زبان‌های هندوآریایی میانه
زبان‌های هندوآریایی میانه یا زبان‌های هندی میانه شاخه‌ای از زبان‌های هندوآریایی می‌باشد. این گروه زبانی از تبار زبان‌های هندوآریایی باستان -چون سانسکریت ودایی- می‌باشد. همچنین زبان‌های هندواروپایی امروزی -مانند بنگالی، پنجابی و هندوستانی- نیز از تبار همین گروه زبانی‌اند.
| زبان‌های هندوآریایی میانه | |
|---|---|
| پراکنش: | South Asia |
| تبار: | هندواروپایی
|
| زیرگروه‌ها: |
—
|
| گلاتولوگ | midd1350[1] |
زبان‌های هندواروپایی میانه میان سال‌های ۵۰۰ پیش از میلاد تا ۱۰۰۰ میلادی رواج داشته‌اند و بیشتر به سه دستهٔ زیر بخش‌می‌شوند:
- مرحلهٔ کهن که با نوشته‌های اشوکا، متن‌های بودایی به زبان پالی و نوشته‌های مقدس جین شناخته‌می‌شوند.
- مرحلهٔ میانه که دربرگیرندهٔ ادبیات پراکریت است.
- مرحلهٔ متاخر که نماینده‌اش زبان اپبرمشه است.
جستارهای وابسته
منابع
- Nordhoff, Sebastian; Hammarström, Harald; Forkel, Robert; Haspelmath, Martin, eds. (2013). "Middle Indo-Aryan". Glottolog 2.2. Leipzig: Max Planck Institute for Evolutionary Anthropology.
Wikipedia contributors, "Middle Indo-Aryan languages," Wikipedia, The Free Encyclopedia, http://en.wikipedia.org/w/index.php?title=Middle_Indo-Aryan_languages&oldid=489879485 (accessed September 10, 2012).
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.