رصدخانه مراغه

رصدخانهٔ مراغه رصدخانه‌ای بود که در دورهٔ هلاکوخان زیرنظر خواجه نصیرالدین طوسی در شهر مراغه ساخته‌ شد. این رصدخانه روی تپه‌ای در غرب مراغه در نزدیکی دو روستا به نام‌های طالب‌خان و حاجی‌کرد[3] قرار داشته‌است که دریاچهٔ ارومیه را می‌توان از دوردست از آنجا دید.[3] امروزه تنها پی‌های بخش‌های مختلف و بخشی از سدس سنگی آن باقی‌مانده‌است.رصدخانه به همت خواجه تاسیس شد

رصدخانۀ مراغه
نامرصدخانۀ مراغه
کشورایران
استاناستان آذربایجان شرقی
شهرستانشهرستان مراغه
بخشمراغه
اطلاعات اثر
کاربریاثر تاریخی
دیرینگیدورهٔ هلاکوخان[1]
دورهٔ ساخت اثرسال ۶۵۷
بانی اثرهلاکو
اطلاعات ثبتی
شمارهٔ ثبت1675[2]
تاریخ ثبت ملی۱۳۶۴
اطلاعات بازدید
امکان بازدیددارد
مختصات: ۳۷°۲۳′۴۵٫۸۸″ شمالی ۴۶°۱۲′۳۲٫۹۷″ شرقی
ستاره‌شناسان آماتور برروی تپهٔ رصدخانهٔ مراغه در مقابل گنبدی که برای محافظت آثار تاریخی ساخته شده‌است.

پیشینه

بنای رصدخانهٔ مراغه در سه‌شنبه ۴ جمادی‌الاول ۶۵۷ قمری برابر با شب تولد زینب دختر علی بن ابی‌طالب[3] به سفارش خواجه نصیرالدین طوسی و به فرمان هولاکو -نوهٔ چنگیزخان مغول- آغاز شد. هولاکو برای نگهداری این سازمان پژوهشی موقوفه‌های ویژه‌ای در نظر گرفت. کتابخانه‌ای شامل ۴۰۰ هزار جلد کتاب و ابزارهای اخترشناسی، از جمله ذات‌الربع دیواری به شعاع ۴۳۰ سانتی‌متر، حلقه‌دار (ذات‌الحلق)، حلقهٔ انقلابی، حلقهٔ اعتدالی و حلقهٔ سموت نیز فراهم شدند. در همین‌جا بود که زیج ایلخانی به‌سال ۶۷۰ هجری (۱۲۷۶ میلادی) فراهم شد.

رصدخانهٔ مراغه فقط مخصوص رصد ستارگان نبود و یک سازمان علمی گسترده بود که بیش‌تر شاخه‌های دانش درس داده می‌شد و مشهورترین دانشمندان آن عصر -از جمله قطب‌الدین شیرازی، کاشف علت اصلی تشکیل رنگین کمان- در آن‌جا جمع شده بودند. به‌علاوه چون در آن زمان ارتباط علمی چین و ایران به‌علت استیلای مغولان بر هر دو سرزمین برقرار شده‌بود، دانشمندان چینی -از جمله فردی به‌نام فائو مون‌جی- در این مرکز فعالت داشتند. همچنین فیلسوف و فرهنگ‌نامه‌نویس مسیحی -ابن‌العبری- در رصدخانهٔ مراغه به درس‌دادن کتاب‌های اصول اقلیدوس و المجسطی بطلمیوس مشغول بود.

دانشمندان همکار

خواجه نصیرالدین طوسی برای ساخت رصدخانه و ابزارهای رصد ، از دانش و هنر دانشمندان و استادان زمان خود استفاده کرد که نیتش از این کار موارد زیر بود:

  • بازگرداندن و اسکان دانشمندان فراری ، که در اثر حملهٔ مغلول‌ها متواری شده‌ بودند.
  • ایجاد یک مرکز علمی

خواجه نصیرالدین هر یک از دانشمندان را مسئول بخشی که تبحر داشتند کرد و برای انتخاب آن‌ها ملیت و مذهبشان را مدنظر قرار نداد.[3]

دانشمندان

دانشمندان زیر در ساخت ابزارها و ساختمان رصدخانه به وی کمک کردند:

  • مویدالدین، ابن برمک بن مبارک عرضی دمشقی
  • نجم‌الدین، علی بن علی کاتبی،
  • فخرالدین اخلاطی، مهندس و متبحر در علوم ریاضی از بتلیس
  • فخرالدین مراغه‌ای. طبیب و ریاضی‌دان از موصل
  • نجم‌الدین کاتب بغدادی از صور
  • محی‌الدین مغربی، مهندس و ریاضی‌دان
  • قطب‌الدین شیرازی (از شاگردانش)
  • حسام‌الدین شامی
  • نجم‌الدین اسطرلابی
  • سید رکن‌الدین استرآبادی
  • ابن الفوطی کمال‌الدین عبدالرزاق شیبانی بغدادی
  • صدرالدین علی (فرزند خواجه)
  • اصیل‌الدین حسن (فرزند خواجه)
  • فو من جی دانشمند چینی
  • ابوالفرج «بارهبراوس» شخصیت ممتاز مذهبی مسیحی

زمانی که خواجه نصیرالدین نام این افراد را برای همکاری به هولاکوخان و شمس‌الدین جوینی مشاور و بیتکچی وزیر ، پیشنهاد داد آن‌ها دلیل انتخاب تک تک دانشمندان را از خواجه نصیرالدین پرسید و پس از توضیحاتی که از سوی وی ارائه شد، هولاکوخان با حضور آن‌ها در مجموعه رصدخانهٔ مراغه موافقت کرد.[3]

دستمزدها

خواجه نصیرالدین دستمزد کارمندان و دانشمندان مجموعه را به شرح زیر تعیین کرد:

  • فلاسفه و ریاضی‌دانان روزی ۳ درهم
  • اطباء روزی دو درهم
  • فقها روزی یک درهم
  • محدثین روزی نیم درهم

در نتیجه این تقسیم‌بندی‌ها ۱- درس فلسفه که پیش از آن به صورت مخفیانه تدریس می‌شد مورد توجه قرار گیرد و علنی شود ۲- بیشتر طلاب به فلسفه و طب روی آوردند.[3] و پس از اعتراض به اینکه چرا حقوق فقها و محدثین را کمتر از دیگران در نظر گرفته‌است. پاسخ داد: چون افراد به دلایل فطری به دنبال علوم مذهبی و فقهی می‌روند کارشان آسان است و کمتر کسی به دنبال علوم سخت و سنگین مانند نجوم و ریاضیات می‌رود و بعد از حملهٔ مغول ما نیاز به دانشمندان این علوم داریم.[3]

ساختمان

پرویز ورجاوند و همکارانش در دههٔ ۱۳۵۰ خورشیدی به کاوش در محوطهٔ این رصدخانه پرداختند و قسمت‌های مختلف آن را شناسایی کردند. ساختمان اصلی این رصدخانه به شکل برجی استوانه‌ای ساخته شده‌بود. در ساختمان‌های جنبی آن یک کتابخانه و محل اقامت کارکنان تشخیص داده شده‌است.

در سال‌های اخیر گنبدی برای محافظت از بقایای این بنا بر روی بخشی از آن ساخته شده‌است.

تپه رصدخانه مراغه دارای طول ۵۱۰ متر و عرض تقریبی ۲۱۷ متر و ارتفاع ۱۱۰ متر می‌باشد و دارای قسمت‌های مختلف از جمله برج مرکزی رصدخانه، واحدهای مدور پنجگانه، کتابخانه[4] و محلهٔ مسکونی دانشمندان، مسجد، مدرسه، چاه آب. کارگاه بزرگ دانشمندان (شاید آزمایشگاه)[3] می‌باشد.

زیج ایلخانی

خواجه نصیرالدین طوسی «زیج ایلخانی» را از روی رصدهای انجام‌شده در رصدخانهٔ مراغه تدوین کرده‌است. زیج ایلخانی سده‌ها از اعتبار خاصی در بسیاری از سرزمین‌های آن زمان -از جمله در چین- برخوردار بوده‌است و در سال ۱۳۵۶ میلادی (۳۰۰ سال پس از مرگ طوسی) ترجمه و در اروپا منتشر شد. قدیمی‌ترین نسخهٔ این زیج در کتابخانهٔ ملی پاریس نگهداری می‌شود.

لوله رصد

در تاریخ سلسله پادشاهی یوان در چین مندرج شده که برای تأسیس رصدخانه پکن، به سرپرستی کوئوشوچینگ منجم دربار، تعدادی ابزارهای رصدی از رصدخانه مراغه در ایران خریداری شده‌است. از جمله این ابزارها ذات الحلق، عضاده (آلیداد)، دو لوله رصد، صفحه‌ای با ساعت‌های مساوی، کره سماوی، کره زمین، تورکتوم (نشان دهنده حرکت استوا نسبت به افق) هستند. چینیان لوله رصد را وانگ-تونگ نامیده‌اند. به گفته تاریخ سلسله پادشاهی یوان ایرانیان از این اختراع نه تنها برای رصد اجرام آسمانی، بلکه برای مشاهده دوردست‌ها، به ویژه در دریا سود می‌جسته‌اند. همین کتاب از حضور دانشمندان چینی به رهبری فائومون‌جی برای کارآموزی در رصدخانه مراغه خبر می‌دهد.[5][6]

یونسکو

یونسکو سال ۲۰۰۹ را سال رصدخانه مراغه نامگذاری کرد و اخیراً زمزمه‌هایی جهت ثبت جهانی این اثر جهانی در سازمان یونسکو به گوش می‌رسد.

نگاره‌ها
  • رصدخانه مراغه
  • داخل رصدخانه مراغه
  • رصد خانه در یک روز برفی
  • محیط داخلی رصدخانه مراغه
  • رصدخانه مراغه در یک روز زمستانی
  • رصدخانه مراغه
  • رصدخانه مراغه

جستارهای وابسته

پیوند به بیرون

منابع
در ویکی‌انبار پرونده‌هایی دربارهٔ رصدخانه مراغه موجود است.
  1. «رصدخانه مراغه؛ یادگار پیشتازی ایران در ترویج علم و فرهنگ جهان». ایسنا. ۱۶ آذر ۱۳۸۹. دریافت‌شده در ۲ آوریل ۲۰۱۷.
  2. «ثبت رصد خانه مراغه از دوره ایلخانی در فهرست آثار ملی ایران». ایسنا. ۱۶ تیر ۱۳۹۲. دریافت‌شده در ۲ آوریل ۲۰۱۷.
  3. بادکوبه‌ای هزاوه‌ای، مصطفی (زمستان ۱۳۸۹). خواجه نصرالدین طوسی. شرکت توسعه کتابخانه‌های ایران.
  4. «تپه رصدخانه، تیشینه».
  5. ماهنامه پیام دریا، اختراعات و ابتکارات ایرانیان در پهنه ناوبری، دریانوردی و نجوم، نوشته جعفر سپهری
  6. تاریخ صنعت و اختراعات، نوشته موریس داماس، چاپ امیرکبیر، بخش تاریخ چین.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.