حادثه بریجتون

حادثه بریجتون (انگلیسی: Bridgeton incident‎) حادثه‌ای در تاریخ ۲۴ ژوئیه ۱۹۸۷ بود که طی آن سوپرتانکر آمریکایی اس‌اس بریجتون با مین‌های دریایی در نزدیکی جزیره فارسی در خلیج فارس برخورد کرد و آسیب دید.[1][2] این کشتی در جریان سفری دریایی در نخستین کاروان عملیات اراده جدی بود. این عملیات توسط ارتش دولت آمریکا برای حفاظت از نفتکش‌های کویتی از حمله ایران در ۱۹۸۷ و ۱۹۸۸ در زمان جنگ نفت‌کش‌ها در اواخر جنگ ایران و عراق طراحی شده بود.[3] انفجار یک مین دریایی ایرانی در کانال کشتیرانی خلیج فارس، بدنه بیرونی کشتی بریجتون را آسیب رساند، اما مانع از تکمیل سفر آن نشد.[4]

حادثه بریجتون
بخشی از جنگ ایران و عراق
مسیر حرکت کشتی
نوعمین دریایی
موقعیت۱۳ مایلی غرب جزیره فارسی، خلیج فارس
۲۷°۵۸′ شمالی ۴۹°۵۰′ شرقی
مختصات: ۲۷°۵۸′ شمالی ۴۹°۵۰′ شرقی
هدفکاروان اسکورت شده ایالات متحده
تاریخ۲۴ ژوئیه ۱۹۸۷
اجرا شده توسطنیروی دریایی سپاه پاسداران انقلاب اسلامی مستقر در جزیره فارسی
نتیجهیک مین با موفقیت تانکر اسکورت شده را مورد اصابت و آسیب قرار داد
ناو بریجتون در حین عملیات اراده جدی

پیشینه
ناو بریجتون
نوشتار اصلی: جنگ نفت‌کش‌ها

طی یک سال از آغاز جنگ ایران و عراق در سال ۱۹۸۰، عراق حمله به کشتی‌های حامل نفت از بنادر ایران را آغاز کرد و به دنبال ترساندن متحدان و شرکای تهران و همچنین محرومیت ایران از درآمدهای نفتی بود. در سال ۱۹۸۴، ایران شروع به پیگیری ماجرا کرد و به تانکرهای کشورهایی که در جنگ از عراق پشتیبانی می‌کردند، حمله کرد. در سال ۱۹۸۷، کویت که کشتی‌هایش نفت عراق را حمل می‌کردند، از اتحاد جماهیر شوروی و ایالات متحده درخواست کمک نظامی کرد. در ابتدا، مسکو پیشنهاد کرد تا سه تانکر نفتی که پرچم شوروی را نصب کرده‌اند، به کویت قرض دهد و توسط نیروی دریایی شوروی از آن‌ها محافظت کند. در پاسخ، ایالات متحده پیشنهاد کرد که تانکرهای کویت با برافراشتن پرچم‌های آمریکا حرکت کنند و در کاروان‌های محافظت شده توسط نیروی دریایی ایالات متحده رفت‌وآمد کنند. این کاروان با نام عملیات اراده جدی نامگذاری شد.[3]

حادثه
نوشتار اصلی: عملیات اراده جدی

برای محافظت از تانکرهای کویت، چهار ناو هواپیمابر، سه ناو جنگی و یک ناوشکن در خلیج فارس و تنگه هرمز یا در اطراف آن، تجمیع شده بودند. همچنین در حالی که کشتی جنگی یواس‌اس میزوری، دو ناو جنگی دیگر و یک حامل هلیکوپتر، در حال گشت زنی در منطقه بودند، ناو هواپیمابر ایالات متحده یواس‌اس کانستلیشن و خدمه آن نیز در نزدیکی اقیانوس هند قرار داشتند. طرح عملیات خواستار کاروان‌هایی بود که توسط سه یا چهار کشتی جنگی ایالات متحده و هواپیماهای قابل حمل، از جمله هواپیمای تهاجمی A-6، جنگنده‌های F / A-18، هواپیماهای EA-6B و جنگنده‌های F-14 محافظت شوند.[4]

در ۲۱ ژوئیه ۱۹۸۷، کشتی ۴۱۴٬۲۶۶ تُنی بریجتون و تانکر گازی ۴۸٬۲۳۳ تُنی پرینس گاز از حوزه خلیج عمان تحت حفاظت سه کشتی جنگی ایالات متحده در اولین کاروان عملیات اراده جدی شروع به حرکت کردند. این کاروان از تنگه هرمز بدون حادثه عبور کرد،[5] هرچند چهار جنگنده F-4 ایران به این گروه نزدیک شدند.[6]

وقتی کاروان به میانه‌های مسیر خود رسید، ایران اعلام کرد که کاروان «کالاهای ممنوعه» حمل می‌کند. محسن رضایی، فرمانده وقت سپاه پاسداران، ابتدا دستور حمله توسط قایق‌های تندروی سپاه پاسداران از جزیره فارسی را صادر کرد. اما بعداً، بر اساس توصیه‌های رهبر ایران، آیت الله خمینی، موافقت شد که به جای یک مبارزه مستقیم عملیات مین گذاری انجام شود. یگان ویژه سپاه پاسداران که چندین هفته برای این مأموریت تمرین کرده بود، یک رشته از نه مین را در فاصله ۵۰۰ متری از یکدیگر قرار داد و سپس به جزیره فارسی برگشت. سرویس امنیتی آمریکا عملیات رضایی را کشف کرد، اما نتوانست به عملیات مین‌گذاری پی ببرد. در روز ۲۴ ژوئیه، بریجتون با یک مین در موقعیت ۲۷°۵۸' شمال و ۴۹°۵۰' شرق در ۱۳ کیلومتری غرب جزیره فارسی برخورد کرد. این انفجار یک حفره به مساحت ۴۳ متر مربع در بدنه تانکر نفت ایجاد کرد. ناو بریجتون کند شد، اما متوقف نشد. در همین حال، کشتی‌های جنگی نیروی دریایی ایالات متحده در دنباله کشتی ایستادند و اجازه دادند کشتی بزرگ دوجداره مسیرش را ادامه دهد.[1][2][6][7]

پس از حادثه

یک روز قبل از این حادثه، دریاسالار هارولد جی برنسن، فرمانده نیروی خاورمیانه، گفت: «نیروی هوایی و نیروی دریایی ایران نسبتاً قوی هستند. این به نفع آنها است که از نیروهایشان در یک مواجهه غیرمستقیم استفاده کنند.» پس این حادثه، برنسن اعلام کرد که نشانه‌هایی وجود دارد مبنی بر اینکه ایران مین‌ها را کار گذاشته‌است، اما هیچ‌کس فکر نمی‌کرد که کاروان را تحت تأثیر قرار دهد.[4]

همچنین پنتاگون پس از حادثه اعلام کرد که کشتی های جنگی بیشتری را به این منطقه اعزام خواهد کرد و وزیر دفاع، کاسپار واینبرگر، اعلام کرد که ایالات متحده علیه هر کشوری که مین ها را در مسیر کشتی های مقصد کویت قرار داده است، تلافی خواهد کرد. اگر چه شواهد معتبری که حاکی از تخطی ایران باشد، وجود نداشت، اما مقامات آمریکایی همه متقاعد شده بودند که نیروهای سپاه پاسداران ایران شب قبل از وقوع حادثه، مین ها را زیر آب قرار داده بودند. وینبرگر گفت: «باید بالاترین اولویت به مین روبی اختصاص داده می شد.»[1]

حادثه بریجتون یک پیروزی تاکتیکی -تبلیغاتی برای ایران بود. میر حسین موسوی آن را «یک ضربه جبران ناپذیر به حیثیت سیاسی و نظامی آمریکا» نامید.[4]اکبر هاشمی رفسنجانی گفت: «از این به بعد، اگر چاه ها، تاسیسات و مراکز ما مورد اصابت قرار گیرد، ما نیز تاسیسات و مراکز شرکای عراق را مورد هدف حملاتمان قرار خواهیم داد.»[4]

جستارهای وابسته

منابع
  1. Gibson, Bryan R (2010). Covert Relationship: American Foreign Policy, Intelligence, and the Iran-Iraq War, 1980–1988. Praeger. p. 202. ISBN 978-0-313-38610-7.
  2. Haghshenass, Fariborz. "Iran's Asymmetric Naval Warfare" (PDF). washingtoninstitute. Retrieved September 2008. Check date values in: |accessdate= (help)
  3. Peniston, Bradley (2006). No Higher Honor: Saving the USS Samuel B. Roberts in the Persian Gulf. Annapolis, Maryland: Naval Institute Press. pp. 2, 66–68. ISBN 1-59114-661-5.
  4. Cordesman, Anthony H; Wagner, Abraham (1991). The Lessons of Modern War, Vol. 2: The Iran-Iraq War (PDF). Westview Press. ISBN 978-0-8133-1330-6.
  5. CRIST, DAVID. "America's 'War on Terror'". PENGUIN PRESS. Retrieved 2012. Check date values in: |accessdate= (help)
  6. عرفان حکیمی (۱۰ مرداد ۱۳۹۱). «نگاهی بر واقعه‌ی انفجار نفت‌کش «بریجتون»؛ انفجار حیثیت آمریکا در خلیج‌فارس». برهان. بایگانی‌شده از اصلی در ۱۸ ژانویه ۲۰۱۸.
  7. Crist, David (2013). The Twilight War: The secret history of America's thirty-year conflict with Iran. New York: The Penguin Press. ISBN 978-1-101-57234-4.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.