بنی‌اسرائیل
بنی‌اسرائیل (به عربی: بنو إسرائيل) (به عبری: בני ישראל، بنيْ يسرائيل) به معنای فرزندان اسرائیل، کنفدراسیونی از قبایل سامی در عصر آهن است که در خاور نزدیک باستان می‌زیستند. بنا به گزارشات کتاب‌های مقدس ادیان ابراهیمی، فرزندان و نوادگان یعقوب به این نام خوانده می‌شدند. گفته می‌شود این قوم ریشه و پایه قومی هستند که بعدها یهود نامیده شد.
| تاریخ اسرائیل |
|---|
 |
| تاریخ قوم اسرائیل |
|
|
|
|
| بر اساس موضوع |
|
| مرتبط |
|
 درگاه اسرائیل |
بعد از : کنعان قبل از : اسباط اسرائیل
وجه تسمیه
اسرائیل واژه‌ای عبری است که از ترکیب «اسرا» (به معنای عبد) «ایل» (به معنای خدا) ساخته شده و در مجموع به معنای «بندهٔ خدا» است.[1] البته در کتب یهود به معنی غلبه‌کننده بر خدا یا کشتی گرفته با فرشته آمده است. این داستان از داستان کشتی گرفتن یعقوب با خدا، یا فرشته‌ای از جانب خدا در عهد عتیق گرفته شده‌است که بعد از این مبارزه نام یعقوب به اسرائیل تغییر می‌کند.[2] از این رو به فرزندان و نوادگان او «بنی اسرائیل» گفته می‌شود.
در عهد عتیق لغت اسرائیلی به معنی دوازده قبیله بنی اسرائیل و همچنین به معنی مردم کشور اسرائیل قدیم است. در حدود قرن ۵ قبل از میلاد، بازماندگان دوازده قبیله بنی اسرائیل یهود (قبیله‌های جودا، شیمون، و بعضی از بنیامین و لوی) نامیده شدند.
در عهد عتیق
در تورات نسل بنی اسرائیل به یعقوب پیامبر نوه ابراهیم می‌رسد که بعد از یک اتفاق شگفت‌انگیز تمام شب با خدا یا فرشته‌ای از جانب خدا کشتی می‌گیرد و در نهایت پیروز می‌شود. یعقوب دوازده پسر داشت که نام این پسران: روبن، شیمون، لاوی، جودا، دن، نفتالی، گد، آشر، ایساکر، زبولون، یوسف و بنیامین بود. فرزندان این پسران دوازده قبیله بنی اسرائیل را تشکیل دادند. مادران فرزندان یعقوب عبارتند از:
- لیه: روبن، شیمون، لاوی، جودا، ایساکر و زبولون.
- راحیل (راشل): یوسف و بنیامین.
- بیلها (خدمتکار راشل): دن و نفتالی.
- زیلپا (خدمتکار لیه): گد و آشر.[3]
یعقوب و پسران او به دلیل دعوت برادرشان یوسف که در آن زمان عزیز مصر بوده به سرزمین مصر مهاجرت می‌کنند. وقتی آن‌ها به مصر می‌روند تعدادشان ۷۰ نفر است که در چهار نسل به ۶۰۰٫۰۰۰ نفر افزایش میابند. فرعون از قدرت گرفتن فرزندان یعقوب ترسیده و دستور می‌دهد که تمامی فرزندان پسر آن‌ها را بکشند. خدای اسرائیل نام خود را به موسی نشان می‌دهد که از نسل لاوی است. در این زمان خدا آن‌ها را از اسارت نجات داده و قوانین خود را به آن‌ها می‌دهد تا آن‌ها ملت او باشند؛ ولیکن اسرائیلیها دارای ایمان کافی نیستند و اجازه ورود به سرزمین موعود را نمی‌یابند. بعد از مرگ موسی و نسل او، نسل بعدی به رهبری یوشع وارد کنعان می‌شوند و اختیار آن سرزمین را به دست می‌گیرند؛ ولیکن باز اسرائیلیها ایمان کافی ندارند و دچار مشکلات می‌شوند.
بنی اسرائیل از خدا درخواست یک شاه می‌کنند و خدا به آن‌ها طالوت(شائول) را می‌دهد. داوود نبی بعد از طالوت قدرت را به دست می‌گیرد. در زمان داوود اسرائیلیها حکومت خدا را به دست می‌آورند. فرزند داوود به نام سلیمان، معبدی برای پرستش خدا می‌سازد. در عهد عتیق آمده که سلیمان اجازه می‌دهد زنان خارجی او به پرستش خدایان خود بپردازند و پس از درگذشت وی پادشاهی او به دو بخش تقسیم می‌شود.
پادشاهی شمال اسرائیل گناه می‌کنند و اجازه بت‌پرستی می‌دهند و در توحید شکست می‌خورند. از این رو خدا اجازه می‌دهد که قومهای دیگری بر آن‌ها غلبه کرده و جایگزین آنان شوند. در جودا (پادشاهی جنوب)، بعضی به توحید روی می‌آورند ولیکن بعضی دیگر بت‌پرست شده و حتی در معبد سلیمان بت‌پرستی می‌کنند. از این رو خدا اجازه می‌دهد که جودا شکست خورده و در بابل به اسارت گرفته شود و معبد سلیمان نابود گردد.
ولیکن با وجود گناه‌های آن‌ها کورش بزرگ، آنان را از بند رهایی می‌بخشد. اسرائیلیان اجازه پیدا می‌کنند که به جودا بازگردند و معبد را دوباره بسازند. بعد از فتح بابل توسط پارسیان در جودا تبدیل به یک استان امپراتوری هخامنشیان شد.[4]
در قرآن
در قرآن بارها به بنی اسرائیل اشاره شده‌است. همچنین در چند جا از یعقوب با نام اسرائیل نام برده شده‌است با اینکه داستان تغییر نام یعقوب به اسرائیل در قرآن نیامده است. در قرآن آمده است که خداوند به بنی اسرائیل وعده داده است که دو بار در زمین فساد خواهند کرد. در بار نخست که خراب شدن معبد اول است آن‌ها از آنجا رانده می‌شوند و به اسارت در می‌آیند. در بار دوم مانند بار نخست معبد آن‌ها خراب شده و از آنجا بیرون رانده می‌شوند.[5] در قرآن خداوند ذکر می‌کند که بر خلاف نظر عهد عتیق سلیمان کافر نشده و گناه نکرد.[6] نام قبیله‌های بنی اسرائیل در قرآن ذکر نشده‌است.
در دنیای امروزی
یهودیان اِشکِنازی
اِشکِناز واژه‌ای عبری برای سرزمین آلمان است. از این رو به یهودیانی که در قرون وسطی در آنجا زندگی می‌کردند «اِشکِنازی» می‌گویند. این گروه از یهودیان احتمال زیاد در زمان امپراتوری روم به آنجا کوچ داده شده‌اند. این کوچ احتمالاً در حدود سال ۸۰۰ تا ۱۰۰۰ بعد از میلاد بوده‌است.
یهودیان سفاردی
یهودیان سفاردی یهودیان اسپانیا و پرتغال هستند. این یهودیان به مدت هزار سال در آن منطقه زندگی می‌کردند تا اینکه در سال ۱۴۹۲ با پیروزی کلیسای کاتولیک از آنجا رانده شدند. این یهودیان به شمال آفریقا، هلند، انگلیس، فرانسه، لهستان، امپراتوری عثمانی و آمریکای جنوبی مهاجرت کردند. حضور این یهودیان در امپراتوری عثمانی بسیار گسترده بود.
یهودیان میزراهی
یهودیان میزراهی یهودیان خاورمیانه، آسیای مرکزی و قفقاز هستند. معمولاً این یهودیان در کشورهای دارای جمعیت اکثریت مسلمان زندگی می‌کردند. یهودیان ایرانی، عراقی، سوری، افغانستانی، بخارایی، کردی، گرجی و غیره جزو این گروه هستند.[4]
تست ژنتیکی
آزمایشهای ژنتیکی ثابت کرده‌است که بسیاری از یهودیان دارای جد مشترکی در منطقه خاورمیانه هستند. یهودیان به ندرت با غیر یهود ازدواج می‌کردند و از این رو ازدواج آن‌ها بیشتر در بین یهودیان دیگر بود. آزمایش ژنتیکی نشان داده است که مقدار این ازدواج با غریبه‌ها در بعضی نسلها کمتر از ۰٫۵ درصد بوده‌است.[7]
یهودیان امروزه خود را بازمانده دوازده قبیله اسرائیل می‌دانند. بر اساس کتاب مقدس یهود مخلوطی از قبیله جودا، قبیله بنیامین، قبیله شیمون و لوی است.
جستارهای وابسته
- اسباط اسرائیل
- تاریخ قوم بنی‌اسرائیل
- گوساله سامری
منابع
- التحقیق فی کلمات القرآن الکریم، ج۱، ص ۸۴، ” أنّ معنی هذه الکلمة فی اللغة العبریّة یطابق ما قلنا فی مادّة أسر من العربیّة، فمعنی اسرائیل: من یکون تحت‌النظر و التوقیف و التدبیر و الأسر من اللّه تعالی، و هذا المعنی قریب من کلمة عبد اللّه.
- آفرینش ۳۲:۲۴–۳۲
- آفرینش ۳۵:۲۲–۲۶
- Albertz, Rainer (1994) [Vanderhoek & Ruprecht 1992]. A History of Israelite Religion, Volume I: From the Beginnings to the End of the Monarchy. Westminster John Knox Press. ISBN 978-0-664-22719-7.
- سوره اسراء، آیه ۴
- سوره بقره آیه ۱۰۲
- Y Chromosome Bears Witness to Story of the Jewish Diaspora - New York Times