ایرانیان در قرآن
در سوره حج این 17 ایرانیان و زرتشتیان را مجوس خوانده معنی مجوس یعنی جادوگر
همین کلمه در زبان آرامى امگوشا و مگوش و در زبان سریانى مجوس، مگوش آمده که به معناى موبد زرتشتى و مجوس آتش پرست و جادوگر مى باشد. وجوه دیگر این کلمه در زبان سریانى چنین است: مگش، مگشا، مگوشانا، مگوشیا، مگوشوتو، به معناى مجوسیت و آئین آتش پرستان، سحر و جادوگرى است که از مگوشا یعنى مجوس و آتش پرست که کلدانى است، گرفته شده است. گمان مى رود که این معنى از کتیبه بیستون گرفته شده باشد. کلمه مجوس در قرآن احتمالا از مگوشاى سریانى اخذ شده است.
ایرانیان از اَعلام تصریح‌ناشده در قرآن است که مفسرانِ بسیاری ذیل آیات ۵۴ مائده، ۱۳۳ نساء، ۳۹ توبه، ۲ تا ۹ روم و برخی آیات دیگر از آنها یاد کرده و این آیات را بر آنان تطبیق داده‌اند.[1]
ایرانیان، که در منابع اسلامی از آنها به «فُرْس» (جمعِ مکسرِ فارسی) تعبیر می‌شود، به ساکنان سرزمین ایران بزرگ گفته می‌شود. این سرزمین شامل فلات وسیع ایران بوده‌است، که از شرق به رود سند (در پاکستان کنونی)، از غرب به جلگهٔ بین‌النهرین (عراق کنونی)، از شمال به دریای خزر، از شمال‌شرق به رود جیحون و از جنوب به خلیج فارس محدود می‌شد.[2]
پانویس
- «دائرةالمعارف قرآن کریم، جلد ۵، ایرانیان». بایگانی‌شده از اصلی در ۷ مه ۲۰۱۹. دریافت‌شده در ۲۵ دسامبر ۲۰۱۲.
- کلیات تاریخ و تمدن ایران، ص۱۸۷-۱۸۸؛ اطلس تاریخ اسلام، ص۲۸.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.