خداجو
خُداجو (پیش‌تر: خَراجو) یکی از شهرهای استان آذربایجان شرقی ایران است. این شهر مرکز بخش سراجو شهرستان مراغه است.[1] شهر خداجو (با نام قدیمی و اصلی خراجو)، مرکز بخش سراجو و در حدود ۳۰ کیلومتری شرق مراغه و ۲۶ کیلومتری جنوب کوه سهند واقع شده‌است؛ و با روستاهایی چون: ملاقاسم، شیخ جان، بلوک آباد، گلستان سفلی، گلستان علیا، صومعه سفلی و تازه کند همسایه می‌باشد.
| خداجو | |
|---|---|
| کشور |  ایران |
| استان | آذربایجان شرقی |
| شهرستان | مراغه |
| بخش | سراجو |
| نام(های) پیشین | خراجو |
| سال شهرشدن | ۱۳۷۸ |
| مردم | |
| جمعیت | ۱،۸۲۴ نفر (۱۳۹۵) |
| جغرافیای طبیعی | |
| ارتفاع | ۱۷۱۳ متر |
| اطلاعات شهری | |
| شهردار | مهندس شیری |
| پیش‌شمارهٔ تلفن | ۰۴۱ |
| شناسهٔ ملی خودرو | ایران |
| کد آماری | ۲۳۳۱ |
  خداجو | |
جمعیت
بر اساس آمار سرشماری عمومی نفوس و مسکن آمار سال ۱۳۹۰در حدود ۱۵۸۴ و در سرشماری آمار نفوس و مسکن در سال 1395،[2] ۱۸۲۴ نفر (۵۷۴ خانوار، ۸۷۲ مرد و ۹۵۲ زن) بوده‌است. شهر خداجو (روستای خراجو) تا سال ۱۳۷۳ تابع بخش مرکزی شهرستان مراغه بوده که در سال ۱۳۷۴ طی تصمیمات هیئت دولت به بخش و در سال ۱۳۷۷ به شهر ارتقا یافت.
آثار تاریخی
برخی آثار تاریخی شهر خداجو عبارت اند از:
- کوه قره بابا: این محوطه در کنار پل راه‌آهن مراغه به میانه واقع شده‌است.
- محوطهٔ خرابلر (خرابالار) و تپهٔ زینال (زینال تپه سی)
وجه تسمیهٔ بعضی از جای‌ها:
- آغ قایا اوستو: به خاطر وجود تخته سنگ‌های سفید بزرگ (قیه=صخره)
- آغ یئرلر: سفید بودن خاک زمین
- چتین دره: به خاطر وجود پیچ‌ها و ارتفاع زیاد دره (چتین=سخت، دشوار)
- داش بولاغ: سنگی بودن چشمه
و از سایر اسامی طبیعت خداجو می‌توان به: بالی درسی، ایلاتلار یولی، مشه آرخی، داش بلاغی، قارقا درسی، دیمان درسی، جادا درسی و… اشاره کرد.
منابع
- «نسخه آرشیو شده». بایگانی‌شده از اصلی در ۱۳ دسامبر ۲۰۱۲. دریافت‌شده در ۶ سپتامبر ۲۰۱۲.
- «درگاه ملی آمار> سرشماری عمومی نفوس و مسکن> نتایج سرشماری> جمعیت به تفکیک تقسیمات کشوری سال 1395». دریافت‌شده در ۲۰۱۷-۰۷-۰۳.
- اطلس گیتاشناسی استان‌های ایران، تهران: ۱۳۸۳خ.
- مختصات و ارتفاع
- پیش‌شماره
