پرهیزگاری
پرهیزکاری یا تقوا به فضیلتی در زندگی مذهبی و معنوی گفته می‌شود که دربرگیرندهٔ حالت‌هایی مانند «وقف خدا بودن»، «خداترس بودن» و «تواضع» می‌شود.
وَرَعْ یا پرهیزکاری و پارسایی را به نگه‌داشتن خود از محرمات، دوری از گناه،[1] پرهیزکاری و پارسایی،[2] و اجتناب از شبهات از ترس ارتکاب محرمات[3] معنا کرده‌اند. یکی از ویژگی‌های پرهیزگاران، راستگویی است.
در آیاتی از قرآن پرهیزکاری و رو راستی در کنار هم آورده شده‌است. مانند آیهٔ ۱۷۷ سورهٔ بقره؛ «این‌ها کسانی هستند که راست می‌گویند و گفتارشان با اعتقادشان هماهنگ است و این‌ها هستند پرهیزکاران!»[4]
پرهیزکاری، هم بر حالت درونی و هم رفتار ظاهری تأثیر می‌گذارد.[5] با وجود مفهوم مبهم پارسایی، مرزهای آن مشخص شده‌اند: پارسایی بیشتر به نحوهٔ زندگی مذهبی مربوط می‌شود تا الاهیات یک مذهب خاص.[6]
در قرآن، تقوا مؤلفهٔ بسیار مهمی از ایمان است و اهل تقوا اهل بهشت توصیف شده‌اند.[7] اصل کلمهٔ تقوا از «وقایة» است به معنی پوشش و حفاظت از آزار و ضرر. در توصیف علی ابن ابی‌طالب از این واژه، تقوا حفاظت و حمایتی الهی برای بندگانش است که آن‌ها را از هلاکت‌ها مصون می‌دارد.[8]
پانویس
- ابن منظور، لسان العرب (جلد هشتم) داربیروت(1375ش)، ص388.
- دهخدا، علی اکبر، لغتنامه دهخدا (جلد پانزدهم) مؤسسه انتشارات و چاپ دانشگاه تهران(1377ش)، ص373.
- انوری، حسن، فرهنگ بزرگ سخن (جلد هشتم)انتشارات سخن(1381ش)، ص633.
- مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونه (جلد یکم) دارالکتب الاسلامیه، ص601.
- Fahlbusch, Erwin. "Piety." Encyclopedia of Christianity Online. Brill Online, 2014.
- "Piety." Religion Past and Present. Brill Online, 2014.
- Kinberg, Leah. "Piety." Encyclopaedia of the Qurʾān. General Editor: Jane Dammen McAuliffe, Georgetown University, Washington DC. Brill Online, 2014.
- شریفی، مهین (۱۳۹۰). «در ژرفای تقوا، تأملی دیگر در واژه تقوا». بینات (۷۱): ۱۹–۲۶. دریافت‌شده در ۲۰۱۴-۱۲-۲۰.
پیوند به بیرون
- صفری، سیدناصر (۱۳۷۴). «مفهوم تقوا و کاربرد آن در قرآن کریم». پژوهش‌های قرآنی (۴): ۲۵۱–۲۶۸. دریافت‌شده در ۲۰۱۴-۱۲-۲۰.