استودان

اَستودان یا ستودان که از دو بخش اَستو- (هسته :استخوان) و -دان (جایگاه) تشکیل شده‌است به معنی «جایگاه نگهداری استخوان» است. این جایگاه‌ها که در دین مزدیسنا بخشی از آیین مردگان شمرده می‌شده حفره‌هایی است که به صورت‌های منتظم و چهارگوش یا نامنتظم و ساده در درون سنگ کوه از پیش ایجاد می‌شده‌اند و استخوان مردگان را پس از پوسیدن یا خورده شدن اجزاء غیر استخوانی لاشه توسط لاشخورها در «دخمه» بدانجا انتقال داده و در آن‌ها نگه می‌داشته‌اند. بعضی از استودان‌های عهد ساسانی مشتمل بر نوشته‌های مذهبی و نام، در گذشته بوده‌است.[1] گوردخمه نیز روشی مشابه برای مردگان است.

تصویر چند دخمه (جایی که زرتشتیان درگذشتگان خود را در آن می‌گذاشتند) در کوه خواجه در سیستان و بلوچستان.

بازمانده‌استودان‌های کهن را می‌توان در شوشتر، نقش رستم، شهر ری و استان کرمان،یزد، ایران مشاهده کرد.

پانویس

  1. دانشنامهٔ مزدیسنا، ص ۱۰۶

جستارهای وابسته

منابع

اوشیدری، جهانگیر. دانشنامهٔ مزدیسنا، واژه نامهٔ توضیحی آیین زرتشت. تهران: نشر مرکز، ۱۳۷۱، شابک ۹۶۴−۳۰۵−۳۰۷−۵

در ویکی‌انبار پرونده‌هایی دربارهٔ استودان موجود است.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.