اودگ‌دیو
اودَگ برپایه اسطوره‌های مزدیسنا نام دیوی است. در بندهش درباره او آمده‌است که:«اودگ‌دیو آن است که مردم [چون] بر مستراح نشینند، یا چون خورش‌خورند، به مینوئی بدیشان فغان‌زند که هرزه‌گوی و فریادزن!که هرزه‌گویان خورید و هرزه‌گویان رینید و هرزه‌گویان میزید که تا بدان بهشت نرسید.»[1]
همچنین اودگ، ماده دیوی است که کماریگان را هستی داد و همو بود که جم را به لذت جویی واداشت و مردم را به ژاژخایی و سخن گفتن در جایی که نباید سخن گفت، وامی دارد.[2]
واژه‌شناسی
این نام در پارسی میانه ūdag آمده‌است. نام این دیو در اوستای دردست دیده‌نمی‌شود.[1]
پانویس
- مهرداد بهار، پژوهشی در اساطیر ایران، چاپ پنجم، پاییز ۱۳۸۴، نشر آگه
- اساطیر ایران، جان راسل هینلز، ترجمه: محمدحسین باجلان فرخي، چاپ دوم، ۱۳۸۵، انتشارات اساطیر، صفحه: 162
منابع
- مهرداد بهار، پژوهشی در اساطیر ایران، چاپ پنجم، پاییز ۱۳۸۴، نشر آگه. شابک ۹۶۴−۳۲۹−۰۰۹−۳
- جان راسل هینلز، اساطیر ایران، چاپ دوم، ۱۳۸۵، انتشارات اساطیر.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.