شاهنامه‌خوانی
شاهنامه‌خوانی عبارت از خواندن اشعار شاهنامه فردوسی به آواز مخصوص است. شاهنامه‌خوانی در دو مجلس مختلف اجرا می‌شده‌است یکی مجالس خوانین و اشراف و دیگری در قهوه‌خانه‌ها. شاهنامه‌خوانی در مجالس خوانین به صورت نشسته و در قهوه‌خانه‌ها به صورت ایستاده اجرا می‌شده‌است. شاهنامه خوانی همیشه به صورت انفرادی یا چند نفری اجرا می‌شده و در اجراهای اقوام لر همراه با ساز تال (کمانچه محلی خرم‌آباد) وبا سبک خاص خود همراه می‌شود،این فرهنگ در بین اقوام لر کاملاً از میان نرفته‌است و در بین مردمان لر هنوز اگر چه کمرنگ‌تر از گذشته اما پابرجاست. در فرهنگ لری به شه نومه خونی معروف است[1]
شاهنامه‌خوانی با نقالی تفاوت دارد. در شاهنامه‌خوانی گفتار و رفتار اغراق‌آمیز وجود ندارد و قصه‌گو با استفاده از لحن خودش داستان را بیان کرده و گاهی نیز از برخی حرکات برای رساندن معنی بهره می‌برد اما نقالی به نوعی نوعی اجرای نمایشی تک نفره‌است و اجرایش پیچیده‌تر از شاهنامه‌خوانی است.[2]
جستارهای وابسته
پانویس
- وجدانی، «فرهنگ موسیقی ایران»، ۴۴۴.
- «با «گرد آفرید» اولین زن نقال ایرانی». خبرنامه هفتگی سیمرغ. ۱۴ فوریه ۲۰۱۳. بایگانی‌شده از اصلی در ۱۴ فوریه ۲۰۱۳.
منابع
- وجدانی، بهروز (۱۳۷۶). فرهنگ موسیقی ایران. تهران: سازمان میراث فرهنگی کشور. شابک ۹۴۶-۶۰۲۷-۱۱-۳ مقدار
|شابک=را بررسی کنید: checksum (کمک).
ادیب برومند، عبدالعلی؛ «اثر شاهنامه در زبان و ادبیات فارسی و روح و فکر ایرانی»؛ هنر و مردم؛ شماره‌های ۱۵۳ و ۱۵۴؛ تهران: ۱۳۵۴، ص ۱۳۹.
_-_Walters_W60276B_(cropped).jpg.webp)
| بخشها |
| ||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| نسخههای سرشناس |
| ||||||||||
 رده  درگاه  کتاب  الگو | |||||||||||
| از ۱۲۸۷ تا دهه ۱۳۴۰ خورشیدی |
|  |
|---|---|---|
| از ۱۳۴۰ تا ۱۳۶۰ خورشیدی |
| |
| کارها | ||
| مکان‌های انجمن | ||
| وابستگان | ||
| پژوهشگران،مقالات و نشریات | ||
| مدیران و رییسان |
| |
رده انجمن ادبی ایران | ||