جنگ استقلال ترکیه

جنگ استقلال ترکیه یا آزادسازی ترکیه (به ترکی استانبولی: Kurtuluş Savaşı یا İstiklâl Harbi)، به جنبش نظامی و سیاسی ملی‌گرایان ترک در برابر تجزیه امپراتوری عثمانی پس از جنگ جهانی اوّل از سوی متفقین گفته می‌شود. حرکت ملی ترک در آناتولی منجر به شکل‌گیری مجمع بزرگ ملی شد که تحت رهبری آتاترک توانست از تمامی توانایی‌های خود استفاده کند. پس از عملیات نظامی علیه تهاجم یونان، و جنگ با ارمنی‌ها و فرانسوی‌ها، در ژولای ۱۹۲۳، انقلابیون ترک توانستند که متحدین را مجبور به دست کشیدن از پیمان سور و قبول پیمان لوزان کنند. بر اساس این پیمان، به آناتولی و ناحیه غرب تنگه بسفر اجازه داده شد تا در اکتبر ۱۹۲۳ تشکیل جمهوری ترکیه را بدهند. بوجود آمدن حرکت ملی ترکی منجر به ورافتادن سیستم ملت عثمانی شد و پس از آن با نوگراییهای آتاتورک، سیاستی مدرن، سکولار و کشور-ملت بوجود آمد. بعد از استقلال ترکیه مصطفی کمال آتاترک به عنوان اولین رئیس جمهور ترکیه انتخاب شد و تا پایان عمر یعنی سال ۱۹۳۸ در این سمت باقی ماند.

جنگ استقلال ترکیه
عقربه های ساعت از بالا سمت چپ: نمایندگان در کنگره سیواس برای تعیین اهداف مبارزات ملی جمع شدند. مردم ترکیه در حال حمل مهمات به جبهه بودند. پیاده نظام کووا یی میلیه؛ سواره نظام اسب ترکیه در تعقیب؛ ارتش ترکیه وارد ازمیر می شود. آخرین سربازان در آنکارا اولوس جمع شده و به جبهه رفتند.
تاریخ ۱۹ مه ۱۹۱۹ – ۱۱ اکتبر ۱۹۲۲ (صلح موقت) ۲۴ جولای ۱۹۲۳ (صلح) (۴ سال، ۲ ماه و ۵ روز) مکان آناتولی, شمال میان‌رودان و تراکیه نتیجه پیروزی قاطع دولت ملی مجلس بزرگ سقوط سلطنت عثمانی خروج نیروهای متفقین از خاک ترکیه تاسیس ترکیه شروع مجموعه‌ای از اصلاحات توسط آتاتورک
طرفین درگیر
جنبش ملی ترکیه دولت ملی مجلس بزرگ (بعد از ۱۹۲۰) نیروی زمینی ترکیه قواي ملّيه^[a] (تا ۱۹۲۰) پشتیبانی توسط: جمهوری فدراتیو سوسیالیستی روسیه شوروی پادشاهی ایتالیا (مخفیانه)	پادشاهی یونان جمهوری سوم فرانسه اولین جمهوری ارمنستان (در ۱۹۲۰) بریتانیا  امپراتوری عثمانی^[d] (تا ۱۹۲۲) قوا انضباطيّه (در ۱۹۲۰) پادشاهی ایتالیا ^[e] جمهوری دموکراتیک گرجستان (۱۹۲۱)
فرماندهان و رهبران
مصطفی کمال آتاترک فوزی پاشا عصمت اینونو کاظم قره‌بکر Ali Fuat Pasha (later Cebesoy)	Anastasios Papoulas Georgios Hatzianestis Leonidas Paraskevopoulos هانری گورو دراستامات کانایان مؤسس سیلیکیان George Milne Süleyman Şefik Pasha
قوا
مه ۱۹۱۹: ۳۵۰۰۰ نوامبر ۱۹۲۰: ۸۶۰۰۰ (ایجاد ارتش منظم) آگوست ۱۹۲۲: ۲۷۱٬۰۰۰ [note 1]	۸۰٬۰۰۰ (دسامبر ۱۹۱۹) ۱۹۲۲: ۲۰۰٬۰۰۰ -۲۵۰٬۰۰۰ ۶۰٬۰۰۰ ۲۰٬۰۰۰ ۳۰٬۰۰۰ ۷٬۰۰۰ (در اوج)
تلفات
۱۳٬۰۰۰ کشته شده ۲۲٬۶۹۰ کشته بر اثر بیماری ۵٬۳۶۲ کشته بر اثر جراحت و سایر دلایل غیر جنگی ^[f]	۲۴٬۲۴۰ کشته ۱۸٬۰۹۵ مفقود الاثر ۴۸٬۸۸۰ زخمی ۴٬۸۷۸ کشته خارج از میدان نبرد ۱۳٬۷۴۰ اسیر [note 2] ~۷٬۰۰۰ ۱٬۱۰۰ + کشته ۳٬۰۰۰ + اسیر
۲۶۴٬۰۰۰ غیر نظامی یونانی کشته شدند ۶۰٬۰۰۰-۲۵۰٬۰۰۰ غیرنظامی ارمنی کشته شدند[1] ۱۵٬۰۰۰ + غیر نظامی ترکیه‌ای در جبهه غرب کشته شدند
جنگ استقلال ترکیه بعد از ۴ سپتامبر ۱۹۲۰، قواي ملّيه تحت فرماندولت ملی مجلس بزرگ در آمد. ^ b. The معاهده آنکارا was signed in 1921 and the Franco-Turkish War thus ended. The French troops remained in Constantinople with the other Allied troops. ^ c. The United Kingdom occupied Constantinople, then fought against directly Turkish irregular forces in the Battle of Izmit with the Greek troops. Moreover the British troops occupied several towns in Turkey. For example, مودانیا had been tried to be captured as early as 25 June 1920 by عملیات آبی خاکی, but stubborn Turkish resistance inflicted casualties on British forces and forced them to withdraw. There were many instances of successful delaying operations of small Turkish irregular forces against numerical superior enemy troops. And the British troops fought against the Turkish Army in the Battle of Derbent (31 August 1922). The United Kingdom, which also fought diplomatically against the Turkish National Movement, came to the brink of a great war in September 1922 (Chanak Crisis). ^ d. The Ottoman controlled Kuva-yi Inzibatiye ("Caliphate Army") fought the Turkish revolutionaries during the Battle of Izmit and the Ottoman government in Constantinople supported other revolts (e.g. Anzavur). ^ e. Italy occupied Constantinople and a part of southwestern Anatolia but never fought the Turkish Army directly. During its occupation Italian troops protected Turkish civilians, who were living in the areas occupied by the Italian army, from Greek troops and accepted Turkish refugees who had to flee from the regions invaded by the Greek army.[2] In July 1921 Italy began to withdraw its troops from southwestern آناتولی. ^ f. Greece took 22,071 military and civilian prisoners. Of these were 520 officers and 6,002 soldiers. During the prisoner exchange in 1923, 329 officers, 6,002 soldiers and 9,410 civilian prisoners arrived in Turkey. The remaining 6,330, mostly civilian prisoners, presumably died in Greek captivity.

جستارهای وابسته

• جنگ‌های استقلال

نوشتار

1. In آگوست 1922 the نیروهای مسلح ترکیه formed 23 پیاده‌نظام لشکر و ۶ لشکر سواره‌نظام. Equivalent to 24 infantry divisions and 7 cavalry divisions, if the additional 3 infantry هنگs, 5 undersized border هنگs, 1 cavalry تیپ and 3 cavalry regiments are included (271,403 men total). The troops were distributed in آناتولی as follows: جنگ ارمنستان–ترکیه: 2 infantry divisions, 1 cavalry division, ارزروم و قارص fortified areas and 5 border regiments (29,514 men); El-Cezire front (southeastern آناتولی, eastern region of the river فرات): 1 infantry division and 2 cavalry regiments (10,447 men); Central Army area: 1 infantry division and 1 cavalry brigade (10,000 men); آدانا command: 2 گردان (500 men); غازی عینتاب area: 1 infantry regiment and 1 cavalry regiment (1,000 men); Interior region units and institutions: 12,000 men; جنگ یونان و ترکیه (۱۹۲۲–۱۹۱۹): 18 infantry divisions and 5 cavalry divisions, if the independent brigade and regiments are included, 19 infantry divisions and 5.5 cavalry divisions (207,942 men).
2. According to some Turkish estimates the casualties were at least 120,000-130,000. جهان غرب sources give 100,000 killed and wounded, with a total sum of 200,000 casualties, taking into account that 100,000 casualties were solely suffered in حمله بزرگ. Material losses, during the war, were enormous too.

منابع

1. These are according to the figures provided by آلکساندر میاسنیکیان, the President of the Council of People's Commissars of Soviet Armenia, in a telegram he sent to the Soviet Foreign Minister گئورگی چیچرین in 1921. Miasnikyan's figures were broken down as follows: of the approximately 60,000 Armenians who were killed by the Turkish armies, 30,000 were men, 15,000 women, 5,000 children, and 10,000 young girls. Of the 38,000 who were wounded, 20,000 were men, 10,000 women, 5,000 young girls, and 3,000 children. Instances of mass rape, murder and violence were also reported against the Armenian populace of Kars and Alexandropol: see واهاگن دردریان. (2003). The History of the Armenian Genocide: Ethnic Conflict from the Balkans to Anatolia to the Caucasus. New York: Berghahn Books, pp. 360–361. شابک ‎۱−۵۷۱۸۱−۶۶۶−۶ .
2. Mevlüt Çelebi: Millî Mücadele’de İtalyan İşgalleri (English: Italian occupations during the National Struggle), Journal of Atatürk Research Center, issue 26.

• ویکی‌پدیای انگلیسی