فهرست کشورها بر پایه میزان شیوع استفاده از کوکائین

این فهرست میزان سالانه شیوع استفاده از کوکائین در سنین بین (۱۵–۶۴) را نشان می‌دهد.

این فهرست در United Nations Office on Drugs and Crime منتشر شد.[1]

کشورشیوع سالانه (در صد)سالمنبع و توضیح
 ایالات متحده آمریکا۲٫۸۲۰۰۴[1]
 اسپانیا۲٫۷۲۰۰۳[1]
 السالوادور۲٫۵۲۰۰۴[1] (تخمین UNODC)
 انگلستان و ولز۲٫۴۲۰۰۳[1] (۱۶–۵۹)
 کانادا۲٫۳۲۰۰۴[1]
 بولیوی۱٫۸۲۰۰۵[1] (۱۲–۵۰)
 شیلی۱٫۸۲۰۰۴[1]
 اسکاتلند۱٫۴۲۰۰۳[1] (۱۶–۵۹)
 آروبا۱٫۳۱۹۹۷[1] (تخمین UNODC)
 پاناما۱٫۲۲۰۰۳[1] (۱۲–۶۵)
 استرالیا۱٫۲۲۰۰۴[1]
 گواتمالا۱٫۲۲۰۰۳[1] (تخمین UNODC)
 ایتالیا۱٫۲۲۰۰۳[1] (۱۵–۵۴)
  سوئیس۱٫۱۲۰۰۳[1] (تخمین UNODC)
 ایسلند۱٫۱۲۰۰۳[1] (تخمین UNODC)
 جمهوری ایرلند۱٫۱۲۰۰۲[1]
 ونزوئلا۱٫۱۲۰۰۱[1] (تخمین UNODC)
 هلند۱٫۱۲۰۰۱[1]
 غنا۱٫۱۱۹۹۸[1]
 آلمان۱۲۰۰۳[1] (۱۸–۵۹)
 نیکاراگوئه۱۲۰۰۳[1] (تخمین UNODC)
 باربادوس۱۲۰۰۲[1] (تخمین UNODC)
 سنت لوسیا۱۲۰۰۲[1] (تخمین UNODC)
 جامائیکا۰٫۹۲۰۰۱[1] (تخمین UNODC)
 اکوادور۰٫۹۱۹۹۵[1]
 جمهوری دومینیکن۰٫۹۲۰۰۰[1] (۱۲–۷۰)
 بلژیک۰٫۹۲۰۰۴[1]
 اتریش۰٫۹۲۰۰۴[1]
 گرنادا۰٫۹۲۰۰۳[1] (تخمین UNODC)
 لوکزامبورگ۰٫۹۲۰۰۳[1] (تخمین UNODC)
 هندوراس۰٫۹۲۰۰۵[1] (۱۲–۳۵)
 نروژ۰٫۸۲۰۰۴[1]
 کلمبیا۰٫۸۲۰۰۳[1] (۱۸–۶۵)
 آفریقای جنوبی۰٫۸۲۰۰۳[1] (تخمین UNODC)
 باهاما۰٫۸۲۰۰۱[1] (تخمین UNODC)
 دانمارک۰٫۸۲۰۰۰[1] (۱۶–۶۴)
 پاراگوئه۰٫۷۲۰۰۳[1] (۱۲–۶۵)
 بلیز۰٫۷۲۰۰۲[1] (تخمین UNODC)
 پرو۰٫۷۲۰۰۲[1]
 جزایر تورکس و کایکوس۰٫۷۲۰۰۲[1] (تخمین UNODC)
 سنت وینسنت و گرنادین‌ها۰٫۷۲۰۰۲[1] (تخمین UNODC)
 قبرس۰٫۷۲۰۰۳[1] (۱۵–۶۵)
 جزایر کیمن۰٫۶۲۰۰۰[1] (تخمین UNODC)
 استونی۰٫۶۲۰۰۳[1]
 اسلواکی۰٫۵۲۰۰۴[1]
 سورینام۰٫۵۲۰۰۲[1] (تخمین UNODC)
 نیوزیلند۰٫۵۲۰۰۱[1] (تخمین UNODC)
 نیجریه۰٫۵۱۹۹۹[1]
 گرینلند۰٫۴۲۰۰۳[1] (تخمین UNODC)
 کاستاریکا۰٫۴۲۰۰۰[1] (۱۲–۷۰)
ایرلند شمالی۰٫۴۲۰۰۳[1]
 لیختن‌اشتاین۰٫۴۱۹۹۸[1]
 مجارستان۰٫۴۲۰۰۳[1] (۱۸–۵۴)
 مکزیک۰٫۴۲۰۰۲[1] (۱۲–۶۵)
 برزیل۰٫۴۲۰۰۱[1] (۱۲–۶۴)
 هائیتی۰٫۳۲۰۰۰[1] (تخمین UNODC)
 لیتوانی۰٫۳۲۰۰۴[1]
 بلغارستان۰٫۳۲۰۰۳[1] (تخمین UNODC)
 اسلوونی۰٫۳۲۰۰۳[1] (تخمین UNODC)
 فرانسه۰٫۳۲۰۰۲[1]
 اروگوئه۰٫۳۲۰۰۱[1]
 پرتغال۰٫۳۲۰۰۱[1]
 مالت۰٫۳۲۰۰۱[1] (۱۸–۶۵)
 اسرائیل۰٫۳۲۰۰۱[1] (۱۸–۴۰)
 آرژانتین۰٫۳۲۰۰۴[1] (۱۶–۶۴)
 فنلاند۰٫۳۲۰۰۴[1] (۱۵–۶۴)
 کرواسی۰٫۲۱۹۹۹[1]
 سوئد۰٫۲۲۰۰۳[1] (تخمین UNODC)
 لتونی۰٫۲۲۰۰۳[1]
 زامبیا۰٫۲۲۰۰۰[1] (برآورد تجربی)
 نامیبیا۰٫۲۱۹۹۸[1]
 روسیه۰٫۱۲۰۰۳[1] (تخمین UNODC)
 آنتیگوا و باربودا۰٫۱۲۰۰۰[1]
 رومانی۰٫۱۲۰۰۴[1]
 یونان۰٫۱۲۰۰۴[1]
 اوکراین۰٫۱۲۰۰۳[1] (تخمین UNODC)
 جمهوری چک۰٫۱۲۰۰۳[1] (تخمین UNODC)
 لبنان۰٫۱۲۰۰۱[1] (تخمین UNODC)
 زیمبابوه۰٫۱۲۰۰۰[1]
 لهستان۰٫۱۲۰۰۲[1] (۱۶–۹۹)
 کنیا۰٫۱[1] (برآورد تجربی)
 اردن۰٫۱[1] (برآورد تجربی)
 آلبانی۰٫۰۷۲۰۰۴[1] (تخمین UNODC)
 مراکش۰٫۰۵۲۰۰۳[1] (تخمین UNODC)
 ترکیه۰٫۰۴۲۰۰۳[1] (تخمین UNODC)
 ژاپن۰٫۰۳۲۰۰۳[1] (تخمین UNODC)
 سائوتومه و پرنسیپ۰٫۰۲۱۹۹۷[1]
 بلاروس۰٫۰۲۲۰۰۳[1] (تخمین UNODC)
جمهوری مقدونیه۰٫۰۲۲۰۰۰[1] (برآورد تجربی)
 سیرالئون۰٫۰۲۱۹۹۶[1]
 آنگولا۰٫۰۱۱۹۹۹[1]
 تایلند۰٫۰۱۲۰۰۳[1]
 چاد۰٫۰۱۱۹۹۵[1]
 اندونزی۰٫۰۱[1] (برآورد تجربی)
 هنگ کنگ, China۰٫۰۰۲۲۰۰۴[1] (۱۱+)
 سنگاپور۰٫۰۰۰۲۲۰۰۴[1]

منابع
  1. "World Drug Report 2006". United Nations Office on Drugs and Crime. 2006. Archived from the original on 6 November 2007. Retrieved 24 April 2010.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.