیا کشته شد.

روزهای پر فراز و نشیب اینتر

سال‌های آغازین برای اینتر بسیار موفق بود. تیم دیگر شهر میلان (آث میلان)، پس از جدایی اینتری‌ها افت وحشتناکی کرد و بیش از ۴۰ سال در حسرت قهرمانی ایتالیا بود تا اینتر چند دهه بدون مزاحمت تیم اول شهر میلان باشد. اما اینتر نیز پس از کسب قهرمانی دوم در سال ۱۹۲۰ دچار افت شد. در سال ۱۹۲۲، اینتر در خطر سقوط به دسته پایین‌تر قرار داشت، اما پس از پیروزی در دو بازی پلی آف در لیگ ایتالیا باقی ماند. در سال ۱۹۲۸، در دوره‌ای که ایتالیا تحت سیطره فاشیست‌ها بود، باشگاه مجبور شد با «اتحادیه ورزش میلان» (Unione Sportiva Milanese) ادغام شود و به «باشگاه فوتبال آمبروزیانا» (Società Sportiva Ambrosiana) تغییر نام داد.[18] برای فصل ۲۹–۱۹۲۸، باشگاه از پیراهن‌های سفید که یک صلیب قرمز بر روی آن حک شده بود، استفاده کرد. طراحی این پیراهن از پرچم و لباس نظامیان شهر میلان الهام گرفته شده بود. در سال ۱۹۲۹، اورسته سیمونوتی رئیس جدید باشگاه، نام تیم را به «آ.اس. آمبروزیانا» (Associazione Sportiva Ambrosiana) تغییر داد، همچنین پیراهن‌های آبی و مشکی دوباره مورد استفاده قرار گرفت. با این حال، هواداران، تیم را با نام اینتر صدا می‌زدند.

دهه سی و ظهور جوزپه مه آتزا

جوزپه مه آتزا آقای گل اولین دوره سری آ با زدن ۳۱ گل در فصل ۳۰–۱۹۲۹

سال ۱۹۲۷ ستاره‌ای به نام جوزپه مه آتزا در میلان متولد شد. اینتر با اتکا به این فوق ستاره خود دوباره به اوج بازگشت و توانست بار دیگر قهرمانی ایتالیا را از آن خود کند. مه آتزا توانست در اولین دوره برگزاری لیگ کشور ایتالیا با نام سری آ، در فصل ۳۰–۱۹۲۹ قهرمانی را به اینتر هدیه کند و خود با زدن ۳۱ گل آقای گل اولین دوره سری آ شود. در سال ۱۹۳۱ و با فشار سهامداران بر فردیناندو پوتزانی رئیس جدید باشگاه نام تیم به «آ.اس. آمبروزیانا-اینتر» (Associazione Sportiva Ambrosiana-Inter) تغییر پیدا کرد. در سال‌های ۱۹۳۸ و ۱۹۴۰، اینتر همراه با مه آتزا توانست اسکودتوی چهارم و پنجم را کسب کند. مه آتزا بین سال‌های ۱۹۲۹ تا ۱۹۳۸ توانست ۳ بار آقای گلی کشور ایتالیا را بدست آورد. در دو جام جهانی ۱۹۳۴ ایتالیا و جام جهانی ۱۹۳۸ فرانسه، جوزپه مه آتزا یکی از ارکان اصلی قهرمانی ایتالیا بود. او در جام جهانی ۱۹۳۴ بهترین بازیکن جام شد و در جام جهانی ۱۹۳۸ بازوبند کاپیتانی آتزوری‌ها را بر بازو بست. اینتر در فصل ۳۹–۱۹۳۸ همراه با مه آتزا موفق شد اولین کوپا ایتالیای خود را به دست آورد. این بازیکن در انتهای فصل ۴۰–۱۹۳۹ از اینتر جدا شد و بازی در چند تیم دیگر ایتالیا را هم تجربه کرد ولی در سال آخر دوران بازی خود به اینتر بازگشت تا با پیراهن این تیم از دنیای فوتبال خداحافظی کند. جوزپه مه آتزا در ۴۰۸ بازی ۲۸۴ گل برای اینتر زد و بعد از گذشت چند دهه هنوز بهترین گلزن اینتر و چهارمین گلزن برتر تاریخ لیگ ایتالیاست.[19] او در مقاطع مختلفی سرمربیگری اینتر را بر عهده گرفت و در سال ۱۹۷۹ پس از مرگش، شهرداری میلان نام بزرگترین ورزشگاه کشور ایتالیا را از سن سیرو به جوزپه مه آتزا تغییر داد.

دهه چهل و آغاز دهه پنجاه

اینتر بین سال‌های ۱۹۴۰ تا ۱۹۵۰ همیشه یکی از مدعیان قهرمانی سری آ بود اما معمولاً در رتبه‌های دوم و سوم قرار می‌گرفت و نمی‌توانست به قهرمانی برسد. در سال ۱۹۴۲ کارلو ماسرونی جایگزین فردیناندو پوتزانی شد و ریاست باشگاه را برعهده گرفت. پس از پایان جنگ جهانی دوم در سال ۱۹۴۵، باشگاه دوباره نام اصلی خود یعنی اینترنازیوناله (Internazionale) را به دست آورد. در سال ۱۹۵۲ آلفردو فونی به عنوان سرمربی اینتر برگزیده شد و با متحول کردن تیم توانست اینتر را به قدرت اول ایتالیا تبدیل کند. او در همان دو سال اول حضور خود در سال‌های ۱۹۵۳ و ۱۹۵۴، اسکودتو ششم و هفتم را برای اینتر به ارمغان آورد و نتایج جالبی را با اینتر رقم زد. اینتر در بسیاری از مسابقات با اختلاف گل فراوان پیروز می‌شد که از بین آن‌ها می‌توان به پیروزی شش بر صفر مقابل یوونتوس اشاره کرد. دوران نسبتاً کوتاه فونی با موفقیت‌های چشمگیری برای اینتر همراه بود. دوران ریاست ماسرونی در باشگاه اینتر، که با دو قهرمانی و دو نایب قهرمانی در سری آ همراه بود، در سال ۱۹۵۵ به پایان رسید.

دوران طلایی

ترکیب تیم اینتر قهرمان فصل ۶۵–۱۹۶۴ سری آ

هلنیو هررا و ساندرو مازولا

در سال ۱۹۵۵، آنجلو موراتی که از افراد سرشناس ایتالیا بود اینتر را خریداری کرد و ریاست این تیم را بر عهده گرفت. حضور موراتی در اینتر با پایان دوران آلفردو فونی همراه بود. موراتی در ابتدای حضور خود چند مربی عوض کرد تا سرانجام تصمیم گرفت هدایت باشگاه را به یک تئوریسین آرژانتینی به نام هلنیو هررا بسپارد. در سال ۱۹۶۰ هررا از بارسلونا به اینتر پیوست، به همراه او لوئیز سوارز ستاره خط میانی بارسلونا هم به اینتر آمد، کسی که به دلیل قهرمانی با بارسلونا در رقابت‌های لا لیگا و اینتر-سیتیز فیرز کاپ در همان سال برنده جایزه بهترین بازیکن سال اروپا شده بود. هررا اینتر را به یکی از بزرگ‌ترین تیم‌های اروپا تبدیل کرد. او سیستم ۲-۵-۳ را که به "Verrou" معروف بود اصلاح کرد که باعث انعطاف‌پذیری بیشتر هنگام ضدحمله می‌شد. سیستم کاتناچیو (catenaccio) را یک مربی اتریشی به نام کارل راپان به وجود آورد. سیستم اصلی راپان با چهار مدافع ثابت اجرا می‌شد. این سیستم به صورت یارگیری نفر به نفر (man-to-man) به علاوه یک بازیساز در میانه میدان که توپ را با دو هافبک کناری به گردش درمی‌آورد اجرا می‌شد. هررا این سیستم را با اضافه کردن دفاع پنجم در نقش سوئیپر یا لیبرو در پشت دو مدافع میانی، اصلاح کرد. وظیفه اصلی سوئیپر یا لیبرو، دور کردن ضربات و پاس‌های مهاجمین حریف است. تیم او سال اول در رتبه سوم ایتالیا ایستاد و در سال دوم نایب قهرمان شد. هررا در سومین سال حضور خود در فصل ۶۳–۱۹۶۲، هشتمین اسکودتو را برای اینتر به ارمغان آورد. پس از آن اینتر در سال‌های ۱۹۶۴ و ۱۹۶۵ دوبار به صورت متوالی قهرمان جام باشگاه‌های اروپا شد، به همین دلیل به هررا لقب "جادوگر" (il Mago) داده شد. هسته اصلی تیم هررا از بازیکنانی نظیر بورنییک و فاکتی در نقش مدافع کناری، آرماندو پیکی در نقش سوئیپر یا لیبرو، لوئیز سوارز و ساندرو مازولا در نقش بازیساز، جایر و کورسو در نقش بال‌های کناری، تشکیل شده بود.[20][21][22][23][24][25]

در سال ۱۹۶۴ اینتر با شکست پارتیزان در یک چهارم و دورتموند در نیمه نهایی به فینال جام باشگاه‌های اروپا رسید. در فینال اینتر باید در برابر رئال مادرید قرار می‌گرفت، تیمی که تا آن زمان از نه فینال به هفت فینال راه پیدا کرده بود. اینتر با دو گل مازولا با نتیجه سه بر یک، بر رئال مادرید غلبه کرد، سپس تیم با غلبه بر ایندپندینته قهرمان جام بین قاره‌ای فوتبال شد. یک سال بعد نیز اینتر در فینال جام باشگاه‌های اروپا با تک گل جایر بر بنفیکا غلبه کرد و برای دومین بار به صورت متوالی قهرمان این رقابت‌ها شد. در فصل ۶۵–۱۹۶۴، اینتر نهمین اسکودتو خود را به دست آورد همچنین به مقام نایب قهرمانی کوپا ایتالیا نیز رسید. در سال ۱۹۶۶ اینتر با هررا به دهمین اسکودتو خود رسید. در کشور ایتالیا هر تیمی ۱۰ بار قهرمان لیگ داخلی کشور شود یک ستاره به پیراهن خود اضافه می‌کند. در سال ۱۹۶۷ زمانی که جایر از باشگاه جدا شده بود و سوارز مصدوم بود، اینتر در فینال جام باشگاه‌های اروپا با نتیجه دو بر یک برابر سلتیک شکست خورد. اینتر در دهه شصت میلادی بر بام فوتبال ایتالیا و اروپا قرار گرفت و این دهه به عنوان بهترین دوران این باشگاه ثبت شد. اینتر در آن سال‌ها ۳ اسکودتو و ۴ جام بین‌المللی را بدست آورد و به اینتر هررا لقب گرنده اینتر (Grande Inter) به معنای اینتر بزرگ داده شد. دوران طلایی هرارا دو سال بعد یعنی در سال ۱۹۶۸ با جدایی آنجلو موراتی پایان پذیرفت.

پاتزا اینتر (اینتر دیوانه)

تیم اینتر قهرمان فصل ۷۱–۱۹۷۰ سری آ

ترکیب اینتر قهرمان فصل ۸۹–۱۹۸۸ سری آ

در سال ۱۹۶۸، ایوانوئه فرایزولی به عنوان رئیس جدید باشگاه برگزیده شد. در همان سال آلفردو فونی برای بار دوم هدایت باشگاه اینتر را برعهده گرفت، کسی که دو قهرمانی سری آ را در دهه پنجاه برای اینتر به ارمغان آورده بود. در پایان فصل ۶۹–۱۹۶۸ اینتر با کسب سی و شش امتیاز از سی بازی در جایگاه نه چندان خوب چهارم قرار گرفت. دوره دوم حضور فونی در باشگاه اینتر که تنها یک فصل به طول انجامید، با جایگزینی هریبرتو هررا پایان پذیرفت. در فصل ۷۰–۱۹۶۹ اینتر با هدایت هریبرتو هررا به مقام نایب قهرمانی سری آ دست یافت. فصل ۷۱–۱۹۷۰ برای اینتر وحشتناک آغاز شد. شکست‌های پیاپی ابتدای فصل و بازی‌های کابوس وار اینتر باعث شد هوادارن نگران سقوط تیم به دسته پایین‌تر باشند، به همین دلیل در ۱۴ نوامبر ۱۹۷۰، هریبرتو هررا از هدایت اینتر برکنار شد و جووانی اینورنیتسی به عنوان جانشین او انتخاب شد. با انتخاب اینورنیتسی ورق برگشت و اینتر بردهای خود را آغاز کرد. در پایان فصل، اینتر یازدهمین اسکودتو خود را به دست آورد و لقب پاتزا اینتر به این تیم داده شد. در فصل ۷۲–۱۹۷۱ اینورنیتسی به همراه اینتر به فینال جام باشگاه‌های اروپا راه یافت اما با شکست دو بر صفر برابر آژاکس به مقام نایب قهرمانی رسید. پس از آن سال بار دیگر اینتر دوران بسیار پر فراز و نشیبی را پشت سر گذاشت. در سال ۱۹۷۷، اجنیو برسلینی به عنوان سرمربی اینتر انتخاب شد. برسلینی در اولین فصل حضور خود بر روی نیمکت اینتر، قهرمانی کوپا ایتالیا را به دست آورد. در فصل ۸۰–۱۹۷۹ اینتر با هدایت برسلینی به دوازدهمین اسکودتو خود دست یافت. فصل ۸۲–۱۹۸۱ که آخرین فصل حضور برسلینی بر روی نیمکت اینتر بود با قهرمانی در کوپا ایتالیا به پایان رسید. در ۱ ژوئیه ۱۹۸۶ جووانی تراپاتونی هدایت اینتر را بر عهده گرفت. تراپاتونی در اولین فصل حضور خود اینتر را به جایگاه سوم رساند، فصل بعد نیز به جایگاهی بهتر از پنجمی دست نیافت. در فصل ۸۹–۱۹۸۸ تراپاتونی با داشتن بازیکنانی همچون لوتار ماتئوس، جوزپه برگومی، آندریاس برمه، والتر زنگا و نیکولا برتی توانست با ۵۸ امتیاز (در آن دوران هر برد ۲ امتیازی بود) اسکودتوی سیزدهم را برای اینتر به ارمغان بیاورد، قهرمانی که تا سال ۲۰۰۷، بهترین قهرمانی ادوار سری آ محسوب می‌شد. فصل ۹۰–۱۹۸۹ با جایگاه سومی در سری آ و قهرمانی در سوپر جام فوتبال ایتالیا به پایان رسید. در همان سال تیم ملی فوتبال آلمان با بازیکنان اینتری خود یعنی لوتار ماتئوس، یورگن کلینزمن و آندریاس برمه توانست یاران مارادونا را فینال جام جهانی شکست دهد و قهرمان جهان شود. در آن بازی‌ها لوتار ماتئوس کاپیتان و مؤثرترین بازیکن تیم ملی فوتبال آلمان در جام جهانی بود. همان سال فیفا تصمیم گرفت هر سال بازیکن سال فوتبال جهان را انتخاب کند. لوتار ماتئوس اولین کسی بود که جایزه بهترین بازیکن سال جهان را از آن خود کرد. تراپاتونی در فصل ۹۱–۱۹۹۰ اینتر را به مقام قهرمانی یوفا کاپ رساند. تراپاتونی در پایان فصل از اینتر جدا شد.

سالهای سیاه اینتر

اینتر قهرمان جام یوفا در فصل ۹۴–۱۹۹۳

دهه ۹۰ دوره ناامید کننده ای در تاریخ باشگاه بود. در حالی که رقبای اصلی اینتر یعنی یوونتوس و میلان به افتخاراتی در فوتبال ایتالیا و اروپا دست پیدا کرده بودند، اینتر با نتایج متوسط خود از آن‌ها عقب افتاده بود. بدترین دوران اینتر طی این سال‌ها رقم خورد و اینتر در فصل ۹۴–۱۹۹۳ با کسب عنوان سیزدهم در سری آ، بدترین رتبه تاریخ خود را بدست آورد و فقط ۱ امتیاز تا سقوط به دسته پایین‌تر فاصله داشت. البته اینتر در سال‌های ۱۹۹۱، ۱۹۹۴ و ۱۹۹۸ سه بار جام یوفا را بدست آورد، ولی کسب این جام نمی‌توانست طرفداران اینتر را راضی نگه دارد.

در سال ۱۹۹۵، ماسیمو موراتی با پایان دادن به دوران یازده ساله ارنستو پلگرینی، ریاست باشگاه را به دست گرفت. اینتر در این دوره دو بار رکورد نقل و انتقالات فوتبال جهان را شکست. (۱۹٫۵ میلیون پوند برای رونالدو از بارسلونا در سال ۱۹۹۷ و ۳۱ میلیون پوند برای کریستین ویری از لاتزیو در سال ۱۹۹۹).[26][27][28][29] با این حال، دهه ۹۰ یادآور تنها دوره در تاریخ باشگاه اینتر است که حتی یک قهرمانی هم در سری آ به دست نیامد. برای هواداران اینتر دشوار بود که بفهمند چه کسی مقصر این اوضاع است، همین موضوع باعث سرد شدن رابطه هواداران با ریاست، مربیان و حتی بعضی از بازیکنان نیز شد.

موراتی بعدها هدف هواداران قرار گرفت، به خصوص زمانی که سرمربی محبوب، لوئیجی سیمونی را پس از گذشت تنها چند بازی از فصل ۹۹–۱۹۹۸ اخراج کرد، کسی که به عنوان بهترین مربی ایتالیایی در سال ۱۹۹۸ انتخاب شده بود. در آن فصل اینتر سهمیه هیچ‌یک از رقابت‌های اروپایی را کسب نکرد و لیگ را در جایگاه هشتم به پایان رساند.

فصل بعد، موراتی هدایت باشگاه اینتر را به مارچلو لیپی سرمربی سابق یوونتوس سپرد و بازیکنانی همچون آنجلو پروتزی، لوران بلان، ویری و ولادیمیر جوگوویچ را به خدمت گرفت. تیم اینتر با رسیدن به فینال کوپا ایتالیا در فصل ۲۰۰۰–۱۹۹۹ به اولین جام داخلی خود از سال ۱۹۸۹ نزدیک شده بود اما با شکست در برابر لاتزیو، به مقام نایب قهرمانی رسید. اینتر در پایان فصل در جایگاه چهارم سری آ قرار گرفت و برای کسب سهمیه رقابت‌های لیگ قهرمانان اروپا باید در مسابقات پلی آف شرکت می‌کرد.

بدشانسی‌های اینتر در فصل بعد نیز ادامه پیدا کرد، اینتر درحالی که با گل خرید جدید خود رابی کین در دیدار سوپر جام فوتبال ایتالیا در سال ۲۰۰۰ از لاتزیو پیش افتاده بود، در نهایت با نتیجه چهار بر سه مغلوب حریف خود شد و به مقام نایب قهرمانی رسید، همچین اینتر با شکست در مرحله سوم مسابقات پلی آف برابر تیم سوئدی هلسینگبورگس نتوانست جواز حضور در مرحله گروهی لیگ قهرمانان اروپا فصل ۰۲–۲۰۰۱ را کسب کند. لیپی پس از شکست در اولین بازی فصل جدید برابر رجینا که اولین شکست تاریخ باشگاه برابر این تیم بود، اخراج شد. مارکو تاردلی به عنوان جانشین لیپی انتخاب شد، اما تاردلی هم نتوانست نتایج خوبی را کسب کند و هواداران اینتر، تاردلی را به عنوان سرمربی که دربی شهر میلان را شش بر صفر در برابر تیم میلان واگذار کرد به یاد می‌آورند.

اینتر در روز پایانی فصل ۰۲–۲۰۰۱ سری آ با نتیجه چهار بر دو از لاتزیو شکست خورد

در ۲۲ ژوئن ۲۰۰۱ هکتور کوپر به عنوان سرمربی اینتر انتخاب شد. اینتر همراه با کوپر به مرحله نیمه نهایی یوفا کاپ راه یافت اما با شکست سه بر دو در مجموع دو بازی رفت و برگشت برابر فاینورد، از صعود به فینال بازماند. در ۵ مه ۲۰۰۲ و در روز پایانی فصل ۰۲–۲۰۰۱ سری آ، زمانی که اینتر به کسب پیروزی برابر لاتزیو نیاز داشت تا اولین اسکودتو خود را پس از سال ۱۹۸۹ کسب کند، در حالی که با نتیجه دو بر یک از حریف خود پیش بود، در نهایت با نتیجه چهار بر دو شکست خورد و جام قهرمانی را از دست داد. فصل بعد اینتر به مقام نایب قهرمانی سری آ دست پیدا کرد، همچنین به مرحله نیمه نهایی رقابت‌های لیگ قهرمانان اروپا فصل ۰۳–۲۰۰۲ راه یافت. اینتر در این مرحله باید در برابر همشهری خود، میلان قرار می‌گرفت. دو تیم در مجموع دو بازی رفت و برگشت به تساوی یک بر یک رضایت دادند، اما به دلیل قانون گل زده در خانه حریف، اینتر از صعود به فینال بازماند.

در ۱۹ اکتبر ۲۰۰۳، کوپر بعد از گذشت شش بازی از فصل ۰۴–۲۰۰۳ زمانی که تیم در جایگاه هشتم بود اخراج شد و برای ادامه فصل آلبرتو زاکرونی هدایت اینتر را بر عهده گرفت. در پایان فصل، اینتر در جایگاه چهارم قرار گرفت و زاکرونی اخراج شد.

شروعی دوباره

اینتر قهرمان کوپا ایتالیا فصل ۰۶–۲۰۰۵

در ۸ ژوئیه ۲۰۰۴، اینتر روبرتو مانچینی سرمربی سابق لاتزیو را به عنوان سرمربی جدید تیم انتخاب کرد. مانچینی در اولین فصل حضورش، از ۱۸ پیروزی، ۱۸ تساوی و تنها دو شکست، ۷۲ امتیاز کسب کرد و در جایگاه سوم سری آ قرار گرفت، همچنین اینتر قهرمان جام حذفی و سوپرجام ایتالیا در فصل ۰۵–۲۰۰۴ نیز شد. در ۱۱ مه ۲۰۰۶، اینتر پس از شکست دادن رم با نتیجه چهار بر یک در مجموع دو بازی رفت و برگشت، قهرمان جام حذفی ایتالیا در فصل ۰۶–۲۰۰۵ شد. پس از پایان فصل ۰۶–۲۰۰۵، دادگاه ایتالیا که ۲ سال به صورت مخفی مکالمات سران باشگاه‌های سری آ را ضبط می‌کرد به تحقیق در مورد فساد و تبانی در فوتبال ایتالیا پرداخت. مکالمات لوچانو موجی مدیر باشگاه یوونتوس با رئیس کمیته داوران و مدارک به دست آمده از بعضی باشگاه‌های ایتالیایی آن‌ها را به دردسر انداخت. در نهایت یوونتوس به جرم تبانی با داوران به دسته پایین‌تر سقوط کرد و ۲ قهرمانی آخر این تیم پس گرفته شد. باشگاه‌های میلان، لاتزیو و فیورنتینا هم با کسر امتیاز روبرو شدند. جدول سری آ در فصل ۰۶–۲۰۰۵ تغییر کرد و یوونتوس به انتهای جدول سقوط کرد. مدتی بعد یوفا از فدراسیون فوتبال ایتالیا خواست برای شرکت تیم‌های ایتالیایی در مسابقات فصل آینده لیگ قهرمانان، برای فصل ۰۶–۲۰۰۵ قهرمان جدیدی تعیین کند و فدراسیون فوتبال ایتالیا بر اساس جدول جدید بعد از اعمال مجازات‌ها، اینتر را به عنوان قهرمان سری آ در فصل ۰۶–۲۰۰۵ معرفی کرد.

پرواز نراتزوری

روبرتو مانچینی

پس از پاک شدن نسبی فوتبال ایتالیا، ماسیمو موراتی که می‌خواست جا پای پدر بگذارد با کمک جاچینتو فاکتی و با مربیگری روبرتو مانچینی بار دیگر بسیاری از فوق ستاره‌های دنیای فوتبال را جمع‌آوری کرد. فاکتی همان سال درگذشت، ولی حاصل تلاش‌های او و ماسیمو موراتی قهرمانی‌های اینتر بود. ثبت رکورد ۱۷ پیروزی پیاپی و کسب ۹۷ امتیاز (در ۲۵ سپتامبر ۲۰۰۶ با پیروزی چهار بر یک خانگی برابر لیورنو آغاز و در ۲۸ فوریه ۲۰۰۷ با تساوی خانگی یک بر یک برابر اودینزه پایان یافت) در فصل ۰۷–۲۰۰۶، دو رکورد ارزشمند برای اینتر به ارمغان آورد. در ۲۲ آوریل ۲۰۰۷ نراتزوری‌ها با پیروزی دو بر یک برابر سیه‌نا با دو گل مارکو ماتراتسی توانستند با ۲۲ امتیاز اختلاف نسبت به تیم دوم، پانزدهمین قهرمانی خود را در سری آ جشن بگیرند.[30] یک فصل بعد هم اینتر با پشت سر گذاشتن رقبا برای سومین سال پیاپی قهرمانی ایتالیا را از آن خود کرد. اینتر خود را به عنوان قدرت اول فوتبال ایتالیا مطرح کرد، اما در فتح لیگ قهرمانان اروپا ناکام بود به همین دلیل مانچینی خیلی زود از کار برکنار شد.[31] پس از پایان فصل ۰۸–۲۰۰۷ موراتی گرانقیمت‌ترین مربی جهان یعنی ژوزه مورینیو را به اینتر آورد تا شاید این مربی سرشناس، یک بار دیگر قهرمانی اروپا را برای اینتر و موراتی به ارمغان بیاورد.[32]

دوران طلایی آقای خاص

هواداران اینتر در فینال لیگ قهرمانان اروپا ۲۰۱۰

ژوزه مورینیو در همان سال اول ورود به ایتالیا توانست اینتر را برای چهارمین بار پیاپی به قهرمانی سری آ برساند، اما در لیگ قهرمانان ناموفق بود و در مرحله یک‌هشتم نهایی با شکست برابر منچستر یونایتد از دور رقابت‌ها کنار رفت. در پایان فصل بهترین بازیکن اینتر و یکی از برترین مهاجمین جهان یعنی زلاتان ابراهیموویچ در ازای ساموئل اتوئو به همراه چهل و نه میلیون یورو از اینتر جدا شد و به بارسلونا پیوست. علاوه بر ساموئل اتوئو، اینتر با پول به دست آمده از فروش ابراهیموویچ بازیکنان دیگری مثل دیگو میلیتو، وسلی اسنایدر، لوسیو، تیاگو موتا و گوران پاندف را به خدمت گرفت. عملکرد اینتر در فصل ۱۰–۲۰۰۹ فوق‌العاده بود. شاگردان مورینیو با وجود مشکلات فراوان توانستند قهرمانی لیگ ایتالیا را بدست آورند. مورینیو طی دو فصل حضور خود در ایتالیا رکورد شکست ناپذیری خود در بازی‌های خانگی را حفظ کرد و نراتزوری‌ها هرگز در مسابقات خانگی طعم شکست را نچشیدند. در رقابت‌های جام حذفی هم اینتر با شکست لیورنو، یوونتوس و فیورنتینا به فینال رسید و در بازی فینال با تک گل دیگو میلیتو از سد رم گذشت و قهرمانی جام حذفی را به افتخارات خود اضافه کرد. اما مهم‌ترین دستاورد تیم مورینیو در لیگ قهرمانان اروپا بود. نراتزوری‌ها در مرحله یک‌هشتم نهایی چلسی، قهرمان انگلستان را در هر دو بازی رفت و برگشت مغلوب کردند. در مرحله نیمه نهایی با نتیجه سه بر دو از سد بارسلونا قهرمان اسپانیا و مدافع عنوان قهرمانی اروپا گذشتند و به دیدار پایانی این مسابقات راه یافتند. دیدار پایانی این مسابقات معتبر به قضاوت " هاوارد وب " از انگلیس در ورزشگاه "سانتیاگو برنابئو "شهر مادرید برگزار شد. اینترمیلان و بایرن مونیخ پیش از رسیدن به فینال لیگ قهرمانان باشگاه‌های اروپا فاتح لیگ و جام حذفی ایتالیا و المان شده بودند. مورینیو که با چلسی هرگز حضور در فینال را تجربه نکرد، در دومین فصل حضورش در اینتر به فینال لیگ قهرمانان رسید. او در فینال باید مقابل استاد سابقش، لوئیس فن خال قرار می‌گرفت که بار دیگر بایرن را به تیم اول بوندس لیگا تبدیل کرده بود. هر دو تیم با قهرمانی در لیگ و جام حذفی به دنبال تکمیل سه‌گانه‌شان بودند و در نهایت این اینتر بود که با ارائه یک بازی حساب شده با درخشش دیه گو میلیتو، بهترین بازیکن فصل لیگ قهرمانان، برابر حریف خود به پیروزی دو بر صفر رسید و جام قهرمانی را بالای سر برد[33] و اولین تیم ایتالیایی لقب گرفت که توانست سه‌گانه (Treble) را کسب کند.[34]

دوران پس از مورینیو

رافائل بنیتز

پس از پایان فصل ۱۰–۲۰۰۹ ژوزه مورینیو از اینتر جدا شد و به رئال مادرید پیوست[35] و رافائل بنیتز سرمربی اسبق لیورپول جای او را بر روی نیمکت اینتر پر کرد.[36] انتخاب بنیتز، آغاز مسیری بود که خیلی زود اینتر را از جمع مدعیان قهرمانی ایتالیا دور کرد. در ۲۱ اوت ۲۰۱۰ بنیتز اولین جام خود را با پیروزی سه بر یک اینتر در برابر رم در سوپرجام فوتبال ایتالیا کسب کرد، همچنین بنیتز همراه با اینتر به مقام قهرمانی جام باشگاه‌های جهان در سال ۲۰۱۰ دست پیدا کرد[37] اما در کسب سوپر جام اروپا ناکام ماند[38] و به خاطر نتایج ضعیف درسری آ، خیلی زود از اینتر اخراج شد[39][40] و لئوناردو به عنوان سرمربی اینتر انتخاب شد.[41] لئوناردو فصل را با ۳۰ امتیاز از ۱۲ بازی با میانگین ۲٫۵ امتیاز از هر بازی، بهتر از دو مربی قبلی یعنی بنیتز و مورینیو آغاز کرد. در ۶ مارس ۲۰۱۱ لئوناردو با کسب ۳۳ امتیاز از ۱۳ بازی رکورد جدیدی در سری آ ایتالیا به ثبت رساند. رکورد قبلی متعلق به فابیو کاپلو در فصل ۰۵–۲۰۰۴ بود که در ۱۳ بازی ۳۲ امتیاز به دست آورده بود. لئوناردو در فصل ۱۱–۲۰۱۰ اینتر را به مرحله یک چهارم نهایی لیگ قهرمانان اروپا رساند اما با شکست برابر شالکه ۰۴ از دور مسابقات کنار رفت. همچین لئوناردو توانست همراه با اینتر فاتح جام حذفی ایتالیا شود و به مقام نایب قهرمانی سری آ دست پیدا کند، هرچند در پایان فصل اخراج شد. پس از لئوناردو مربیانی همچون جیان پیرو گاسپرینی، کلودیو رانیری و آندره آ استراماچونی هدایت اینتر را بر عهده گرفتند. اینتر طی دو فصل، از ۵ مربی مختلف استفاده کرد و همه آن‌ها بعد از مدت کوتاهی اخراج شدند. از بین ۵ مربی که در این مدت روی نیمکت اینتر نشستند به جز رافائل بنیتز، هیچ‌کدام سابقه قهرمانی در سطح اول اروپا را نداشتند. اینتر به خاطر قانون فیرپلی مالی و نداشتن منابع مناسب مالی مجبور به فروش ستاره‌های خود شد و ساموئل اتوئو، وسلی اسنایدر، ژولیو سزار، لوسیو، مایکون، تیاگو موتا و گوران پاندف به خاطر حقوق بالایشان تیم را ترک کردند.

تغییر در مالکیت (۲۰۱۲–اکنون)

در تاریخ ۱ اوت ۲۰۱۲، باشگاه اینتر اعلام کرد که موراتی قصد دارد تا بخشی از سهام این باشگاه را به یک کنسرسیوم چینی به رهبری کنت هوانگ بفروشد.[42] در همان روز، اینتر اعلام کرد که توافقی با شرکت ساخت‌وساز راه‌آهن چین برای پروژه استادیوم جدید صورت گرفته‌است، هرچند، سرانجام توافق با کنسرسیوم چینی از بین رفت.[43] فصل ۱۳–۲۰۱۲ با هدایت استراماچونی یکی از بدترین فصل‌ها در تاریخ باشگاه بود که با جایگاه نهمی در سری آ و عدم کسب سهمیه در هیچ‌یک از رقابت‌های اروپایی به پایان رسید. در ۲۴ مه ۲۰۱۳ والتر ماتزاری جایگزین استراماچونی شد. ماتزاری در انتهای فصل اینتر را به رده پنجم سری آ رساند و جواز حضور در مرحله پلی آف لیگ اروپا فصل ۱۵–۲۰۱۴ را کسب کرد.

در ۱۵ اکتبر ۲۰۱۳، یک کنسرسیوم اندونزیایی (.International Sports Capital HK Ltd) به سرپرستی اریک توهیر، هاندی سوئتدجو و روزان روئسلانی، توافق‌نامه ای با اینتر به امضا رساند که طبق این توافق هفتاد درصد سهام اینتر را با پرداخت بیش از ۵۰۰ میلیون دلار خرید.[44][45][46] با این حال موراتی ۲۹٫۵ درصد از سهام خود را حفظ کرد.[47]

اریک توهیر که مالک باشگاه فیلادلفیا سونتی سیکسرز در لیگ ان بی ای و دی‌سی یونایتد در لیگ فوتبال ام‌ال اس آمریکا نیز بود، در ۲ دسامبر ۲۰۱۳ اعلام کرد که مشارکت استراتژیک بین اینتر و دی‌سی یونایتد شکل گرفته‌است.[48] در دوران اریک توهیر، اینتر به دلیل نقض قوانین فیر پلی مالی در گذشته از طرف یوفا دچار محدودیت‌هایی شده بود. همچنین در این دوران در ۱۴ نوامبر ۲۰۱۴ روبرتو مانچینی برای بار دوم هدایت اینتر را بر عهده گرفت.[49] اینتر فصل ۱۶–۲۰۱۵ را در جایگاه چهارم به پایان رساند و نتوانست به لیگ قهرمانان اروپا صعود کند.

در ۶ ژوئن ۲۰۱۶ گروه هولدینگ سانینگ یک شرکت متعلق به ژانگ ژیندانگ بنیانگذار و رئیس گروه سانینگ بخش اعظمی از سهام باشگاه را از اریک توهیر و ماسیمو موراتی خرید.[50] بر اساس گزارش منابع مختلف مجموع مبلغ سرمایه‌گذاری شده از طرف سانینگ ۲۷۰ میلیون یورو بود.[51] این توافق در ۲۸ ژوئن ۲۰۱۶ در یک مجمع عمومی فوق‌العاده پذیرفته شد که بر اساس آن سانینگ ۶۸٫۵۵ درصد از سهام باشگاه را خریداری کرد.[52]

اولین فصل مالکیت جدید، اما، با نتایج ضعیف در بازی‌های دوستانه پیش فصل شروع شد. در ۸ اوت ۲۰۱۶ روبرتو مانچینی سرمربی اینتر با توافقی دو طرفه از باشگاه جدا[53] و فرانک دی بوئر جایگزین او شد، هرچند دی بوئر نیز پس از کسب نتایج ضعیف در ۱ نوامبر ۲۰۱۶ برکنار شد.[54] جانشین او، استفانو پیولی بدترین نتایج تاریخ باشگاه در قابت‌های اروپایی همراه با اینتر را کسب کرد.[55] با وجود پیروزی در ۸ بازی متوالی، پیولی قبل از پایان فصل از باشگاه جدا شد و تیم برای ششمین فصل متوالی در کسب سهمیه لیگ قهرمانان اروپا ناکام ماند.[56] در ۹ ژوئن ۲۰۱۷ لوچیانو اسپالتی سرمربی سابق رم با قراردادی دو ساله هدایت اینتر را بر عهده گرفت[57] و یازده ماه بعد، اینتر بعد از گذشت شش سال عدم حضور در لیگ قهرمانان اروپا به لطف پیروزی سه بر دو مقابل لاتزیو در آخرین بازی فصل ۱۸–۲۰۱۷ سری آ جواز حضور در مرحله گروهی لیگ قهرمانان اروپا را کسب کرد.[58][59] به دلیل این موفقیت، باشگاه در ماه اوت قرارداد اسپالتی را تا سال ۲۰۲۱ تمدید کرد.[60]

در ۲۶ اکتبر ۲۰۱۸، استیون ژانگ به عنوان رئیس جدید باشگاه منصوب شد.[61] در ۲۵ ژانویه ۲۰۱۹، باشگاه رسماً اعلام کرد که شرکت لیون راک کپیتال (یک شرکت خصوصی سرمایه‌گذاری در آسیا که در هنگ کنگ مستقر است) با کنسرسیوم اندونزیایی (.International Sports Capital HK Ltd) به سرپرستی اریک توهیر به توافق رسیده‌است تا ۳۱٫۰۵ درصد از سهام اینتر را خریداری کند تا شرکت مذکور به دومین سهام دار باشگاه اینتر تبدیل شود.[62] با خریداری سهام اریک توهیر توسط لیون راک کپیتال، اکنون این شرکت پس از سانینگ (مالک ۶۸٫۵۵ درصد از سهام اینتر)، بیشترین سهم را در باشگاه اینتر در اختیار دارد. بعد از فصل ۱۹–۲۰۱۸ سری آ علی‌رغم اینکه اینتر در جایگاه چهارم قرار گرفت و جواز حضور در مرحله گروهی لیگ قهرمانان اروپا را کسب کرد، اسپالتی از هدایت اینتر برکنار شد. در تاریخ ۳۱ مه ۲۰۱۹، اینتر، آنتونیو کونته سرمربی ایتالیایی و سابق یوونتوس و چلسی را با امضای قراردادی سه ساله به عنوان سرمربی جدید خود منصوب کرد.[63] در سپتامبر ۲۰۱۹ استیون ژانگ به عنوان عضو هیئت مدیره اتحادیه باشگاه‌های فوتبال اروپا انتخاب شد.[64] اینتر فصل ۲۰–۲۰۱۹ سری آ را با هدایت کونته، پس از پیروزی دو بر صفر خارج از خانه برابر آتالانتا در آخرین بازی فصل، با ۸۲ امتیاز به پایان رساند و به مقام نایب قهرمانی دست یافت،[65] این درحالی بود که یوونتوس تنها با یک امتیاز بیشتر قهرمان سری آ شد. همچنین اینتر پس از پیروزی پنج بر صفر در برابر شاختاردونتسک اوکراین در نیمه نهایی لیگ اروپا، به فینال این مسابقات راه پیدا کرد.[66] این اولین حضور اینتر در یک فینال، پس از سال ۲۰۱۱ به حساب می‌آمد. در فینال لیگ اروپا ۲۰۲۰، اینتر با نتیجه سه بر دو در برابر سویا اسپانیا شکست خورد و به مقام نایب قهرمانی رسید.[67][68]

آنها در فصل بعد با مربیگیری کونته موفق شدن حریفان خود را یکی پس از دیگری از سر راه بردارند و خود را به یک قدمی بردن اسکودتو نزدیک کنند اگرچه آنها در همان فصل در مرحله گروهی لیگ قهرمانان اروپا چهارم شدند و نتوانستند حتی به لیگ اروپا بروند ولی این باعث شد فشار کمتری روی شانه ایشان باشد و تبدیل به یکی از عوامل موفقیت اینترمیلان در سری آ بود.

در پایان فصل ۲۰۲۰–۲۰۲۱ اینتر توانست در فاصله ۴ هفته مانده به پایان رقابت‌های سری آ قهرمان شود و به نوزدهمین اسکودتوی خود دست یابد.

آمار و رکوردهای باشگاه

آمار و رکوردهای باشگاه
تنها تیم ایتالیایی که فاتح سه‌گانه شده‌است. (فصل ۱۰–۲۰۰۹)[69]
اینتر اولین تیم ایتالیایی است که دو بار به صورت متوالی فاتح جام باشگاه‌های اروپا شده‌است. (فصل ۱۹۶۴ و ۱۹۶۵)
اینتر آخرین تیم ایتالیایی است که فاتح لیگ قهرمانان اروپا شده‌است. (فصل ۱۰–۲۰۰۹)
تنها تیم سری آ که به سری ب سقوط نکرده‌است. (با ۸۵ فصل حضور)
در زمان ۱۸ تیمی بودن و ۲ امتیاز برای هر پیروزی، اینترمیلان در فصل ۸۹–۱۹۸۸ با ۵۹ امتیاز رکورد تاریخی ثبت کرد.
در زمان ۲۰ تیمی بودن و ۳ امتیاز برای هر پیروزی، اینترمیلان در فصل ۰۷–۲۰۰۶ با ۹۷ امتیاز رکورد زد.
ثبت رکورد ۱۷ پیروزی پیاپی و کسب ۹۷ امتیاز در فصل ۰۷–۲۰۰۶ با هدایت روبرتو مانچینی.
پس از یوونتوس، اینتر دارای بیشترین پیروزی در یک فصل است. (فصل ۰۷–۲۰۰۶ با ۳۰ پیروزی)
اینتر اولین تیمی است که قهرمان سری آ شده‌است. (در فصل ۳۰–۱۹۲۹ که اولین دوره برگزاری سری آ بود)
اینتر در تاریخ ۲۶ سپتامبر ۱۹۶۴ به عنوان اولین تیم ایتالیایی، جام بین قاره‌ای را بالای سر برد.
بهترین باشگاه فوتبال اروپا در سال‌های ۱۹۹۸ و ۲۰۱۰ به انتخاب فدراسیون بین‌المللی تاریخ و آمار فوتبال
موفق‌ترین باشگاه‌های قرن بیستم به انتخاب فیفا با رتبه دوازدهم
خاویر زانتی رکورد داران بیشترین بازی با پیراهن اینتر (۸۵۸) است. پس از زانتی جوزپه برگومی و جاچینتو فاکتی به ترتیب با (۷۵۶) و (۶۳۴) بازی رکورد دار هستند.
برترین گلزن تاریخ باشگاه جوزپه مه آتزا با ۲۸۴ گل است. همچنین آلساندرو آلتوبلی با ۲۰۹ گل و روبرتو بونینسنیا با ۱۷۱ گل در رتبه‌های دوم و سوم قرار دارند.[70]

ترکیب تیم اول

تا تاریخ ۵ اکتبر ۲۰۲۰[71]

شماره	بازیکن	ملیت	تاریخ تولد (سن)
دروازه‌بان‌ها
۱	سمیر هاندانوویچ		۱۴ ژوئیهٔ ۱۹۸۴ ‏(۳۶ سال)
۲۷	دنیله پادلی		۲۵ اکتبر ۱۹۸۵ ‏(۳۵ سال)
۳۵	فیلیپ استانکوویچ		۲۵ فوریهٔ ۲۰۰۲ ‏(۱۹ سال)
۹۷	آندری رادو		۲۸ مهٔ ۱۹۹۷ ‏(۲۴ سال)
دفاع‌ها
۶	استفان د فرای		۵ فوریهٔ ۱۹۹۲ ‏(۲۹ سال)
۱۱	الکساندر کلاروف		۱۰ نوامبر ۱۹۸۵ ‏(۳۵ سال)
۱۳	آندره آ رانوکیا (کاپیتان دوم)		۱۶ فوریهٔ ۱۹۸۸ ‏(۳۳ سال)
۳۳	دنیلو دامبروزیو		۹ سپتامبر ۱۹۸۸ ‏(۳۲ سال)
۳۶	متئو دارمیان		۲ دسامبر ۱۹۸۹ ‏(۳۱ سال)
۳۷	میلان اشکرینیار		۱۱ فوریهٔ ۱۹۹۵ ‏(۲۶ سال)
۹۵	الساندرو باستونی		۱۳ آوریل ۱۹۹۹ ‏(۲۲ سال)
هافبک‌ها
۲	اشرف حکیمی		۴ نوامبر ۱۹۹۸ ‏(۲۲ سال)
۵	روبرتو گالیاردینی		۸ آوریل ۱۹۹۴ ‏(۲۷ سال)
۸	ماتیاس وسینو		۲۴ اوت ۱۹۹۱ ‏(۲۹ سال)
۱۲	استفانو سنسی		۵ اوت ۱۹۹۵ ‏(۲۵ سال)
۱۴	ایوان پریشیچ		۲ فوریهٔ ۱۹۸۹ ‏(۳۲ سال)
۱۵	اشلی یانگ		۹ ژوئیهٔ ۱۹۸۵ ‏(۳۵ سال)
۲۲	آرتورو ویدال		۲۲ مهٔ ۱۹۸۷ ‏(۳۴ سال)
۲۳	نیکولو بارلا		۷ فوریهٔ ۱۹۹۷ ‏(۲۴ سال)
۲۴	کریستین اریکسن		۱۴ فوریهٔ ۱۹۹۲ ‏(۲۹ سال)
۷۷	مارسلو بروزویچ		۱۶ نوامبر ۱۹۹۲ ‏(۲۸ سال)
مهاجمان
۷	الکسیس سانچز		۱۹ دسامبر ۱۹۸۸ ‏(۳۲ سال)
۹	روملو لوکاکو		۱۳ مهٔ ۱۹۹۳ ‏(۲۸ سال)
۱۰	لائوتارو مارتینز		۲۲ اوت ۱۹۹۷ ‏(۲۳ سال)
۹۹	آندره آ پینامونتی		۱۹ مهٔ ۱۹۹۹ ‏(۲۲ سال)

کادر فنی

تا تاریخ ۱۸ سپتامبر ۲۰۲۰[72]

آنتونیو کونته مربی فعلی باشگاه

پست	ملیت	مسئول
سرمربی		آنتونیو کونته
دستیار مربی		کریستین استلینی
دستیار فنی		جانلوکا کونته
دستیار فنی		پاولو وانولی
مربی بدنساز		کوستانتینو کوراتی
مربی بدنساز		آنتونیو پینتوس
مربی بدنساز		استفانو برونو
مربی دروازه‌بان‌ها		آدریانو بونااییوتی
متخصص تغذیه		متئو پینچلا
آنالیزور بازی		روبرتو مِرِلا
آنالیزور بازی		الساندرو داویته
آنالیزور بازی		جاکومو تونیناتو
آنالیزور بازی		استفانو کاستلینی
آنالیز عملکرد بازیکنان		فیلیپو ناردی
رئیس تیم پزشکی		پیرو ولپی
پزشک تیم		کلادیو اسپرنگر
پزشک تیم		لوکا پولیچی
پزشک تیم		الساندرو کوآگلیا
رئیس تیم فیزیوتراپی		مارکو دلاکاسا
فیزیوتراپ تیم		لئوناردو آریچی
فیزیوتراپ تیم		رامون کاوالین
فیزیوتراپ تیم		داویده لاما
فیزیوتراپ تیم		آندره آ وسکی
توانبخشی عملکردی		آندره آ بلی

رؤسای باشگاه

ماسیمو موراتی و آنجلو موراتی موفق‌ترین رؤسای باشگاه اینتر از لحاظ تعداد جام کسب شده هستند. لیست زیر تمام رؤسای باشگاه اینتر از ابتدا تا به حال را نشان می‌دهد:[73]

آنجلو موراتی، در سال ۱۹۵۵ اینتر را خریداری کرد و ریاست باشگاه را بر عهده گرفت .

ماسیمو موراتی، فرزند آنجلو موراتی که بین سال‌های ۱۹۹۵ تا ۲۰۰۴ و ۲۰۰۶ تا ۲۰۱۳، ریاست باشگاه اینتر را بر عهده داشت .

جاچینتو فاکتی، رئیس باشگاه اینتر بین سال‌های ۲۰۰۴ تا ۲۰۰۶

نام	ملیت	سال
جووانی پارامیتیوتی		۱۹۰۹–۱۹۰۸
اتور استرائوس		۱۹۱۰–۱۹۰۹
کارلو ده مدیکی		۱۹۱۲–۱۹۱۰
امیلیو هیرزل		۱۹۱۳–۱۹۱۲
لوئیجی آنسبچر		۱۹۱۳–۱۹۱۴
جوزپه ویسکونتی دی مادرونه		۱۹۱۹–۱۹۱۴
جورجیو هالس		۱۹۲۰–۱۹۱۹
فرانچسکو مائورو		۱۹۲۳–۱۹۲۰
انریکو اولیوتی		۱۹۲۶–۱۹۲۳
سناتوره بورلتی		۱۹۲۸–۱۹۲۶
ارنستو توراسیو		۱۹۲۹–۱۹۲۸
اورسته سیمونوتی		۱۹۳۱–۱۹۲۹
فردیناندو پوتزانی		۱۹۴۲–۱۹۳۱
کارلو ماسرونی		۱۹۵۵–۱۹۴۲
آنجلو موراتی		۱۹۶۸–۱۹۵۵
ایوانوئه فرایزولی		۱۹۸۴–۱۹۶۸
ارنستو پلگرینی		۱۹۹۵–۱۹۸۴
ماسیمو موراتی		۲۰۰۴–۱۹۹۵
جاچینتو فاکتی		۲۰۰۶–۲۰۰۴
ماسیمو موراتی		۲۰۱۳–۲۰۰۶
اریک توهیر		۲۰۱۸–۲۰۱۳
استیون ژانگ		–۲۰۱۸

لیست رؤسای باشگاه اینتر بر پایه جام‌های کسب شده

• پر افتخارترین رؤسای باشگاه اینتر به ترتیب عبارت اند از:۱-ماسیمو موراتی(۱۱ جام) ۲-آنجلو موراتی(۷ جام) ۳-جاچینتو فاکتی(۵ جام)

نام	سری آ	کوپا ایتالیا	سوپر جام ایتالیا	لیگ قهرمانان اروپا	جام یوفا	جام بین قاره ای	جام باشگاه‌های فوتبال جهان	مجموع
کارلو ده مدیکی	۱							۱
جورجیو هالس	۱							۱
اورسته سیمونوتی	۱							۱
فردیناندو پوتزانی	۲	۱						۳
کارلو ماسرونی	۲							۲
آنجلو موراتی	۳			۲		۲		۷
ایوانوئه فرایزولی	۲	۲						۴
ارنستو پلگرینی	۱		۱		۲			۴
ماسیمو موراتی	۴	۲	۲	۱	۱		۱	۱۱
جاچینتو فاکتی	۱	۲	۲					۵
مجموع	۱۸	۷	۵	۳	۳	۲	۱	۳۹

مربیان باشگاه

هلنیو هررا و روبرتو مانچینی موفق‌ترین مربیان باشگاه اینتر از لحاظ تعداد جام کسب شده هستند. هلینو هررا ۳ سری آ، ۲ لیگ قهرمانان اروپا و ۲ جام بین قاره‌ای (فوتبال) به همراه اینتر کسب کرده‌است. همچنین هررا به مدت ۹ فصل از ۱۹۶۰ تا ۱۹۶۸ و یک بار در فصل ۷۴–۱۹۷۳ مربی باشگاه اینتر بوده که طولانی‌ترین زمان مربیگری در باشگاه اینتر به حساب می‌آید. روبرتو مانچینی ۳ سری آ، ۲ کوپا ایتالیا و ۲ سوپر جام ایتالیا به همراه اینتر کسب کرده‌است. لیست زیر تمام مربیان باشگاه اینتر از ابتدا تا به حال را نشان می‌دهد:[74]

هلنیو هررا مربی تیم افسانه ای "گرنده اینتر" و ملقب به "جادوگر"

روبرتو مانچینی دومین مربی پرافتخار تاریخ باشگاه که سه اسکودتوی پیاپی را در سال‌های ۲۰۰۶، ۲۰۰۷ و ۲۰۰۸ برای اینتر به ارمغان آورد

ژوزه مورینیو مربی اینتر بین سال‌های ۲۰۰۸ تا ۲۰۱۰ که موفق به فتح سه‌گانه شد

جووانی تراپاتونی مربی باشگاه بین سال‌های ۱۹۸۶ تا ۱۹۹۱ که سه جام برای اینتر کسب کرد

نام ملیت سال ویرجیلیو فوساتی ۱۹۱۵–۱۹۰۹ نینو رسِگوتی فرانچسکو مائورو ۱۹۲۰–۱۹۱۹ باب اسپاتیسوود ۱۹۲۴–۱۹۲۲ پائولو شیدلر ۱۹۲۶–۱۹۲۴ آرپاد وِیز ۱۹۲۸–۱۹۲۶ جوزف ویولا ۱۹۲۹–۱۹۲۸ آرپاد وِیز ۱۹۳۱–۱۹۲۹ ایستوان توث ۱۹۳۲–۱۹۳۱ آرپاد وِیز ۱۹۳۴–۱۹۳۲ جیولا فلدمان ۱۹۳۶–۱۹۳۴ آلبینو کارارو ۱۹۳۶ آرماندو کاستلازی ۱۹۳۸–۱۹۳۶ تونی کارگنلی ۱۹۴۰–۱۹۳۸ جیوسپه پروکتی ایتالو زامبرلتی ۱۹۴۰–۱۹۴۱ ایوو فیورنتینی ۱۹۴۲–۱۹۴۱ جووانی فراری ۱۹۴۳–۱۹۴۲ کارلو کارکانو ۱۹۴۶–۱۹۴۵ نینو نوتریزیو ۱۹۴۶ جوزپه مه آتزا ۱۹۴۸–۱۹۴۷ کارلو کارکانو ۱۹۴۸ دای آستلی ۱۹۴۸ جولیو کاپلی ۱۹۵۰–۱۹۴۹ آلدو اولیویری ۱۹۵۲–۱۹۵۰ آلفردو فونی ۱۹۵۵–۱۹۵۲ آلدو کامپاتلی ۱۹۵۵ جوزپه مه آتزا ۱۹۵۶–۱۹۵۵ آنیباله فروسی ۱۹۵۶ لوئیجی فررو ۱۹۵۷ جوزپه مه آتزا ۱۹۵۷ جسی کارور ۱۹۵۸–۱۹۵۷ جوزپه بیونیو ۱۹۵۸ آلدو کامپاتلی ۱۹۶۰–۱۹۵۹ کامیلو آچیلی ۱۹۶۰ جولیو کاپلی ۱۹۶۰ هلنیو هررا ۱۹۶۸–۱۹۶۰ آلفردو فونی ۱۹۶۹–۱۹۶۸ هریبرتو هررا ۱۹۷۱–۱۹۶۹ جووانی اینورنیتسی ۱۹۷۳–۱۹۷۱ انه آ ماسیه رو ۱۹۷۳ هلنیو هررا ۱۹۷۳ انه آ ماسیه رو ۱۹۷۴

نام ملیت سال لوییز سوارز ۱۹۷۵–۱۹۷۴ جوزپه کیاپلا ۱۹۷۷–۱۹۷۶ اجنیو برسلینی ۱۹۸۲–۱۹۷۷ رینو مارکسی ۱۹۸۳–۱۹۸۲ لویجی رادیچ ۱۹۸۴–۱۹۸۳ ایلاریو کاستانیر ۱۹۸۶–۱۹۸۴ ماریو کورسو ۱۹۸۶ جووانی تراپاتونی ۱۹۹۱–۱۹۸۶ کورادو اوریکو ۱۹۹۱ لوییز سوارز ۱۹۹۲ اوسوالدو بانیولی ۱۹۹۴–۱۹۹۲ جیامپیرو مارینی ۱۹۹۴ اوتاویو بیانکی ۱۹۹۵–۱۹۹۴ لوییز سوارز ۱۹۹۵ روی هاجسون ۱۹۹۷–۱۹۹۵ لوچانو کاستلینی ۱۹۹۷ لوئیجی سیمونی ۱۹۹۸–۱۹۹۷ میرچا لوچسکو ۱۹۹۹–۱۹۹۸ لوچانو کاستلینی ۱۹۹۹ روی هاجسون ۱۹۹۹ مارچلو لیپی ۲۰۰۰–۱۹۹۹ مارکو تاردلی ۲۰۰۱–۲۰۰۰ هکتور کوپر ۲۰۰۳–۲۰۰۱ کوررادو وردلی ۲۰۰۳ آلبرتو زاکرونی ۲۰۰۴–۲۰۰۳ روبرتو مانچینی ۲۰۰۸–۲۰۰۴ خوزه مورینیو ۲۰۱۰–۲۰۰۸ رافائل بنیتز ۲۰۱۰ لئوناردو ۲۰۱۱–۲۰۱۰ جیان پیرو گاسپرینی ۲۰۱۱ کلودیو رانیری ۲۰۱۲–۲۰۱۱ آندره آ استراماچونی ۲۰۱۳–۲۰۱۲ والتر ماتزاری ۲۰۱۴–۲۰۱۳ روبرتو مانچینی ۲۰۱۶–۲۰۱۴ فرانک دی بوئر ۲۰۱۶ استفانو پیولی ۲۰۱۷–۲۰۱۶ لوچانو اسپالتی ۲۰۱۹–۲۰۱۷ آنتونیو کونته ۲۰۲۱–۲۰۱۹ سیمونه اینزاگی ۲۰۲۱-

لیست مربیان باشگاه اینتر بر پایه جام‌های کسب شده

نام	سری آ	کوپا ایتالیا	سوپر جام ایتالیا	لیگ قهرمانان اروپا	جام یوفا	جام بین قاره ای	جام باشگاه‌های فوتبال جهان	مجموع
هلنیو هررا	۳			۲		۲		۷
روبرتو مانچینی	۳	۲	۲					۷
خوزه مورینیو	۲	۱	۱	۱				۵
اجنیو برسلینی	۱	۲						۳
جووانی تراپاتونی	۱		۱		۱			۳
تونی کاریانلی	۱	۱						۲
آلفردو فونی	۲							۲
رافائل بنیتز			۱				۱	۲
ویرجیلیو فوساتی	۱							۱
فرانچسکو مائورو	۱							۱
آرپاد ویز	۱							۱
آرماندو کاستلازی	۱							۱
جووانی اینورنیتسی	۱							۱
جیامپیرو مارینی					۱			۱
لوئیجی سیمونی					۱			۱
لئوناردو		۱						۱
انتونیو کونته	۱							۱

ورزشگاه‌های باشگاه اینتر میلان

کمپو دی ریپا تیچینسه

کمپو دی ریپا تیچینسه (ایتالیایی: Campo di Ripa Ticinese‎)، اولین محل برگزاری بازی‌های اینتر، بین سال‌های ۱۹۰۸ تا ۱۹۱۲ بود. در ۲۸ نوامبر ۱۹۰۹، اولین پیروزی تاریخ اینتر در لیگ در برابر یوونتوس در این ورزشگاه به دست آمد. به علت پایین آمدن کیفیت چمن این ورزشگاه در فصل زمستان که باعث افت وحشتناک کیفیت بازی نیز می‌شد، شهرداری میلان به باشگاه اینتر اجازه داده بود تا مسابقات خانگی خود در فصل زمستان را در آرنا سیویکا برگزار کند که در آن زمان برای سایر مسابقات ورزشی و غیر ورزشی مانند بازسازی نبردهای دریایی و … استفاده می‌شد.

کمپو ویا گلدونی

کمپو ویا گلدونی (ایتالیایی: Campo di via Goldoni‎)، در سال ۱۹۱۳ ساخته و به خانه جدید اینتر تبدیل شد. به دلیل گنجایش کم این ورزشگاه، مسابقات مهم‌تر در آرنا سیویکا که گنجایش بیشتری داشت برگزار می‌شد، به همین دلیل عناوین اینتر در لیگ ایتالیا در فصل‌های ۲۰–۱۹۱۹ و ۳۰–۱۹۲۹ در هر دو ورزشگاه به دست آمد. در حقیقت، می‌توان گفت عنوان قهرمانی اینتر در لیگ ایتالیا در سال ۱۹۳۰ به همراه آرپاد وِیز، در سه ورزشگاه مختلف به دست آمده‌است، زمانی که یکی از جایگاه‌های کمپو ویا گلدونی فروریخت، اینتر بازی سرنوشت ساز خود در برابر یوونتوس را که تأثیر مستقیم بر روی قهرمانی لیگ داشت، در سن سیرو انجام داد، استادیومی که بعدها در سال ۱۹۴۷ به خانه دائمی باشگاه اینتر تبدیل شد. در سال ۱۹۳۰، اینتر به ورزشگاه جدید خود یعنی آرنا سیویکا نقل مکان کرد.

آرنا سیویکا

آرنا سیویکا ورزشگاه اینتر از سال ۱۹۳۰ تا ۱۹۴۷

آرنا سیویکا (ایتالیایی: Arena Civica‎)، یکی از قدیمی‌ترین ورزشگاه‌های ایتالیا، که نزدیک به بیست سال خانه نراتزوری بود (از سال ۱۹۳۰ تا ۱۹۴۷). در ابتدا فقط مسابقات مهم در این ورزشگاه برگزار می‌شد اما بعداً به صورت دائم از آن استفاده شد. در همین ورزشگاه بود که اینتر اولین پیروزی و اولین قهرمانی خود در سری آ (فصل ۳۰–۱۹۲۹) و کوپا ایتالیا (فصل ۳۹–۱۹۳۸) را به دست آورد. همچنین جوزپه مه آتزا اسطوره باشگاه بیش از نیمی از ۲۸۲ گل خود برای اینتر را در همین ورزشگاه به ثمر رسانده‌است. باشگاه اینتر در این ورزشگاه دو قهرمانی دیگر در سری آ و در فصل‌های ۳۸–۱۹۳۷ و ۴۰–۱۹۳۹ نیز به دست آورد، تا زمانی که در سال ۱۹۴۷، اینتر به ورزشگاه جدید خود در منطقه سن سیرو نقل مکان کرد.

جوزپه مه آتزا

جوزپه مه آتزا
سن سیرو
محل	میلان، ایتالیا، خیابان پیکولومینی
تأسیس	۱۹۸۹
مالک	شهرداری میلان
گنجایش	۸۰٬۰۱۸ نفر

ورزشگاه جوزپه مه آتزا (ایتالیایی: Stadio Giuseppe Meazza‎) شهر میلان، بزرگترین ورزشگاه این کشور و یکی از بزرگترین ورزشگاه‌های اروپاست. در سال ۱۹۲۵ شهرداری میلان شروع ساخت این ورزشگاه را آغاز کرد و کار ساخت آن یک سال به طول انجامید. گنجایش ابتدایی این ورزشگاه ۷۰ هزار نفر بود و سن سیرو نام داشت. تیم‌های اینتر میلان و آث میلان از همان ابتدا اجاره‌نشین این ورزشگاه بودند و بازی‌های خود را در آنجا برگزار می‌کردند. در سال ۱۹۷۲ برترین گلزن تاریخ باشگاه اینتر میلان یعنی جوزپه مه آتزا درگذشت. شهرداری میلان برای تجلیل از این ستاره، نام این ورزشگاه را از سن سیرو به جوزپه مه آتزا تغییر داد. در سال ۱۹۸۹ این ورزشگاه برای نوسازی مدت کوتاهی تعطیل شد و پس از بازگشایی ظرفیت آن به حدود ۸۳ هزار نفر رسید. بیشتر بازی‌های تیم ملی ایتالیا در همین ورزشگاه برگزار می‌شود.[75] در طول تاریخ این ورزشگاه میزبان مسابقات مهم و مختلفی بوده‌است از جمله سه بازی در مسابقات جام جهانی فوتبال ۱۹۳۴، شش بازی در جام جهانی فوتبال ۱۹۹۰، سه بازی در جام ملت‌های اروپا ۱۹۸۰ و چهار فینال لیگ قهرمانان اروپا در سال‌های ۱۹۶۵، ۱۹۷۰، ۲۰۰۱ و ۲۰۱۶.[76] یوفا به تمامی ورزشگاه‌های اروپا بر اساس کیفیت آن‌ها امتیاز می‌دهد که از این نظر، ورزشگاه جوزپه مه آتزا نمره ۵ از ۵ را دریافت کرده‌است.

تصویری سراسرنما از جوزپه مه آتزا

زمین تمرین

مرکز ورزشی آنجلو موراتی

مکان	آپیانو جنتیله
مالک	اینتر
گونه	امکانات ورزشی
گشایش	۱۹۶۲

مرکز ورزشی آنجلو موراتی (ایتالیایی: Centro Sportivo Angelo Moratti‎) زمین تمرین باشگاه فوتبال اینتر میلان است. این زمین در خارج از منطقه آپیانو جنتیله، و در روستایی در استان کومو و در فاصله تقریباً ۴۰ کیلومتری شمال غرب میلان واقع شده‌است. بنا به سفارش آنجلو موراتی، رئیس بزرگ اینتر و مربی هلنیو هررا، این مرکز طی سال‌های ۱۹۶۰ تا ۱۹۶۲ ساخته شده‌است و از آن زمان تاکنون به‌طور مداوم برای تمرین تیم اول مورد استفاده قرار گرفته‌است.[77] معمولاً با نام پینه تینا (Pinetina) شناخته می‌شود.[78] در سال ۲۰۱۶، این مرکز به دلیل مسائل اسپانسرینگ به مرکز ورزشی سانینگ به یاد آنجلو موراتی (The Suning Training Centre in memory of Angelo Moratti) تغییر نام پیدا کرد.[79]

هواداران و رقیبان سنتی

هواداران

هواداران اینتر در جوزپه مه آتزا

از لحاظ تاریخی، بزرگترین بخش طرفداران اینتر از طبقه بورژوازی بود. این واژه به دسته بالاتر یا مرفه و سرمایه‌دار در جامعه اطلاق می‌شود. این دسته قدرت خود را از استخدام، آموزش و ثروت به دست می‌آورند و نه لزوماً از اشراف‌زادگی. در حالی که طرفداران میلان به‌طور معمول طبقه کارگر و متوسط شهر بودند.[80] اینتری‌ها به خاطر پیشینه موفق و ثروتمند خود، به صورت «لوکس» و با موتور سیکلت، به جوزپه مه آتزا می‌رفتند به همین دلیل به هواداران نراتزوری، «موتورتا» (mutureta) به معنی موتورسیکلت سواران گفته می‌شد. امروزه این اختلاف طبقاتی در هواداران دو تیم به شدت کاهش یافته‌است. طبق یک تحقیق در ماه اوت ۲۰۰۷ توسط روزنامه ایتالیایی لارپوبلیکا، اینتر یکی از محبوب‌ترین باشگاه‌های ایتالیاست.

در سال ۱۹۶۹، اولین گروه رسمی تیفوسی‌های اینتر به نام پسران سن سیرو (Boys San) شکل گرفت. هواداران تیفوسی اینتر درضلع شمالی ورزشگاه جوزپه مه آتزا و هواداران میلان در ضلع جنوبی این ورزشگاه مستقر می‌شوند. به همین دلیل تیفوسی‌های اینتر را با نام کوروا نورد یعنی ضلع شمالی ورزشگاه می‌شناسند. در تمامی بازی‌های اینتر، این گروه به ورزشگاه می‌روند و از تیمشان حمایت می‌کنند. اینتر هر سال در زمینه تعداد تماشاگران معمولاً رتبه اول یا دوم را در ایتالیا به دست می‌آورد.

رقیبان سنتی

• شهرآورد دلا مادونینا :

شهرآورد دلا مادونینا

نام‌های دیگر	شهرآورد میلان
شهر یا سرزمین	میلان، ایتالیا
تیم‌های درگیر	اینتر میلان آ.ث. میلان
نخستین دیدار	۱۸ اکتبر ۱۹۰۸
آمار رقابت‌ها
بیشترین برد	مسابقات رسمی: اینتر میلان (۸۴)

شهرآورد دلا مادونینا (انگلیسی: Derby della Madonnina‎) یا شهرآورد میلان (انگلیسی: Milan Derby‎) مسابقهٔ فوتبال بین دو باشگاه برجسته شهر میلان یعنی اینتر میلان و آ.ث. میلان می‌باشد. این دو تیم اولین بار در تاریخ ۱۸ اکتبر ۱۹۰۸ در مقابل یکدیگر قرار گرفتند که در آن بازی تیم آ.ث. میلان با نتیجه دو بر یک تیم اینتر میلان را شکست داد. اولین دیدار رسمی این دو تیم در تاریخ ۱۰ ژانویه ۱۹۰۹ برگزار شد که با برتری سه بر دو تیم آ.ث. میلان همراه بود.

این شهرآورد به افتخار تندیس مادونینا، مجسمه زرین و نمادین مریم مقدس در بالای کلیسای جامع میلان، که یکی از نمادهای شهر میلان می‌باشد، «شهرآورد دلا مادونینا» نام‌گذاری شده‌است. دو تیم اینتر میلان و آ.ث. میلان هر سال دو بار در قالب مسابقات سری آ به مصاف یکدیگر می‌روند.

هواداران تیم اینتر میلان در جوزپه مه آتزا

بزرگترین پیروزی‌های اینتر در مسابقات رسمی

بردهای تیم اینتر میلان با ۴ گل یا بیشتر:

• آ.ث. میلان ۰–۵ اینتر میلان در ۲ فوریه ۱۹۱۰ در سری آ
• اینتر میلان ۵–۱ آ.ث. میلان در ۱۷ فوریه ۱۹۱۰ در سری آ
• اینتر میلان ۵–۲ آ.ث. میلان در ۲۲ فوریه ۱۹۱۴ در سری آ
• آ.ث. میلان ۱–۴ اینتر میلان در ۱۹ مارس ۱۹۳۱ در سری آ
• اینتر میلان ۵–۲ آ.ث. میلان در ۲۸ مارس ۱۹۶۵ در سری آ
• اینتر میلان ۴–۰ آ.ث. میلان در ۲ آوریل ۱۹۶۷ در سری آ
• آ.ث. میلان ۱–۵ اینتر میلان در ۲۴ مارس ۱۹۷۴ در سری آ
• آ.ث. میلان ۰–۴ اینتر میلان در ۲۹ اوت ۲۰۰۹ در سری آ
• اینتر میلان ۴–۲ آ.ث. میلان در ۶ مه ۲۰۱۲ در سری آ
• اینتر میلان ۴–۲ آ.ث. میلان در ۹ فوریه۲۰۲۰ در سری آ
• شهرآورد ایتالیانو :

دربی دی ایتالیا (ایتالیایی: Derby d'Italia‎) یا دربی ایتالیانو، بازی فوتبالی است میان دو تیم مطرح فوتبال ایتالیا یعنی باشگاه فوتبال اینتر از شهر میلان و یوونتوس از شهر تورین. دربی ایتالیانو، بی‌نیاز از قرابت جغرافیایی، بزرگترین بازی فوتبال در ایتالیا به‌شمار می‌رود، به خصوص پس از جریان رسوایی‌های معروف فوتبال ایتالیا موسوم به کالچو پولی که یوونتوس دو قهرمانی در فصل‌های ۰۵–۲۰۰۴ و ۰۶–۲۰۰۵ خود را از دست می‌دهد و به سری بی فوتبال ایتالیا تبعید می‌شود و قهرمانی فصل ۰۶–۲۰۰۵ به اینتر داده شد.[81]

جوزپه مه آتزا و جانپیرو کامبی در دربی ایتالیانو سال ۱۹۳۳

ریشه دربی ایتالیا را به جیانی بررا، با نفوذترین روزنامه‌نگار قرن گذشته ایتالیا نسبت می‌دهند، زمانی که در اواخر دهه شصت و مشخصاً در فصل ۶۸–۱۹۶۷ کلید واژه دربی دی ایتالیا را برای نخستین بار وارد ادبیات ورزشی کشور ایتالیا می‌کند.[82][83] اینتر و یوونتوس از دو شهر بزرگ در شمال غربی ایتالیا هستند. هر دو تیم در سرتاسر ایتالیا طرفداران زیادی دارند به طوری که تعداد زیادی از باشگاه‌های هواداری یوونتوس در لومباردی و اینتر در پیمونت وجود دارد.[84]

ریشه‌های جدال یوونتوس و اینتر از ۱۶ آوریل ۱۹۶۱ کلید خورد. دو تیم در جریان رقابت شانه به شانه برای قهرمانی در بازی فینال گونه فصل، رو در روی هم قرار می‌گیرند، اما شورش تماشاگران بازی را نیمه کاره می‌گذارد.[85] مسئولان بازی‌ها در ابتدا یوونتوس را مقصر می‌دانند و اینتر را با نتیجه دو بر صفر پیروز بازی قلمداد می‌کنند. اما دو ماه بعد و زمانی که فصل به مقطع حساس خود می‌رسد، رای قبلی به واسطه اعتراض باشگاه یوونتوس، باطل و دستور به تکرار بازی می‌شود. آنجلو موراتی، پدر ماسیمو موراتی که در آن زمان مالک باشگاه اینتر بود، عنوان می‌کند که نفوذ خانواده آنیلی باعث این تغییر ناگهانی در رای شده‌است، در آن سال آمبرتو آنیلی ریاست باشگاه یوونتوس و فدراسیون فوتبال ایتالیا را برعهده داشت، اگرچه این رقابت از سال ۱۹۴۶ توسط لگا کالچو اداره می‌شد. موراتی در واکنش و اعتراض به این موضوع، به هلنیو هررا، مربی وقت اینتر دستور می‌دهد که تیم جوانان باشگاه (اینتر پریماورا) را به مصاف یوونتوس بفرستد. نتیجه را می‌توان پیشبینی کرد. یوونتوس تمام ستارگانش را برای این بازی آورده بود و ترس بر اندام جوانان اینتر انداخت. ساندرو ماتزولا گفته‌است: "انتظار چنین دستوری را نداشتم، مادرم نیز به من اصرار کرد که دَرسَت مهم تر از فوتبالت است. به کمک معلمم، صبح زود توانستم در امتحان شرکت کنم و خودم را به اتوبوس باشگاه برسانم. در تورین، از دیدن آن همه ستاره، ترسیده بودم ." ۱۰ ژوئیه ۱۹۶۱ و در بازی تکراری، یوونتوس با نتیجه ۹–۱ تیم جوانان اینتر را شکست می‌دهد و ضمن رقم زدن پرگل‌ترین دربی تاریخ دو باشگاه، از عنوان قهرمانی اش دفاع می‌کند. تک گل اینتر را ساندرو ماتزولا به ثمر رساند. ماتزولایی که ۴ فصل بعد با ۱۷ گل زده، آقای گل سری آ شد و اینتر را به قهرمانی لیگ و لیگ قهرمانان رساند، ولی در کوپا ایتالیا نایب قهرمان شد تا شانس سه‌گانه را از دست بدهد.

سال‌ها بعد در آوریل ۱۹۹۸ جرقه دیگری زده می‌شود، اینتر بازی رفت را با تک گل یوری ژورکائف در خانه برده و حالا در هفته سی و یکم دو تیم در برابر هم قرار می‌گیرند. گل دقیقه ۲۱ آلساندرو دل‌پیرو نتیجه بازی و بعدها جام قهرمانی را برای یوونتوس رقم می‌زند اما این بازی یک تاریخ نانوشته هم دارد. ضربه آشکار مارک ایولیانو به سینه رونالدو در محوطه جریمه یوونتوس از سوی پیِرو کِکارینی، داور مسابقه به هیچ انگاشته می‌شود، پنالتی واضحی که بعدها بارها دست مایه کمدین‌های خوش ذوق ایتالیایی قرار می‌گیرد. در آوریل ۱۹۹۸ این موضوع در پارلمان ایتالیا و در جریان یک جلسه علنی با نام «زمان سؤال»، مورد بحث قرار گرفت.[82][86] طبق گزارش‌ها، دومنیکو گراماتزیو از حزب اتحاد ملی بر سر سیاستمدار و بازیکن سابق یوونتوس، ماسیمو مائورو که رئیس حزب دموکرات بود، فریاد می‌زد که "همه تان دزد هستید!" همین موضوع باعث شد والتر ولترونی عضو هیئت نمایندگان و معاون نخست‌وزیر وقت با بیان "ما در استادیوم نیستیم. این یک نمایش زشت، شرم آور و عجیب و مضحک است …"اظهار نظر کند. این جلسه به اجبار، به حالت تعلیق درآمد در نتیجه، بعداً چندین سیاستمدار جریمه شدند.[87]

پس از ماجرای کالچوپولی، قهرمانی فصل ۰۵–۲۰۰۴ به تیمی نرسید. یوفا از فدراسیون فوتبال ایتالیا خواست که قهرمان فصل ۰۶–۲۰۰۵ را جهت تعیین سهمیه‌های ایتالیا مشخص کند. فدراسیون نیز اینتر را قهرمان فصل اعلام کرد. این اتفاق بر نفرت هواداران یووه از اینتر افزود. این نفرت با پیوستن بازیکنان این تیم مانند پاتریک ویرا و بازیکن آینده دارشان زلاتان ابراهیموویچ به اینتر بیشتر هم شد.

در روزهای منتهی به دربی ۵ دسامبر ۲۰۰۹ در تورین، به دلیل سابقه شعارهای نژادپرستانه هواداران افراطی یوونتوس، ترسهایی در این مورد نسبت به مهاجم ایتالیایی اینتر، ماریو بالوتلی (که از والدین غنائی است) وجود داشت. ژان کلود بلان، رئیس باشگاه یوونتوس و میرلا شیره‌آ، برای گروه‌های افراطی متنی نوشتند و علناً از هواداران خواستند که از سردادن شعارهای نژادپرستانه خودداری کنند.[88] زمانی که بازیکنان اینتر به تورین رسیدند، اتوبوس تیم توسط برخی از هواداران یوونتوس با پرتاب تخم مرغ مورد استقبال قرار گرفت. خود بازی نیز تنش زا بود. ۷ کارت زرد، یک کارت قرمز و چند درگیری در زمین، از حاشیه‌های این بازی بودند. سرمربی وقت اینتر ژوزه مورینیو نیز به خاطر بحث و جدل با داور نیز از کنار زمین بازی اخراج شد.[89][90] در نیمه دوم، مارکیزیو گل برتری یووه را به ثمر رساند تا بیانکونری اختلاف امتیازش با اینتر را به عدد پنج کاهش دهد؛ هر چند در نهایت اینترمیلان قهرمان شد.

این دو تیم در نیمه نهایی کوپا ایتالیا فصل ۱۶–۲۰۱۵ نیز به مصاف هم رفتند. در ۲۷ ژانویه ۲۰۱۶، یوونتوس بازی رفت را در تورین با نتیجه سه بر صفر پیروز شد.[91] در ۳ مارس ۲۰۱۶ و در بازی برگشت، اینتر در خانه توانست شکست سه بر صفر بازی رفت را جبران کند؛ درنتیجه بازی به ضربات پنالتی کشیده شد. یوونتوس، پنج بر سه پیروز ضربات پنالتی شد و به فینال راه یافت.[92]

بزرگترین پیروزی‌های اینتر در مسابقات رسمی

بردهای تیم اینتر میلان با ۴ گل یا بیشتر:

• اینتر میلان ۶–۱ یوونتوس در ۲۶ نوامبر ۱۹۱۱ در سری آ
• اینتر میلان ۶–۳ یوونتوس در ۴ ژانویه ۱۹۱۳ در سری آ
• اینتر میلان ۶–۰ یوونتوس در ۱۷ نوامبر ۱۹۳۵ در سری آ
• اینتر میلان ۴–۰ یوونتوس در ۱۷ سپتامبر ۱۹۳۹ در سری آ
• اینتر میلان ۶–۰ یوونتوس در ۴ آوریل ۱۹۵۴ در سری آ
• اینتر میلان ۴–۰ یوونتوس در ۱۱ نوامبر ۱۹۷۹ در سری آ
• اینتر میلان ۴–۰ یوونتوس در ۱۱ نوامبر ۱۹۸۴ در سری آ

افتخارات

تیم اینتر برنده جام باشگاه‌های جهان ۱۹۶۵

باشگاه فوتبال اینتر میلان یکی از پرافتخارترین تیم‌های ایتالیا و نهمین تیم پر افتخار اروپا با کسب ۴۰ جام[توضیح 1] می‌باشد. اینتر تاکنون ۱۹ مرتبه به مقام قهرمانی سری آ ایتالیا دست یافته‌است. باشگاه اینتر از فصل ۰۶–۲۰۰۵ تا ۱۰–۲۰۰۹، توانست پنج عنوان قهرمانی سری آ را به صورت متوالی به دست آورد که پس از یوونتوس با ۹ عنوان قهرمانی پیاپی، رکورد دار است. باشگاه اینتر با ۷ عنوان قهرمانی در جام حذفی فوتبال ایتالیا، سومین تیم پرافتخار پس از یوونتوس و آ.اس. رم می‌باشد. همچنین اینتر توانسته ۵ قهرمانی در سوپرجام فوتبال ایتالیا نیز کسب کند.

باشگاه اینتر میلان تاکنون ۳ بار فاتح لیگ قهرمانان اروپا شده‌است. اینتر اولین تیم ایتالیایی است که دو بار به صورت متوالی در فصل‌های ۶۴–۱۹۶۳ و ۶۵–۱۹۶۴، فاتح جام باشگاه‌های اروپا شده و تنها تیم ایتالیایی می‌باشد که فاتح سه‌گانه[توضیح 2] شده‌است (فصل ۱۰–۲۰۰۹). باشگاه اینتر همچنین ۳ قهرمانی در جام یوفا، ۲ قهرمانی در جام بین قاره ای و ۱ قهرمانی در جام باشگاه‌های فوتبال جهان را نیز در کارنامه دارد. اینتر به عنوان ششمین باشگاه موفق قرن بیستم به انتخاب فدراسیون بین‌المللی تاریخ و آمار فوتبال انتخاب شد. همچنین اینتر توانست در رده‌بندی موفق‌ترین باشگاه‌های قرن بیستم به انتخاب فیفا رتبه دوازدهم را به خود اختصاص دهد. در سال‌های ۱۹۹۸[93] و ۲۰۱۰،[94] اینتر به عنوان بهترین باشگاه فوتبال اروپا از نظر فدراسیون بین‌المللی تاریخ و آمار فوتبال انتخاب شد.

داخلی	اروپایی
سری آ قهرمانی: ۱۹ ۱۰–۱۹۰۹؛ ۲۰–۱۹۱۹؛ ۳۰–۱۹۲۹؛ ۳۸–۱۹۳۷؛ ۴۰–۱۹۳۹؛ ۵۳–۱۹۵۲؛ ۵۴–۱۹۵۳؛ ۶۳–۱۹۶۲؛ ۶۵–۱۹۶۴؛ ۶۶–۱۹۶۵؛ ۷۱–۱۹۷۰؛ ۸۰–۱۹۷۹؛ ۸۹–۱۹۸۸؛ ۰۶–۲۰۰۵؛ ۰۷–۲۰۰۶؛ ۰۸–۲۰۰۷؛ ۰۹–۲۰۰۸؛ ۱۰–۲۰۰۹؛ ۲۱–۲۰۲۰ نایب قهرمانی: ۱۵ ۳۳–۱۹۳۲؛ ۳۴–۱۹۳۳؛ ۳۵–۱۹۳۴؛ ۴۱–۱۹۴۰؛ ۴۹–۱۹۴۸؛ ۵۱–۱۹۵۰؛ ۶۲–۱۹۶۱؛ ۶۴–۱۹۶۳؛ ۶۷–۱۹۶۶؛ ۷۰–۱۹۶۹؛ ۹۳–۱۹۹۲؛ ۹۸–۱۹۹۷؛ ۰۳–۲۰۰۲؛ ۱۱–۲۰۱۰؛ ۲۰–۲۰۱۹ جایگاه سومی: ۲۰ ۱۹۰۸–۰۹؛ ۱۳–۱۹۱۲؛ ۱۴–۱۹۱۳؛ ۱۵–۱۹۱۴؛ ۲۱–۱۹۲۰؛ ۲۴–۱۹۲۳؛ ۳۹–۱۹۳۸؛ ۵۰–۱۹۴۹؛ ۵۲–۱۹۵۱؛ ۵۶–۱۹۵۵؛ ۵۹–۱۹۵۸؛ ۶۱–۱۹۶۰؛ ۸۳–۱۹۸۲؛ ۸۵–۱۹۸۴؛ ۸۷–۱۹۸۶؛ ۹۰–۱۹۸۹؛ ۹۱–۱۹۹۰؛ ۹۷–۱۹۹۶؛ ۰۲–۲۰۰۱؛ ۰۵–۲۰۰۴ کوپا ایتالیا قهرمانی: ۷ ۳۹–۱۹۳۸؛ ۷۸–۱۹۷۷؛ ۸۲–۱۹۸۱؛ ۰۵–۲۰۰۴؛ ۰۶–۲۰۰۵؛ ۱۰–۲۰۰۹؛ ۱۱–۲۰۱۰ نایب قهرمانی: ۶ ۵۹–۱۹۵۸؛ ۶۵–۱۹۶۴؛ ۷۷–۱۹۷۶؛ ۰۰–۱۹۹۹؛ ۰۷–۲۰۰۶؛ ۰۸–۲۰۰۷ سوپر جام ایتالیا قهرمانی: ۵ ۱۹۸۹; ۲۰۰۵; ۲۰۰۶; ۲۰۰۸; ۲۰۱۰ نایب قهرمانی: ۴ ۲۰۰۰; ۲۰۰۷; ۲۰۰۹; ۲۰۱۱	لیگ قهرمانان اروپا قهرمانی: ۳ ۶۴–۱۹۶۳; ۶۵–۱۹۶۴; ۱۰–۲۰۰۹ نایب قهرمانی: ۲ ۶۸– ۱۹۶۷; ۷۳–۱۹۷۲ جام یوفا/لیگ اروپا قهرمانی: ۳ ۹۲–۱۹۹۱; ۹۵–۱۹۹۴; ۹۹–۱۹۹۸ نایب قهرمانی: ۲ ۹۸–۱۹۹۷; ۲۰–۲۰۱۹ جام میتروپا نایب قهرمانی: ۱ ۳۳–۱۹۳۲

بین‌المللی

جام بین قاره ای[توضیح 3] قهرمانی: ۲ ۶۴–۱۹۶۳؛ ۶۵–۱۹۶۴ جام باشگاه‌های فوتبال جهان قهرمانی: ۱ ۲۰۱۰

آمار و ارقام اینتر در رقابت‌های اروپایی و بین‌المللی

فقط بازی‌های رسمی شامل (لیگ قهرمانان اروپا (جام باشگاه‌های اروپا سابق)، لیگ اروپا (جام یوفا سابق)، جام برندگان جام اروپا، اینتر-سیتیز فیرز کاپ، سوپرجام اروپا، جام بین قاره‌ای و جام باشگاه‌های فوتبال جهان)

تا ۲۱ اوت ۲۰۲۰

نام رقابت	مجموع بازی‌ها	برد	مساوی	باخت	گل زده	گل خورده	تفاضل گل	درصد پیروزی
لیگ قهرمانان اروپا	۱۷۸	۸۶	۴۷	۴۵	۲۵۵	۱۷۴	+۸۱	۴۸٫۳۱
لیگ اروپا	۱۹۱	۹۶	۴۴	۵۱	۲۹۸	۱۷۴	+۱۲۴	۵۰٫۲۶
جام برندگان جام اروپا	۱۲	۶	۲	۴	۲۲	۹	+۱۳	۵۰٫۰۰
سوپرجام اروپا	۱	۰	۰	۱	۰	۲	−۲	۰٫۰۰
اینتر-سیتیز فیرز کاپ	۳۳	۱۶	۵	۱۲	۶۹	۴۱	+۲۸	۴۸٫۴۸
جام بین قاره ای	۵	۳	۱	۱	۶	۱	+۵	۶۰٫۰۰
جام باشگاه‌های فوتبال جهان	۲	۲	۰	۰	۶	۰	+۶	۱۰۰٫۰۰
مجموع	۴۲۱	۲۰۹	۹۹	۱۱۳	۶۵۶	۴۰۰	+۲۵۶	۴۹٫۶۴

نتایج فینال‌های اروپایی و بین‌المللی

دومین قهرمانی پیاپی اینتر در لیگ قهرمانان اروپا ۶۵–۱۹۶۴

فینال لیگ قهرمانان اروپا فصل ۷۲–۱۹۷۱ میان اینتر و آژاکس

اینتر قهرمان لیگ اروپا در فصل ۹۴–۱۹۹۳

تیم اینتر تا کنون در ۱۴ فینال اروپایی و بین‌المللی به میدان رفته‌است که حاصل آن ۹ قهرمانی و ۵ نایب قهرمانی است. اینتر اولین تیم ایتالیایی است که در فصول ۶۴–۱۹۶۳[95] و ۶۵–۱۹۶۴ دو بار به صورت متوالی فاتح جام باشگاه‌های اروپا شده‌است.[96] اینتر میلان در فصل ۹۷–۱۹۹۶ برای سومین بار به فینال لیگ اروپا راه یافت که پس از تساوی ۱–۱ در مجموع دو دیدار رفت و برگشت، در ضربات پنالتی با نتیجه ۴–۱ مغلوب تیم شالکه شد و به مقام نایب قهرمانی رسید.[97] تیم اینتر در فصل ۶۴–۱۹۶۳ در فینال جام بین قاره ای به مصاف تیم ایندپندینته رفت که در بازی رفت ۱–۰ مغلوب این تیم شد[98] اما در بازی برگشت ۲–۰ این تیم را شکست داد[99][100] و به این دلیل که هر تیم یک برد و یک باخت به دست آورده بودند (قانون گل شماری وجود نداشت)، کار به بازی سوم کشیده شد که این تیم اینتر بود که در ورزشگاه سانتیاگو برنابئو ۱–۰ این تیم را شکست داد[101][102] و به مقام قهرمانی دست یافت.[103] تیم اینتر در فصل بعد در فینال باز هم به مصاف این تیم رفت که در بازی رفت در ورزشگاه جوزپه مه آتزا، اینتر با نتیجه ۳–۰ به برتری رسید[104] و در بازی برگشت در ورزشگاه این تیم به نتیجه ۰–۰ دست یافت[105] و در مجموع دو دیدار رفت و برگشت با نتیجه ۳–۰ برای دومین بار به مقام قهرمانی دست یافت.[106] در سال ۲۰۱۰، اینتر با پیروزی سه بر صفر در برابر مازمبه در فینال رقابت‌های جام باشگاه‌های جهان، به مقام قهرمانی دست یافت.[107][108]

لیگ قهرمانان اروپا
۶۴–۱۹۶۳	اینتر میلان	۳–۱	رئال مادرید
۶۵–۱۹۶۴	اینتر میلان	۱–۰	بنفیکا
۶۷–۱۹۶۶	اینتر میلان	۱–۲	سلتیک
۷۲–۱۹۷۱	اینتر میلان	۰–۲	آژاکس
۱۰–۲۰۰۹	اینتر میلان	۲–۰	بایرن مونیخ

لیگ اروپا
۹۱–۱۹۹۰	اینتر میلان	۲–۰، ۱–۰	آ.اس. رم
۹۴–۱۹۹۳	اینتر میلان	۱–۰، ۱–۰	ردبول
۹۷–۱۹۹۶	اینتر میلان	۱–۰، ۰–۱	شالکه ۰۴
۹۸–۱۹۹۷	اینتر میلان	۳–۰	لاتزیو
۲۰–۲۰۱۹	اینتر میلان	۲–۳	سویا

سوپرجام اروپا
۲۰۱۰	اینتر میلان	۰–۲	اتلتیکو مادرید

جام بین قاره‌ای
۱۹۶۴	اینتر میلان	۲–۱	ایندپندینته
۱۹۶۵	اینتر میلان	۳–۰	ایندپندینته

جام باشگاه‌های فوتبال جهان
۲۰۱۰	اینتر میلان	۳–۰	مازمبه

اینتر و تیم ملی فوتبال ایتالیا

تیم ملی فوتبال ایتالیا - ۱۹۸۲

باشگاه اینتر همیشه نقش مهمی در تیم ملی فوتبال ایتالیا داشته‌است. بازیکنان بزرگی چون مه آتزا، آلتوبلی، برگومی، آلماندی، ماتراتسی و … در ادوار مختلف برای تیم ملی فوتبال ایتالیا بازی کرده‌اند. باشگاه اینتر با ۱۴ بازیکن ایتالیایی (جوزپه مه آتزا دو مرتبه جام جهانی را در سال‌های ۱۹۳۴ و ۱۹۳۸ به صورت پیاپی بالای سر برده‌است) قهرمان جام جهانی در ۴ دوره‌ای که ایتالیا قهرمان جام جهانی فوتبال شده تأثیر بسیار زیادی در تیم ملی ایتالیا داشته‌است. در مجموع ۴۷ بازیکن از تیم اینتر برای حضور در مسابقات جام جهانی فوتبال به تیم ملی ایتالیا دعوت شده‌اند. همچنین در تیم ایتالیا قهرمان جام ملت‌های اروپا ۱۹۶۸، ۴ بازیکن از باشگاه اینتر حضور داشت.

• جام جهانی فوتبال ۱۹۳۴ (۴ بازیکن): مه آتزا، آتیلیو دماریا، لویجی آلماندی، آرماندو کاستلازی
• جام جهانی فوتبال ۱۹۳۸ (۵ بازیکن): جووانی فراری، اوجو لوکاتلی، مه آتزا، پیترو فرراریس، رناتو اولمی
• جام جهانی فوتبال ۱۹۸۲ (۵ بازیکن): آلساندرو آلتوبلی، جوزپه برگومی، ایوانو بوردون، جیامپیرو مارینی، جابریله اوریالی
• جام جهانی فوتبال ۲۰۰۶ (۱ بازیکن): مارکو ماتراتسی
• جام ملت‌های اروپا ۱۹۶۸ (۴ بازیکن): جاچینتو فاکتی، ساندرو مازولا، تارچسیو بورنییک، آنجلو دومنگینی

بازیکنان اینتر برنده جام جهانی

• بازیکنان اینتر تاکنون ۲۰ مرتبه جام جهانی را بالای سر برده‌اند.
• جوزپه مه آتزا اسطوره باشگاه اینتر با دو بار قهرمانی در جام جهانی در زمان حضورش در باشگاه اینتر رکورد دار است.
• ۱۵ بازیکن اینتر که قهرمان جام جهانی شده‌اند ملیت ایتالیایی دارند.

شماره	ملیت	نام	سال قهرمانی
۱		لویجی آلماندی	۱۹۳۴
۲		آرماندو کاستلازی	۱۹۳۴
۳		آتیلیو دماریا	۱۹۳۴
۴		جوزپه مه آتزا	۱۹۳۴
۵		جووانی فراری	۱۹۳۸
۶		پیترو فرراریس	۱۹۳۸
۷		اوجو لوکاتلی	۱۹۳۸
۸		جوزپه مه آتزا	۱۹۳۸
۹		رناتو اولمی	۱۹۳۸
۱۰		آلساندرو آلتوبلی	۱۹۸۲
۱۱		جوزپه برگومی	۱۹۸۲
۱۲		ایوانو بوردون	۱۹۸۲
۱۳		جیامپیرو مارینی	۱۹۸۲
۱۴		جابریله اوریالی	۱۹۸۲
۱۵		آندریاس برمه	۱۹۹۰
۱۶		یورگن کلینزمن	۱۹۹۰
۱۷		لوتار ماتئوس	۱۹۹۰
۱۸		یوری ژورکائف	۱۹۹۸
۱۹		رونالدو	۲۰۰۲
۲۰		مارکو ماتراتسی	۲۰۰۶

آمار بازیکنان

بیشترین بازی

جوزپه برگومی با انجام ۷۵۶ بازی برای اینتر بین سال‌های ۱۹۷۹ تا ۱۹۹۹، دومین بازیکن تاریخ اینتر از لحاظ تعداد بازی می‌باشد .

فهرست زیر بازیکنان باشگاه اینتر با بیشترین تعداد بازی را نشان می‌دهد:[109]

شماره	ملیت	نام	پست	سال حضور	لیگ	جام حذفی	اروپا	سایر	مجموع
۱		خاویر زانتی	مدافع	۱۹۹۵–۲۰۱۵	۶۱۸	۷۱	۱۶۲	۷	۸۵۸
۲		جوزپه برگومی	مدافع	۱۹۷۹–۱۹۹۹	۵۱۹	۱۱۹	۱۱۷	۱	۷۵۶
۳		جاچینتو فاکتی	مدافع	۱۹۶۰–۱۹۷۸	۴۷۶	۸۵	۶۸	۵	۶۳۴
۴		ساندرو مازولا	مهاجم	۱۹۶۰–۱۹۷۷	۴۱۸	۸۰	۶۳	۴	۵۶۵
۵		جوزپه بارسی	مدافع	۱۹۷۷–۱۹۹۲	۳۹۲	۹۲	۷۴	۱	۵۵۹
۶		ماریو کورسو	مهاجم	۱۹۵۸–۱۹۷۳	۴۱۴	۴۱	۴۸	۵	۵۰۳
۷		والتر زنگا	دروازه‌بان	۱۹۸۲–۱۹۹۴	۳۲۸	۷۳	۷۱	۱	۴۷۳
۸		تارچسیو بورنییک	مدافع	۱۹۶۲–۱۹۷۴	۳۵۹	۴۷	۵۷	۴	۴۶۷
۹		آلساندرو آلتوبلی	مهاجم	۱۹۷۷–۱۹۸۸	۳۱۷	۸۰	۶۹	۰	۴۶۶
۱۰		ایوان کوردوبا	مدافع	۲۰۰۰–۲۰۱۲	۳۲۴	۳۴	۹۲	۵	۴۵۴

برترین گلزنان

آلساندرو آلتوبلی با ثمر رساندن ۲۰۹ گل برای اینتر، در جایگاه دوم برترین گلزنان تاریخ باشگاه قرار دارد .

فهرست زیر برترین گلزنان تاریخ باشگاه اینتر را نشان می‌دهد:

شماره	ملیت	نام	پست	سال حضور	لیگ	جام حذفی	اروپا	سایر	مجموع
۱		جوزپه مه آتزا	مهاجم	۱۹۲۷–۱۹۴۰ ۱۹۴۶–۱۹۴۷	۲۴۳	۱۲	۲۹	۰	۲۸۴
۲		آلساندرو آلتوبلی	مهاجم	۱۹۷۷–۱۹۸۸	۱۲۸	۴۶	۳۵	۰	۲۰۹
۳		روبرتو بونینسنیا	مهاجم	۱۹۶۹–۱۹۷۶	۱۱۳	۳۶	۲۲	۰	۱۷۱
۴		ساندرو مازولا	مهاجم	۱۹۶۰–۱۹۷۷	۱۱۶	۲۴	۱۸	۴	۱۶۲
۵		لویجی چِوِنینی	مهاجم	۱۹۱۲–۱۹۱۵ ۱۹۱۹–۱۹۲۱ ۱۹۲۲–۱۹۲۷	۱۵۸	۰	۰	۰	۱۵۸
۶		بنیتو لورنزی	مهاجم	۱۹۴۷–۱۹۵۸	۱۳۸	۲	۳	۰	۱۴۳
۷		ایستوان نیرز	مهاجم	۱۹۴۸–۱۹۵۴	۱۳۳	۰	۰	۰	۱۳۳
۸		مائورو ایکاردی	مهاجم	۲۰۱۳–۲۰۱۹	۱۱۱	۳	۱۰	۰	۱۲۴
۹		کریستین ویری	مهاجم	۱۹۹۹–۲۰۰۵	۱۰۳	۸	۱۲	۰	۱۲۳
۱۰		ارمانو آئبی	مهاجم	۱۹۱۰–۱۹۲۲	۱۰۶	۰	۰	۰	۱۰۶

آقای گل‌های سری آ از باشگاه اینتر

روبرتو بونینسنیا آقای گل اینتر در فصول ۷۱–۱۹۷۰ و ۷۲–۱۹۷۱

• بازیکنان اینتر ۱۳ مرتبه توانسته‌اند جایزه کاپوکانونیره یا همان آقای گلی سری آ[110] را به دست بیاورند.
• آنتونیو آنجلیلو با زدن ۳۳ گل در فصل ۵۹–۱۹۵۸، رکوردار بیشترین گل زده تاریخ باشگاه اینتر در یک فصل سری آ می‌باشد.
• ساندرو مازولا در فصل ۶۵–۱۹۶۴ به صورت مشترک با آلبرتو اورلاندو از فیورنتینا به عنوان آقای گلی دست پیدا کرده‌است.
• مائورو ایکاردی در فصول ۱۵–۲۰۱۴ و ۱۸–۲۰۱۷ به صورت مشترک به ترتیب با لوکا تونی از هلاس ورونا و چیرو ایموبیله از لاتزیو به عنوان آقای گلی دست پیدا کرده‌است.

شماره	نام	تعداد گل	سال
۱	جوزپه مه آتزا	۳۱	۱۹۲۹–۳۰
۲	جوزپه مه آتزا	۲۵	۱۹۳۵–۳۶
۳	جوزپه مه آتزا	۲۰	۳۸–۱۹۳۷
۴	ایستوان نیرز	۲۶	۱۹۴۸–۴۹
۵	آنتونیو آنجلیلو	۳۳	۱۹۵۸–۵۹
۶	ساندرو مازولا	۱۷	۱۹۶۴–۶۵
۷	روبرتو بونینسنیا	۲۴	۱۹۷۰–۷۱
۸	روبرتو بونینسنیا	۲۲	۱۹۷۱–۷۲
۹	آلدو سرنا	۲۲	۱۹۸۸–۸۹
۱۰	کریستین ویری	۲۴	۲۰۰۲–۰۳
۱۱	زلاتان ابراهیموویچ	۲۵	۲۰۰۸–۰۹
۱۲	مائورو ایکاردی	۲۲	۲۰۱۴–۱۵
۱۳	مائورو ایکاردی	۲۹	۲۰۱۷–۱۸

تمام کاپیتان‌های باشگاه اینتر

در لیست زیر نام تمام کاپیتان‌های باشگاه اینتر از سال ۱۹۰۹ قرار دارد. خاویر زانتی به مدت ۱۴ سال از ۲۰۰۱ تا ۲۰۱۴ کاپیتان باشگاه اینتر بوده که طولانی‌ترین زمان کاپیتانی یک بازیکن در باشگاه اینتر به حساب می‌آید.[111]

خاویر زانتی به مدت ۱۴ سال از ۲۰۰۱ تا ۲۰۱۴ کاپیتان باشگاه اینتر بوده‌است.

جوزپه بارسی کاپیتان باشگاه اینتر از سال ۱۹۸۸تا۱۹۹۲

شماره	نام	سال
۱	هرنست مارکتی	۱۹۰۹
۲	ویرجیلیو فوساتی	۱۹۱۵–۱۹۰۹
۳	ارمانو آئبی	۱۹۲۲–۱۹۱۵
۴	لئوپولدو کونتی	۱۹۳۱–۱۹۲۲
۵	جوزپه مه آتزا	۱۹۴۰–۱۹۳۱
۶	آتیلیو دماریا	۱۹۴۳–۱۹۴۰
۷	آلدو کامپاتلی	۱۹۵۰–۱۹۴۳
۸	آتیلیو جووانینی	۱۹۵۴–۱۹۵۰
۹	جینو آرمانو	۱۹۵۶–۱۹۵۴
۱۰	جووانی جاکوماتسی	۱۹۵۷–۱۹۵۶
۱۱	جووانی اینورنیتسی	۱۹۵۸–۱۹۵۷
۱۲	آنتونیو آنجلیلو	۱۹۶۱–۱۹۵۸
۱۳	برونو بولکی	۱۹۶۲–۱۹۶۱
۱۴	آرماندو پیکی	۱۹۶۷–۱۹۶۲
۱۵	ماریو کورسو	۱۹۷۰–۱۹۶۷
۱۶	ساندرو مازولا	۱۹۷۷–۱۹۷۰
۱۷	جاچینتو فاکتی	۱۹۷۸–۱۹۷۷
۱۸	گراتزیانو بینی	۱۹۸۵–۱۹۷۸
۱۹	آلساندرو آلتوبلی	۱۹۸۸–۱۹۸۵
۲۰	جوزپه بارسی	۱۹۹۲–۱۹۸۸
۲۱	جوزپه برگومی	۱۹۹۹–۱۹۹۲
۲۲	رونالدو	۲۰۰۱–۱۹۹۹
۲۳	خاویر زانتی	۲۰۱۴–۲۰۱۱
۲۴	آندره‌آ رانوکیا	۲۰۱۵–۲۰۱۴
۲۵	مائورو ایکاردی	۲۰۱۹–۲۰۱۵
۲۶	سمیر هاندانوویچ	تاکنون-۲۰۱۹

نقل و انتقالات

گرانقیمت‌ترین خریدهای تاریخ اینتر

روملو لوکاکو (عکس در سال ۲۰۱۷)، در اوت ۲۰۱۹ با مبلغ ۷۵ میلیون یورو از منچستریونایتد خریداری شد که گران‌قیمت‌ترین خرید تاریخ اینتر می‌باشد .

گران‌قیمت‌ترین خریدهای تاریخ اینتر، روملو لوکاکو و کریستین ویری هستند. روملو لوکاکو در اوت ۲۰۱۹ با مبلغ ۷۵ میلیون یورو از منچستریونایتد به اینتر پیوست. ویری، در ژوئن ۱۹۹۹ با مبلغ ۴۹ میلیون یورو از باشگاه لاتزیو خریداری شد.

نام	مبدأ	سال	مبلغ	منبع
روملو لوکاکو	منچستریونایتد	۲۰۱۹	۷۵ میلیون یورو	[112]
کریستین ویری	لاتزیو	۱۹۹۹	۴۹ میلیون یورو	[113]
نیکولو بارلا	کالیاری	۲۰۲۰	۴۰٫۵ میلیون یورو	[114]
اشرف حکیمی	رئال مادرید	۲۰۲۰	۴۰ میلیون یورو	[115]
ژواو ماریو	اسپورتینگ	۲۰۱۶	۴۰ میلیون یورو	[116]
رجا ناینگولان	آ.اس. رم	۲۰۱۸	۳۸ میلیون یورو	[117]
ارنان کرسپو	لاتزیو	۲۰۰۲	۳۱٫۵ میلیون یورو	[118]
جفری کوندوگبیا	موناکو	۲۰۱۵	۳۱ میلیون یورو	[119]
گابریل باربوسا	سانتوس	۲۰۱۶	۲۹٫۵ میلیون یورو	[120]
فرانچسکو تولدو	فیورنتینا	۲۰۰۱	۲۸٫۵ میلیون یورو	[121]
دیگو میلیتو	جنوا	۲۰۰۹	۲۸ میلیون یورو	[122]

• روملو لوکاکو در واقع با مبلغ ۶۵ میلیون یورو خریداری شد؛ که این مبلغ به اضافه ۱۰ میلیون یورو به عنوان پاداش، هزینه انتقال را به ۷۵ میلیون یورو افزایش داد.
• ارنان کرسپو در واقع با مبلغ ۲۶ میلیون یورو خریداری شد؛ علاوه بر این مبلغ باشگاه اینتر برناردو کوررادی را نیز به لاتزیو واگذار کرد. بعداً لاتزیو کوررادی را ۵٫۵ میلیون یورو قیمت‌گذاری کرد.
• میلیتو و تیاگو موتا به ترتیب با مبلغ ۲۸ و ۱۰ میلیون یورو به اینتر پیوستند، اما جنوا در ازای پول نقد، روبرت آکوافرسکا، لئوناردو بونوچی، ریکاردو مجیورینی، فرانچسکو بولزونی و ایوان فاتیچ را دریافت کرد؛ در نتیجه باعث افزایش هزینه کل شد.

گران‌قیمت‌ترین فروش‌های تاریخ اینتر

زلاتان ابراهیموویچ گران‌قیمت‌ترین فروش تاریخ اینتر

در تاریخ ۲۶ ژوئیه ۲۰۰۹ زلاتان ابراهیموویچ با مبلغ ۶۶ میلیون یورو به تیم بارسلونا فروخته شد، که این گران‌قیمت‌ترین فروش تاریخ باشگاه اینتر می‌باشد.

نام	مقصد	سال	مبلغ	منبع
زلاتان ابراهیموویچ	بارسلونا	۲۰۰۹	۶۶ میلیون یورو	[123]
مائورو ایکاردی	پاری سن ژرمن	۲۰۲۰	۵۸ میلیون یورو	[124]
رونالدو	رئال مادرید	۲۰۰۲	۴۶ میلیون یورو	[125]
ماتئو کواچیچ	رئال مادرید	۲۰۱۵	۲۹ میلیون یورو	[126]
جفری کوندوگبیا	والنسیا	۲۰۱۸	۲۵ میلیون یورو	[127]
ساموئل اتوئو	آنژی مخاچ‌قلعه	۲۰۱۱	۲۱٫۸ میلیون یورو	[128]
ماریو بالوتلی	منچستر سیتی	۲۰۰۸	۲۱٫۸ میلیون یورو	[129]
ارنان کرسپو	چلسی	۲۰۰۰	۲۱٫۲ میلیون یورو	[130]
سباستین فری	پارما	۲۰۰۱	۲۰٫۶ میلیون یورو	[131]
آنجلو پروتزی	لاتزیو	۲۰۰۰	۱۷٫۹ میلیون یورو	[132]
آندره‌آ پیرلو	آ.ث. میلان	۲۰۰۱	۱۷ میلیون یورو	[133]

• هزینه انتقال اولیه ابراهیموویچ نامعلوم است. ابراهیموویچ با قراردادی ۵ ساله به ارزش ۴۶ میلیون یورو به بارسلونا پیوست. اینتر ساموئل اتوئو را نیز به ازای ابراهیموویچ دریافت کرد که ۲۰ میلیون یورو ارزش داشت؛ در نتیجه قیمت خرید ابراهیموویچ برای بارسلونا ۶۶ میلیون یورو شد؛ علاوه بر این الکساندر هلب نیز به صورت قرضی (با حق خرید ۱۰ میلیون یورویی) به اینتر واگذار شد.
• مائورو ایکاردی در واقع با مبلغ ۵۰ میلیون یورو به تیم پاری سن ژرمن واگذار شد؛ که این مبلغ به اضافه ۸ میلیون یورو به عنوان پاداش، هزینه انتقال را به ۵۸ میلیون یورو افزایش داد.
• سباستین فری با مبلغ ۸ بیلیون لیر (معادل ۴٫۱ میلیون یورو) به پارما فروخته شد. اینتر نیز سرجیو کانسیسیو را به ازای فری دریافت کرد که ۳۲ بیلیون لیر (معادل ۱۶٫۵ میلیون یورو) ارزش داشت.

شماره‌های بایگانی شده

شماره ۴ باشگاه اینتر متعلق به خاویر زانتی

شماره	بازیکن	ملیت	پست	اولین مسابقه	آخرین مسابقه	منبع
۳	جاچینتو فاکتی	ایتالیا	مدافع چپ	۱۹۶۰	۱۹۷۸	[134]
۴	خاویر زانتی	آرژانتین	دفاع وسط / دفاع چپ	۲۷ اوت ۱۹۹۵	۱۱ مه ۲۰۱۴	[135][136]

• شماره ۳ باشگاه اینتر در تاریخ ۸ سپتامبر ۲۰۰۶ بازنشسته شد. آخرین بازیکنی که این شماره را پوشید نیکولاس بوردیسو آرژانتینی بود. بوردیسو برای ادامه فصل پیراهن شماره ۱۶ را انتخاب کرد.
• شماره ۴ باشگاه اینتر که خاویر زانتی بین سال‌های ۱۹۹۵ تا ۲۰۱۴ طی ۸۵۸ بازی پوشیده بود، به دستور اریک توهیر رئیس باشگاه به منظور احترام و قدردانی از زانتی بازنشسته اعلام شد.

تاریخچه پیراهن، القاب و لوگو باشگاه

پیراهن باشگاه

صلیب قرمز بر روی پیراهن باشگاه در فصل ۲۹–۱۹۲۸

در زمان تأسیس باشگاه در سال ۱۹۰۸، جورجیو موجیانی، یکی از بنیان‌گذاران باشگاه اینتر که نقاش نیز بود، رنگ‌های آبی و مشکی را برای پیراهن باشگاه انتخاب کرد؛ رنگ آبی به نشانه آسمان و رنگ مشکی به نشانه شب.[137][138] باشگاه اینتر تا سال ۱۹۲۸ از همان پیراهن‌های آبی و مشکی همیشگی خود استفاده می‌کرد. در سال ۱۹۲۸، در دوره‌ای که ایتالیا تحت سیطره فاشیست‌ها بود، باشگاه مجبور شد با «اتحادیه ورزش میلان» (Unione Sportiva Milanese) ادغام شود. برای فصل ۲۹–۱۹۲۸، باشگاه مجبور شد از پیراهن‌های سفید که یک صلیب قرمز بر روی آن حک شده بود، استفاده کند. طراحی این پیراهن از پرچم و لباس نظامیان شهر میلان الهام گرفته شده بود. در سال ۱۹۲۹ پیراهن‌های آبی و مشکی دوباره مورد استفاده قرار گرفت.

در سال ۱۹۴۰ باشگاه برای اولین بار از پیراهن‌های دوم خود رونمایی کرد. پیراهن‌های دوم باشگاه اغلب به رنگ سفید می‌باشد، به غیر از فصل ۰۴–۲۰۰۳ که از رنگ زرد و ۱۳–۲۰۱۲ از رنگ قرمز برای پیراهن‌های دوم استفاده شد. در سال ۲۰۰۸ و به مناسبت صدمین سال تأسیس باشگاه، از لباس‌های دوم که یک صلیب قرمز بر روی آن نقش بسته بود، رونمایی شد. این صلیب یادآور پرچم شهر میلان است. از این صلیب در لباس سوم باشگاه در بعضی از فصل‌ها نیز استفاده شد.

۱۹۰۸–۰۹	۱۹۰۹–۱۰	۱۹۱۹–۲۰	۱۹۲۸–۲۹	۱۹۳۸–۳۹	۱۹۳۹–۴۰	۱۹۶۵–۶۶	۱۹۶۷–۷۱	۱۹۷۹–۸۰	۱۹۸۱–۸۲	۱۹۸۸–۸۹
۱۹۸۹–۹۰	۱۹۹۰–۹۱	۱۹۹۲–۹۴	۱۹۹۷–۹۸	۲۰۰۴–۰۵	۲۰۰۵–۰۶	۲۰۰۶–۰۷	۲۰۰۷–۰۸	۲۰۰۸–۰۹	۲۰۰۹–۱۰	۲۰۱۰–۱۱

اسپانسر و تولیدکنندهٔ پیراهن

پیراهن باشگاه در فصل ۵۳–۱۹۵۲

پیراهن باشگاه در فصل ۱۰–۲۰۰۹

بازه زمانی	اسپانسر پیراهن	تولیدکننده پیراهن
۱۹۸۱–۱۹۷۹		پوما
۱۹۸۲–۱۹۸۱	Inno-Hit
۱۹۸۶–۱۹۸۲	Misura	Mecsport
۱۹۸۸–۱۹۸۶		لو کوک اسپوقتیف
۱۹۹۱–۱۹۸۸		آل‌اشپورت
۱۹۹۲–۱۹۹۱	FitGar	آمبرو
۱۹۹۵–۱۹۹۲	Fiorucci
۱۹۹۸–۱۹۹۵	Pirelli (بازی‌های رسمی) Suning.com (لباس تمرین)[139]
–۱۹۹۸		نایکی

القاب باشگاه

پرچم دوک نشین میلان در دوران رنسانس

باشگاه اینتر دارای القاب گوناگونی است. یکی از این القاب، نراتزوری (Nerazzurri) به معنای آبی و مشکی می‌باشد، که پرکاربردترین لقب باشگاه نیز به حساب می‌آید و در سرتاسر جهان، باشگاه اینتر را بیشتر با همین لقب می‌شناسند. این لقب برگرفته از رنگ‌های پیراهن باشگاه است. یکی دیگر از القاب باشگاه، پاتزا اینتر (Pazza Inter) به معنای اینتر دیوانه می‌باشد. این لقب در سال ۱۹۷۱ به باشگاه داده شد، زمانی که اینتر، فصل ۷۱–۱۹۷۰ را با بازی‌های کابوس وار و شکست‌های پیاپی در ابتدای فصل آغاز کرده بود به همین دلیل هوادارن نگران سقوط تیم به دسته پایین‌تر بودند، اما در ادامه و با تغییر سرمربی، ورق برگشت و اینتر بردهای خود را آغاز کرد. در پایان فصل، اینتر مقام قهرمانی سری آ را به دست آورد و این لقب به تیم داده شد. اما لقب اصلی باشگاه اینتر، ایل بیسچونه (Il Biscione) به معنای مار افعی بزرگ می‌باشد. این مار از «پرچم دوک نشین میلان» در قرون گذشته گرفته شده بود. در پرچم دوک نشین میلان در دوران رنسانس، دو عقاب و دو مار افعی وجود داشتند که باشگاه اینتر تصمیم گرفت از مار افعی در لوگوی خود استفاده کند. همین امر سبب شد که لقب افعی به تیم اینتر داده شود.

تاریخچه لوگو

از زمان تأسیس باشگاه اینتر در سال ۱۹۰۸ تا کنون، لوگوی باشگاه به دلایل مختلف دچار تغییرات کلی و جزئی بسیاری شده‌است. اولین لوگوی باشگاه در سال ۱۹۰۸ به دست یک نقاش ایتالیایی به نام جورجیو موجیانی که یکی از بنیان‌گذاران باشگاه اینتر نیز می‌باشد طراحی شد. این لوگو از حروف F C I M تشکیل شده بود که مخفف نام باشگاه یعنی Football Club Internazionale Milano می‌باشد. با توجه به امکانات آن زمان اولین لوگو به رنگ سفید و مشکی طراحی شده بود. شکل کلی لوگو از دو حلقه دایره سفید در قسمت بیرونی و حروف F C I M با رنگ سفید در مرکز یک دایره مشکی رنگ تشکیل شده بود. دو دهه بعد از تشکیل باشگاه و در سال ۱۹۲۸، دو سپر در دو طرف یک تبرپوش، داخل لوگوی باشگاه قرار گرفت که یکی از آنها صلیبی قرمز در داخل سپری سفید بود، صلیب سنت جورج نماد شهر میلان بود و پیش از این، تیم میلان به عنوان لوگو از آن استفاده کرده بود. اما در داخل سپر دوم، یک مار افعی سبز رنگ و بزرگ قرار داشت. در سال ۱۹۲۹، نام باشگاه به «آ.اس. آمبروزیانا» (Associazione Sportiva Ambrosiana) تغییر یافت، به همین دلیل لوگوی باشگاه نیز به‌طور کلی تغییر پیدا کرد به صورتی که در لوگوی جدید هیچ‌یک از قسمت‌های لوگوی قبلی دیده نمی‌شد. لوگو باشگاه به صورت یک دایره با نوارهای آبی و مشکی در پس زمینه طراحی شد که اطراف آن شبیه توپ چهل تکه کار شده بود و واژه AMBROSIANA در قسمت پایین آن قرار داشت. با تغییر دوباره نام باشگاه در سال ۱۹۳۱ به «آ.اس. آمبروزیانا-اینتر» (Associazione Sportiva Ambrosiana-Inter)، لوگو باشگاه نیز دست‌خوش تغییر شد. لوگو جدید از یک لوزی با نوارهای آبی و مشکی در پس زمینه و یک توپ فوتبال که در مرکز آن قرار داشت، تشکیل شده بود. در سال ۱۹۴۵، دوباره سران باشگاه تصمیم به استفاده از لوگو اولیه تیم در قالبی شکیل تر گرفتند که این لوگو از دو حلقه دایره آبی و مشکی در قسمت بیرونی و حروف F C I M با رنگ طلایی در مرکز یک دایره سفید رنگ تشکیل شده بود. در سال ۱۹۶۰ لوگو باشگاه به‌طور کامل تغییر پیدا کرد. لوگو جدید از دو سپر به هم چسبیده تشکیل شده بود. در سپر سمت راست با پس زمینه سفید، یک مار افعی آبی رنگ و در زیر مار یک توپ فوتبال قرار داشت که در بالای آن سال تأسیس باشگاه یعنی ۱۹۰۸ ذکر شده بود و سپر سمت چپ از نوارهای آبی و مشکی تشکیل شده بود. در قسمت بالایی این لوگو هم حروف F C I M به چشم می‌خورد. یکی از القاب باشگاه اینتر، ایل بیسچونه (Il Biscione) به معنای مار افعی بزرگ می‌باشد. در سال ۱۹۶۲ سران باشگاه تصمیم به برجسته تر کردن آن در لوگوی باشگاه گرفتند به همین دلیل تصویر یک افعی طلایی رنگ را در وسط یک لوگو بیضی شکل قرار داده و در پس زمینه لوگو از همان رنگ‌های همیشگی، یعنی آبی و مشکی استفاده کردند و واژه FC INTER نیز در قسمت بالایی لوگو خود نمایی می‌کرد. در سال ۱۹۶۳ لوگوی اینتر دوباره طراحی و به همان شکل اولیه نزدیک تر شد. ما بین سال‌های ۱۹۷۹ تا ۱۹۸۷ لوگو دوباره دست‌خوش تغییر شد. این بار از یک مار افعی به شکلی فانتزی تر در لوگو استفاده و یک ستاره درون لوگو اضافه شد که نشان دهنده ده قهرمانی اینتر در سری آ می‌باشد. در اواخر قرن بیست میلادی سران باشگاه تصمیم گرفتند که از همان لوگو اولیه استفاده کنند. در طی این سال‌ها تنها رنگ‌بندی و شکل حروف موجود در لوگو کمی تغییر کرد اما شکل اصلی لوگو ثابت ماند. پس از واگذاری باشگاه اینتر در سال ۲۰۱۳ به اریک توهیر، تاجر متمول اندونزیایی، لوگوی باشگاه نیز تغییر کرد. باشگاه اینتر با انتشار بیانیه‌ای تحت شعار «لوگو جدید، اما همان اینتر»[140] این موضوع را اعلام کرد. تغییرات لوگو جدید نسبت به لوگو پیشین بدین شرح است: حرف I کاملاً به زیر حرف C رفته‌است، تعداد حلقه‌های بیرونی از چهار عدد به سه عدد کاهش یافته و رنگ حلقه‌ها نیز از طلایی - آبی - طلایی - مشکی به طلایی - آبی - مشکی تغییر پیدا کرده‌است. مهم‌ترین تغییر هم حذف ستاره بالای لوگو است.[141]

• 
  لوگو اینتر از سال ۱۹۰۸ تا سال ۱۹۲۸
• 
  لوگو اینتر از سال ۱۹۶۳ تا سال ۱۹۶۶
• 
  لوگو اینتر از سال ۱۹۹۸ تا سال ۲۰۰۷
• 
  لوگو اینتر از سال ۲۰۰۷ تا سال ۲۰۱۴
• 
  لوگو اینتر از سال ۲۰۱۴ تا سال ۲۰۲۱
• 
  لوگو اینتر از سال ۲۰۲۱ تاکنون

تیم جوانان اینتر میلان (پریماورا)

تیم پریماورا اینتر میلان (ایتالیایی:F.C. Internazionale Milano Settore Giovanile) نام تیم جوانان باشگاه فوتبال اینتر ایتالیا است. این تیم در لیگ جوانان ایتالیا (تورنمنت جاچینتو فاکتی) بازی می‌کند. آن‌ها ۹ بار قهرمان لیگ جوانان ایتالیا شده‌اند و ۶ بار جام حذفی جوانان ایتالیا را فتح کرده‌اند.[142] آن‌ها همچنین سالانه در جام ویارجو شرکت می‌کنند که یک تورنومنت بین‌المللی است و شش بار فاتح آن شده‌اند. در تاریخ ۲۵ مارس ۲۰۱۲، تیم جوانان اینتر در اولین دوره برگزاری مسابقات نکست گن (NextGen Series)، با حضور ۱۶ تیم از سراسر اروپا، قهرمان شد.[143]

افتخارات تیم جوانان

لیگ جوانان ایتالیا، تورنمنت جاچینتو فاکتی قهرمانی (۹): ۶۴–۱۹۶۳, ۶۶–۱۹۶۵, ۶۹–۱۹۶۸, ۸۹–۱۹۸۸, ۰۲–۲۰۰۱, ۰۷–۲۰۰۶, ۱۲–۲۰۱۱, ۱۷–۲۰۱۶, ۱۸–۲۰۱۷ نایب قهرمانی (۵): ۸۰–۱۹۷۹, ۰۳–۲۰۰۲, ۰۴–۲۰۰۳, ۰۸–۲۰۰۷, ۱۹–۲۰۱۸ جام حذفی جوانان ایتالیا قهرمانی (۶): ۷۳–۱۹۷۲, ۷۶–۱۹۷۵, ۷۷–۱۹۷۶, ۷۸–۱۹۷۷, ۰۶–۲۰۰۵, ۱۶–۲۰۱۵ نایب قهرمانی (۱): ۰۷–۲۰۰۶ سوپر جام جوانان ایتالیا قهرمانی (۱): ۲۰۱۷ نایب قهرمانی (۴): ۲۰۰۶, ۲۰۰۷, ۲۰۱۲, ۲۰۱۶ جام ویارجو قهرمانی (۸): ۱۹۶۲, ۱۹۷۱, ۱۹۸۶, ۲۰۰۲, ۲۰۰۸, ۲۰۱۱, ۲۰۱۵ , ۲۰۱۸ نایب قهرمانی (۲): ۱۹۷۲, ۱۹۸۳ مسابقات نکست گن قهرمانی (۱): ۱۲–۲۰۱۱

افتخارات تیم‌های پایه

جام برتی (زیر۱۸ سال) قهرمانی (۶): ۸۰–۱۹۷۹, ۸۴–۱۹۸۳, ۹۱–۱۹۹۰, ۱۲–۲۰۱۱, ۱۶–۲۰۱۵, ۱۷–۲۰۱۶ جام ملی دانشجویان (زیر۱۷سال) قهرمانی (۸): ۸۵–۱۹۸۴, ۸۷–۱۹۸۶, ۹۱–۱۹۹۰, ۹۸–۱۹۹۷, ۰۸–۲۰۰۷, ۱۴–۲۰۱۳, ۱۸–۲۰۱۷, ۱۹–۲۰۱۸ جام ملی نونهالان (زیر۱۵سال) قهرمانی (۹): ۸۸–۱۹۸۷, ۹۷–۱۹۹۶, ۰۳–۲۰۰۲, ۰۶–۲۰۰۵, ۰۹–۲۰۰۸, ۱۲–۲۰۱۱, ۱۳–۲۰۱۲, ۱۵–۲۰۱۴, ۱۸–۲۰۱۷

تیم بانوان اینتر میلان

باشگاه فوتبال زنان اینتر میلان (به ایتالیایی: Inter Milan Football Club femminile)، یک باشگاه فوتبال زنان در شهر میلان، ایتالیا است. باشگاه فوتبال زنان اینتر میلان در فصل ۱۹–۲۰۱۸، بدون شکست قهرمان رقابت‌های سری بی فوتبال زنان ایتالیا شد و به سری آ صعود کرد.[144] تاقبل از فصل ۱۹–۲۰۱۸ تنها تیم بانوان اینتر، تیم جوانان آن بود.[145] در ۲۳ اکتبر ۲۰۱۸ باشگاه فوتبال زنان اینتر میلان تأسیس شد.[146][147]

تالار مشاهیر

تالار مشاهیر اینتر میلان در سال ۲۰۱۸ به عنوان بخشی از برنامه‌های ۱۱۰ سالگی باشگاه راه اندازی شد.[148][149]

جدول زیر فهرستی از بازیکنان اینتر است که در سال ۲۰۱۸ به تالار مشاهیر باشگاه راه یافتند:

نام	ملیت	پست	سال حضور	تعداد بازی	تعداد گل	سال	افتخارات همراه با اینتر
والتر زنگا	ایتالیا	دروازه‌بان	۱۹۹۴–۱۹۸۲	۴۷۳	۰	۲۰۱۸	سری آ ۸۹–۱۹۸۸، سوپرجام فوتبال ایتالیا ۱۹۸۹، جام یوفا ۹۱–۱۹۹۰، جام یوفا ۹۴–۱۹۹۳
خاویر زانتی	آرژانتین	مدافع	۲۰۱۴–۱۹۹۵	۸۵۸	۲۱	۲۰۱۸	سری آ ۰۶–۲۰۰۵، سری آ ۰۷–۲۰۰۶، سری آ ۰۸–۲۰۰۷، سری آ ۰۹–۲۰۰۸، سری آ ۱۰–۲۰۰۹، کوپا ایتالیا ۰۵–۲۰۰۴، کوپا ایتالیا ۰۶–۲۰۰۵، کوپا ایتالیا ۱۰–۲۰۰۹، کوپا ایتالیا ۱۱–۲۰۱۰، سوپرجام فوتبال ایتالیا ۲۰۰۵، سوپرجام فوتبال ایتالیا ۲۰۰۶، سوپرجام فوتبال ایتالیا ۲۰۰۸، سوپرجام فوتبال ایتالیا ۲۰۱۰، لیگ قهرمانان اروپا ۱۰–۲۰۰۹، جام یوفا ۹۸–۱۹۹۷، جام باشگاه‌های فوتبال جهان ۲۰۱۰
لوتار ماتئوس	آلمان	هافبک	۱۹۹۲–۱۹۸۸	۱۵۳	۵۳	۲۰۱۸	سری آ ۸۹–۱۹۸۸، سوپرجام فوتبال ایتالیا ۱۹۸۹، جام یوفا ۹۱–۱۹۹۰
رونالدو	برزیل	مهاجم	۲۰۰۲–۱۹۹۷	۹۹	۵۹	۲۰۱۸	جام یوفا ۹۸–۱۹۹۷

رسانه‌های اینتر

تلویزیون اینتر

لوگوی تلویزیون اینتر

تلویزیون اینتر (به ایتالیایی: Inter TV) یک کانال مبتنی بر اشتراک است که به باشگاه فوتبال اینتر ایتالیا اختصاص دارد.[150] مقر اصلی آن در مرکز تمرین تیم اینتر، آپیانو جنتیله است. این کانال، مصاحبه‌های منحصر به فرد بین بازیکنان و کارکنان، فول مچ مسابقات از جمله تکرار همه بازی‌های کوپا ایتالیا، سری آ و لیگ قهرمانان/لیگ اروپا را پخش می‌کند. این شبکه علاوه بر مسابقات، اخبار باشگاه را نیز پوشش می‌دهد. تلویزیون اینتر اولین بار در تاریخ ۲۰ سپتامبر ۲۰۰۰ با نام اینتر چنل آغاز به کار کرد اما در تاریخ ۲۸ سپتامبر ۲۰۱۷ نام این شبکه به اینتر TV تغییر یافت.

رادیو میلان اینتر

رادیو تلویزیون میلان اینتر (به ایتالیایی: Milan Inter Radio TV) که بیشتر با نام رادیو میلان اینتر شناخته می‌شود یک رادیو خصوصی مستقر در شهر میلان می‌باشد که در سال ۲۰۰۵ تأسیس شده‌است[151] و روی موج اف ام با فرکانس ۹۶٫۱ مگاهرتز قرار دارد.

مجله باشگاه فوتبال اینتر

باشگاه فوتبال اینتر یک مجله ایتالیایی است که به‌طور کامل به اخبار باشگاه اینتر اختصاص داشت و به صورت ماهانه منتشر می‌شد. اولین شماره آن در سال ۱۹۶۰ منتشر شد. این مجله طیف گسترده‌ای از پوسترها و عکس‌های بازیکنان اینتر میلان شامل همه بازیکنان تیم اول، تیم جوانان اینتر (primavera)، آکادمی، کارمندان و تاریخ باشگاه را به خود اختصاص داده بود.

پاتزا اینتر آمالا

«پاتزا اینتر آمالا» (به ایتالیایی: Pazza Inter Amala) یک ترانه ایتالیایی و آهنگ رسمی باشگاه فوتبال اینتر میلان می‌باشد که نویسندگان آن پائولو باریلاری و دینو استوارت نام دارند. این آهنگ توسط بازیکنان اینتر از جمله خاویر زانتی، مارکو ماتراتسی، استبان کامبیاسو و … در سال ۲۰۰۳ خوانده شده‌است. «پاتزا اینتر آمالا» در هنگام بازی‌های خانگی باشگاه فوتبال اینتر میلان در جوزپه مه آتزا پخش می‌شود. پاتزا اینتر آمالا به معنای «اینتر دیوانه را دوست دارم» می‌باشد.[152]

مؤسسه خیریه اینتر کامپوس

اینتر کامپوس (به ایتالیایی: Inter Campus) یک پروژه اجتماعی غیرانتفاعی است که توسط باشگاه فوتبال اینتر ایتالیا اداره می‌شود. اینتر کامپوس توسط رئیس سابق باشگاه ماسیمو موراتی در ۲۰ فوریه ۱۹۹۶ تأسیس شد و در سال ۱۹۹۷ فعالیت خود را آغاز کرد. این پروژه با هدف ارائه کمک به کودکان نیازمند و استفاده از فوتبال به عنوان ابزار آموزشی برای بازگرداندن حق بازی کردن برای نزدیک به ۱۰۰۰۰ کودک است. لوئیس فیگو یکی از اعضای هیئت مدیره و فرانچسکو تولدو سفیر اینتر کامپوس هستند. از سال ۲۰۱۰ اینتر کامپوس در ۲۲ کشور خارج از ایتالیا فعال بوده و ۲۰۰ کارمند دارد و در آن به ۱۰۰۰۰ کودک کمک می‌کند.[153]

توضیحات

1. ۴۰ جام شامل: ۱۹ سری آ، ۷ جام حذفی ایتالیا، ۵ سوپرجام ایتالیا، ۳ لیگ قهرمانان اروپا، ۳ لیگ اروپا، ۲ جام بین قاره‌ای، ۱ جام باشگاه‌های فوتبال جهان
2. سه‌گانه شامل: سری آ، جام حذفی، لیگ قهرمانان اروپا
3. تا سال ۲۰۰۴، مسابقات اصلی برای تعیین باشگاه فوتبال قهرمان جهان، جام بین قاره ای بود اما از سال ۲۰۰۵، جام باشگاه‌های فوتبال جهان جایگزین این مسابقات شد.

منابع

1. "FC Internazionale Milano S.p.A." Financial Times. Archived from the original on 13 June 2018. Retrieved 13 June 2018.
2. "Suning Holdings Group acquires majority stake of FC Internazionale Milano S.p.A." inter.it. Archived from the original on 9 June 2016. Retrieved 6 June 2016.
3. "Inter, Suning si prende il 68,55%, Moratti lascia dopo 21 anni". gazzetta.it (به ایتالیایی). Archived from the original on 6 June 2016. Retrieved 6 June 2016.
4. "LionRock Capital acquires 31.05% of FC Internazionale Milano S.p.A." inter.it. Archived from the original on 25 January 2019. Retrieved 25 January 2019.
5. List of shareholders on 30 June 2016, document purchased from Italian C.C.I.A.A.
6. "Steven Zhang named President of FC Internazionale Milano S.p.A." inter.it. Archived from the original on 26 October 2018. Retrieved 26 October 2018.
7. "Inter Milan arrives in Jakarta to prepare for two friendlies". The Jakarta Post. 24 May 2012. Archived from the original on 28 September 2013. Retrieved 25 July 2013.
8. Grove, Daryl (22 December 2014). "10 Soccer Things You Might Be Saying Incorrectly". Paste. Archived from the original on 30 July 2017. Retrieved 21 June 2017.
9. "Something special? Commemorative 105 patch". Inter.it. 10 March 2013. Archived from the original on 25 June 2017. Retrieved 25 June 2017.
10. "18° Scudetto: tutti i record dell'Inter". Inter.it (به Italian). 17 May 2010. Archived from the original on 25 June 2017. Retrieved 25 June 2017.
11. "Inter join exclusive treble club". uefa.com. Archived from the original on 11 November 2012. Retrieved 9 August 2012.
12. "Struttura" (به Italian). San Siro. Archived from the original on 12 June 2010. Retrieved 4 October 2010.
13. "Is this the greatest derby in world sports?". Theroar.com.au. 26 January 2010. Archived from the original on 20 October 2011. Retrieved 28 September 2011.
14. "Best supported clubs who attract more than a million fans every season". talkSPORT. 31 March 2019. Archived from the original on 29 June 2019. Retrieved 29 May 2019.
15. "The World's Most Valuable Soccer Teams". Forbes. 17 April 2013. Archived from the original on 4 July 2013. Retrieved 13 July 2013.
16. "Steven Zhang named President of FC Internazionale Milano S.p.A." inter.it. 26 October 2018. Retrieved 26 October 2018.
17. "Qualcosa di speciale? La patch 105". inter.it (به Italian). Archived from the original on 2 April 2015. Retrieved 18 September 2014.
18. "Storia". FC Internazionale Milano. Archived from the original on 30 January 2010. Retrieved 6 September 2007.
19. "record holders". inter.it. Archived from the original on 25 February 2013. Retrieved 8 March 2013.
20. "Helenio Herrera: More than just catenaccio". www.fifa.com. FIFA. Archived from the original on 16 January 2017. Retrieved 10 September 2014.
21. "Mazzola: Inter is my second family". FIFA. Archived from the original on 9 October 2014. Retrieved 11 September 2014.
22. "La leggenda della Grande Inter" [The legend of the Grande Inter] (به Italian). Inter.it. Archived from the original on 19 October 2012. Retrieved 10 September 2014.
23. "La Grande Inter: Helenio Herrera (1910–1997) – "Il Mago"" (به Italian). Sempre Inter. Archived from the original on 11 September 2014. Retrieved 10 September 2014.
24. "Great Team Tactics: Breaking Down Helenio Herrera's 'La Grande Inter'". Bleacher Report. Archived from the original on 20 December 2014. Retrieved 10 September 2014.
25. Fox, Norman (11 November 1997). "Obituary: Helenio Herrera – Obituaries, News". The Independent. UK. Archived from the original on 3 March 2010. Retrieved 22 April 2011.
26. Smyth, Rob (17 September 2016). "Ronaldo at 40: Il Fenomeno's legacy as greatest ever No 9, despite dodgy knees". The Guardian. Retrieved 7 September 2018.
27. "Top 50 most expensive footballers". The Times. London. 2 March 2009. Archived from the original on 27 December 2010. Retrieved 19 April 2013.
28. "Christian Vieri". BBC Sport. 10 April 2002. Retrieved 4 June 2016.
29. Piva, Gianni (August 30, 1999). "L' incredibile Mr. 90 miliardi" [The incredible mr. 90 billions]. La Repubblica. Retrieved July 29, 2017.
30. Andersson, Astrid (23 April 2007). "Materazzi secures early title for Inter". The Daily Telegraph. Archived from the original on 15 September 2014. Retrieved 23 April 2014.
31. "FC Internazionale Milano statement". FC Internazionale Milano. 29 May 2008. Archived from the original on 31 May 2008. Retrieved 29 May 2008.
32. "Nuovo allenatore: Josè Mourinho all'Inter" (به Italian). FC Internazionale Milano. 2 June 2008. Archived from the original on 5 June 2008. Retrieved 2 June 2008.
33. "Bayern Munich 0–2 Inter Milan". BBC Sport. 22 May 2010. Archived from the original on 24 May 2010. Retrieved 24 May 2010.
34. "Jose Mourinho's Treble-chasing Inter Milan win Serie A". BBC Sport. 16 May 2010. Archived from the original on 21 May 2010. Retrieved 24 May 2010.
35. "Mourinho unveiled as boss of Real". BBC Sport. British Broadcasting Corporation. 31 May 2010.
36. "Rafael Benitez, welcome to Inter!". inter.it. 10 June 2010.
37. "TP Mazembe 0 – 3 Internazionale". ESPN Soccernet. 2010-12-18. Retrieved 2010-12-18.
38. "Rafa's reign off to slow start". ESPN Soccernet. 2010-08-27. Retrieved 2010-09-30.
39. "Inter and Benitez separate by mutual agreement". inter.it. 23 December 2010. Archived from the original on 26 December 2010. Retrieved 24 December 2010.
40. "Inter Milan sack manager Rafael Benetiz". BBC Sport. 23 December 2010. Retrieved 23 December 2010.
41. "Welcome Leonardo! Inter's new coach". inter.it. 24 December 2010. Archived from the original on 27 December 2010. Retrieved 24 December 2010.
42. "Press release: Internazionale Holding S.r.l". FC Internazionale Milano. 1 August 2012. Archived from the original on 10 June 2015. Retrieved 5 June 2015.
43. FC Internazionale Milano S.p.A. bilancio (financial report and accounts) on 30 June 2013, PDF purchased from Italian C.C.I.A.A. بایگانی‌شده در ۳۰ آوریل ۲۰۱۴ توسط Wayback Machine
44. "Inter Milan Sells 70% Stake To Indonesia's Erick Thohir At $480M Valuation". 16 October 2013. Archived from the original on 19 August 2017. Retrieved 1 September 2017.
45. "FC Internazionale Milano statement". FC Internazionale Milano. 15 November 2013. Archived from the original on 8 June 2015. Retrieved 5 June 2015.
46. "FC Internazionale Milano S.p.A. signs an agreement to open capital to new investors". FC Internazionale Milano. 15 October 2013. Archived from the original on 23 May 2015. Retrieved 6 June 2015.
47. FC Internazionale Milano S.p.A. bilancio (financial report and accounts) on 30 June 2014, PDF purchased from Italian C.C.I.A.A. بایگانی‌شده در ۳۰ آوریل ۲۰۱۴ توسط Wayback Machine
48. "FC Internazionale Milano and D.C. United announce collaborative agreement". FC Internazionale Milano. 2 December 2013. Archived from the original on 8 June 2015. Retrieved 6 June 2015.
49. "ROBERTO MANCINI APPOINTED AS INTER'S NEW COACH". inter.it. 14 November 2014.
50. "Suning Holdings Group acquires majority stake of FC Internazionale Milano S.p.A." FC Internazionale Milano. 6 June 2016. Archived from the original on 9 June 2016. Retrieved 6 June 2016.
51. "China's Suning buying majority stake in Inter Milan for $307 million". Reuters. 5 June 2016. Archived from the original on 19 August 2017. Retrieved 24 July 2017.
52. "Assemblea degli Azionisti di FC Internazionale Milano" [FC Internazionale Milano Shareholders' Meeting] (Press release). FC Internazionale Milano. 28 June 2017. Archived from the original on 8 August 2017. Retrieved 11 July 2017.
53. "FC Internazionale Milano statement". Archived from the original on 12 August 2016. Retrieved 8 August 2016.
54. "FC Internazionale Milano statement". Archived from the original on 3 November 2016. Retrieved 1 November 2016.
55. Stefano Scacchi (9 December 2016). "Eder per l'inutile successo dell'Inter passa la sorpresa Hapoel Be'er Sheva". la Repubblica (به ایتالیایی). p. 44. Archived from the original on 29 September 2017. Retrieved 1 November 2017.
56. "FC Internazionale Milano statement". Archived from the original on 31 October 2017. Retrieved 1 November 2017.
57. "Inter Milan name Luciano Spalletti as their new boss on a two-year contract". BBC Sport. 9 June 2017.
58. PA Sport. "Serie A round-up: Inter Milan beat Lazio to claim final Champions League spot". Sky Sports.
59. "Lazio 2-3 Inter Milan". BBC Sport. 20 May 2018.
60. "LUCIANO SPALLETTI EXTENDS INTER CONTRACT TO 2021!" (Press release). F.C. Internazionale Milano. 14 August 2018. Retrieved 30 May 2019.
61. "Steven Zhang named President of FC Internazionale Milano S.p.A." inter.it. 26 October 2018. Archived from the original on 26 October 2018. Retrieved 26 October 2018.
62. "LionRock Capital Acquires 31.05% of FC Internazionale Milano S.p.A." (Press release). F.C. Internazionale. Archived from the original on 25 January 2019. Retrieved 2019-01-26.
63. "OFFICIAL: Inter appoint Conte". football-italia.net. 31 May 2019. Archived from the original on 9 June 2019. Retrieved 30 June 2019.
64. "Inter President Zhang Elected To ECA Board"
65. "Atalanta 0–2 Inter: Evergreen Young inspires win to secure runner-up spot". Yahoo Sports. 1 August 2020.
66. "Inter Milan 5–0 Shakhtar Donetsk". BBC Sport. 17 August 2020.
67. "Sevilla 3-2 Inter Milan". BBC Sport. 21 August 2020.
68. "Sevilla 3-2 Inter: Sevilla win the Europa League!". uefa.com. 21 August 2020.
69. "Inter join exclusive treble club". UEFA.com. 22 May 2010. Retrieved 23 January 2016.
70. "رکوردهای_فوتبال_در_ایتالیا".
71. "First Team". FC Internazionale Milano. Retrieved 5 October 2020.
72. "Technical staff". FC Internazionale Milano. Retrieved 18 September 2020.
73. "i presidenti" (به Italian). inter.it. Archived from the original on 25 February 2013. Retrieved 27 February 2013.
74. "coaches". inter.it. 8 March 2013. Archived from the original on 25 February 2013. Retrieved 8 March 2013.
75. The history of the San Siro stadium. AC Milan.com. (accessed 18 October 2011)
76. "Milan to host 2016 UEFA Champions League final". UEFA.com. Union of European Football Associations. 18 September 2014. Retrieved 23 July 2015.
77. "Photos: Helenio Herrera - at home in Appiano Gentile". Inter.it. Archived from the original on 15 January 2020. Retrieved 15 January 2020.
78. "Inter, la Pinetina intitolata a Suning. Per Moratti e Facchetti solo una menzione". Tuttosport (به ایتالیایی). 20 December 2016. Retrieved 15 January 2020.
79. "Comunicato di F.C. Internazionale". Inter.it (Press release) (به Italian). F.C. Internazionale Milano. 20 December 2016. Archived from the original on 16 July 2017. Retrieved 15 July 2017.
80. «نسخه آرشیو شده». بایگانی‌شده از اصلی در ۱۳ سپتامبر ۲۰۱۱. دریافت‌شده در ۲۷ ژانویه ۲۰۱۸.
81. Luigi Ceccarini (24 August 2007). "Calcio, va di moda tifare contro" (به Italian). repubblica.it. Retrieved 4 February 2017.
82. "Juventus make their point in engrossing Derby D'Italia". The Guardian. 5 November 2007.
83. "Derby d'Italia: Historical look-back". footballitaliano.co.uk. 20 November 2008. Archived from the original on 5 August 2018. Retrieved 28 November 2017.
84. "Trova un Inter Club". inter.it.
85. storiedicalcio.altervista.org. "Juventus-Inter 9-1, gloria effimera" (به ایتالیایی).
86. Agnew, Paddy (2007). Forza Italia: The Fall and Rise of Italian Football. Ebury Publishing. p. 295. ISBN 978-1-4481-1764-2.
87. "Political football, Italian style". BBC News. 28 April 1998.
88. "Derby weekend lights up with fireworks on and off the field". The Guardian. 7 December 2009.
89. "Juve slam brakes on Inter". uefa.com. 5 December 2009.
90. "Report: Juventus vs Internazionale". espn.com. 6 December 2009.
91. Francesco Carci (27 January 2016). "Juventus-Inter 3-0: si risveglia Morata, i bianconeri ipotecano la finale" (به Italian). repubblica.it.
92. Jacopo Manfredi (3 March 2016). "Coppa Italia, Inter a un soffio dall'impresa: Juventus in finale solo ai rigori" (به Italian). repubblica.it.
93. "Top 25 (1998)". IFFHS. Retrieved 3 August 2009.
94. "Top 25 (2010)". IFFHS. Retrieved 12 January 2011.
95. "Mazzola strikes twice as Inter beat Madrid in Vienna". uefa.com.
96. "Inter victors for second time after close final". uefa.com.
97. "Spot-on Schalke hold off Inter". uefa.com.
98. "Independiente 1-0 Inter milan". inter.it.
99. "Inter milan 2-0 Independiente". inter.it.
100. "Inter milan 2-0 Independiente". footballdatabase.
101. "Inter milan 1-0 Independiente". inter.it.
102. "Inter milan 1-0 Independiente". worldfootball.net.
103. "1st INTERCONTINENTAL CUP 1964/65". inter.it.
104. "Inter milan 3-0 Independiente". inter.it.
105. "Independiente 0-0 Inter milan". inter.it.
106. "2nd INTERCONTINENTAL CUP 1965/66". inter.it.
107. "Mazembe 0-3 Inter". inter.it. 18 December 2010.
108. "Internazionale on top of the world". fifa.com. 18 December 2010.
109. "PRESENZE E RETI AGGIORNATE ALLA STAGIONE 2015-16" [APPEARANCES AND GOALS UPDATED IN 2015-16 SEASON] (به Italian). Storia Inter. Retrieved 11 June 2017.
110. "Italy - Serie A Top Scorers". RSSSF. Archived from the original on 31 October 2015. Retrieved 4 September 2013.
111. He started wearing the captain band in late 1999, but at that time he was replacing the injured Ronaldo. Source: "Ronaldo e la fascia da capitano: "Giusto che la porti Zanetti" e in serata il sì di Cuper". Inter.it (به Italian). Football Club Internazionale Milano. 3 November 2001. Retrieved 26 May 2017.
112. "Lukaku: Inter Milan sign Belgium striker from Manchester United for £74m". BBC Sport. 8 August 2019. Retrieved 8 August 2019.
113. "Vieri all' Inter per 100 miliardi" [Vieri at Inter for 100 milliard] (به Italian). Repubblica.it. 8 June 1999. Retrieved 9 June 2017.
114. "Inter, gli acquisti a bilancio: quanto sono costati davvero Lukaku ed Eriksen" [Inter, budget purchases: how much Lukaku and Eriksen really cost]. Calcio e Finanza (به ایتالیایی). 31 July 2020. Retrieved 7 August 2020.
115. "Official: Inter complete €40m Hakimi signing as full-back leaves Real Madrid". Goal.com. 2 July 2020. Retrieved 18 July 2020.
116. "Official: Inter sign Joao Mario". Football Italia. 27 August 2016. Retrieved 27 August 2016.
117. "Radja Nainggolan: Roma midfielder joins Inter in £33m swap deal". BBC Sport. 26 June 2018. Retrieved 19 July 2018.
118. "Crespo steps in for Ronaldo". UEFA. Union of European Football Associations. 31 August 2002. Retrieved 29 April 2014.
119. "Internazionale sign Geoffrey Kondogbia from Monaco on five-year deal". The Guardian. 22 June 2015. Retrieved 22 June 2015.
120. "Gabriel Barbosa snubs Manchester United and Chelsea to join Inter Milan". Metro. 26 August 2016. Retrieved 29 August 2016.
121. "La Juve prende Nedved, Toldo e Conceicao all'Inter" [Juve takes Nedved, Toldo and Conceicao at Inter]. Repubblica.it. 4 July 2001. Retrieved 9 June 2017.
122. "OFFICIAL: Diego Milito Joins Inter From Genoa". Goal.com. 29 June 2009. Retrieved 9 June 2017.
123. "Ibrahimovic seals Barcelona move". BBC Sport. 28 July 2009. Retrieved 15 March 2016.
124. "Ufficiale: "Icardi è un giocatore del Psg". All'Inter 50 milioni più 8 di bonus. E c'è la clausola anti Juve" (به Italian). La Gazzetta dello Sport. 31 May 2020. Retrieved 27 June 2020.
125. "Ronaldo al Real, ora è vero (Ronaldo to Real, now it is true)" (به Italian). La Gazzetta dello Sport. 31 August 2002. Archived from the original on 5 October 2017. Retrieved 2 September 2014.
126. "Official announcement: Mateo Kovačić". Real Madrid Club de Fútbol. 18 August 2015. Retrieved 18 August 2015.
127. Kondogbia a Valencia bargain, Football Italia, 25 May 2018, retrieved 26 May 2018
128. "Samuel Eto'o to become world's highest earning footballer if he passes medical with Anzhi Makhachkala". Telegraph.co.uk. 24 August 2011. Retrieved 9 June 2017.
129. "Man City complete Balotelli deal". BBC Sport. 13 August 2010. Retrieved 9 June 2017.
130. "Chelsea sign Crespo". BBC Sport. British Broadcasting Corporation. 26 August 2003. Retrieved 15 May 2011.
131. "FREY TO PARMA, CONCEIÇAO AND 10 Billion TO INTER". inter.it. 5 July 2001. Retrieved 10 March 2010.
132. "Lazio, riecco Angelo Peruzzi: "La mia sfida più ambiziosa"" [Lazio, here's comes again Angelo Pezuzzi: "My most ambitious challenge"] (به Italian). Corriere dello Sport. 4 July 2016. Retrieved 9 June 2017.
133. "L'Inter ha ceduto pirlo al Milan" [Inter have sold Pirlo to Milan] (به Italian). inter.it. 30 June 2001. Retrieved 3 February 2010.
134. "Inter withdraw the number 3 shirt". Inter.it. 8 September 2006. Archived from the original on 18 October 2012. Retrieved 11 November 2012.
135. "Internazionale retire No4 shirt in honour of Javier Zanett". The Guardian.com. 30 June 2014. Archived from the original on 5 March 2017. Retrieved 11 December 2016.
136. "Inter make Zanetti vice-president and retire No.4 jersey". Goal.com. 30 June 2014. Archived from the original on 8 July 2014. Retrieved 12 July 2014.
137. "9 marzo 1908, 43 milanisti fondano l'Inter". ViviMilano.it. 24 June 2007. Archived from the original on 4 December 2007. Retrieved 23 October 2007.
138. "AC Milan vs. Inter Milan". FootballDerbies.com. 25 July 2007. Archived from the original on 13 September 2011. Retrieved 18 May 2008.
139. "Comunicato di FC Internazionale Milano". inter.it (Press release) (به Italian). FC Internazionale Milano. 20 December 2016. Archived from the original on 16 July 2017. Retrieved 15 July 2017.
140. "Nerazzurri rebranding: new logo, same Inter". Inter.it. Archived from the original on 11 July 2014. Retrieved 21 July 2014.
141. "Inter rebranding in detail". Inter.it. Archived from the original on 27 July 2014. Retrieved 21 July 2014.
142. Fabiana Della Valle (19 May 2007). "Inter-Samp Una finale con cabala". La Gazzetta dello Sport (به Italian).
143. Vincenzo D'Angelo (12 June 2017). "Inter, da Pinamonti a Vanheusden, tutti i protagonisti dello scudetto Primavera". gazzetta.it.
144. "#InterWomen: new era begins with creation of women's first team" (Press release). F.C. Internazionale Milano. 23 October 2018. Retrieved 25 October 2018.
145. "Samaden: "Women's football is a growing movement"". 2 October 2018.
146. "Inter 6-0 Arezzo - Mission complete: Our girls Are here!!!". 24 March 2019.
147. "The Meazza congratulates Inter Women". 27 May 2019.
148. "The Inter Hall of Fame is born". Inter.it. 2 December 2017. Retrieved 22 June 2018.
149. "Hall Of Fame: The first edition's 4 winners". Inter.it. Retrieved 22 June 2018.
150. "Inter.it". FC Internazionale - Inter Milan. Retrieved 6 October 2018.
151. http://www.milaninterradio.tv
152. "inter milan official song". Goal.com.
153. "Inter Campus website". Archived from the original on 2010-04-25. Retrieved 2010-04-27.

پیوند به بیرون

در ویکی‌انبار پرونده‌هایی دربارهٔ باشگاه فوتبال اینتر میلان موجود است.

• وبگاه رسمی باشگاه (ایتالیایی) (انگلیسی) (اسپانیایی) (ژاپنی) (چینی) (اندونزیایی )
• صفحه باشگاه اینتر در سایت سری آ (انگلیسی) (ایتالیایی)
• صفحه باشگاه اینتر در سایت فیفا (انگلیسی)
• صفحه باشگاه اینتر در سایت یوفا (انگلیسی)
• صفحه باشگاه اینتر در فیس بوک (انگلیسی)
• صفحه باشگاه اینتر در یوتوب (انگلیسی)
• صفحه باشگاه اینتر در سایت اسکای اسپورت (انگلیسی)
• صفحه باشگاه اینتر در سایت گل (انگلیسی)