حدیث جابر

حدیث جابر یک حدیث مشهور است که شیعیان برای اثبات و تعیین امامت به آن تمسک می‌جویند. نام این حدیث برگرفته از نام جابر بن عبدالله انصاری، یکی از اصحاب پیامبر اسلام است.

متن حدیث جابر

پس از نزول آیه اطاعت، جابر بن عبدالله انصاری از پیامبر اسلام پرسید: «یا رسول‌الله، ما خدا و رسول او را شناخته‌ایم، لازم است اُولِی‌الاَمر را نیز بشناسیم.» پیامبر اسلام پاسخ داد:

ای جابر، آنان جانشینان من و امامان بعد از من اند. نخستین آنان علی ابن ابیطالب است و سپس به ترتیب: حسن بن علی، حسین بن علی، علی بن حسین، محمد بن علی، که در تورات به «باقر» معروف است و تو در هنگام پیری او را خواهی دید و هر وقت او را دیدی، سلام مرا به او برسان. پس از محمد بن علی نیز به ترتیب، جعفر بن محمد، موسی بن جعفر، علی بن موسی، محمد بن علی، علی بن محمد، حسن بن علی و پس از ایشان فرزندش می‌باشد که هم‌نام (محمد) و هم‌کنیه من (ابوالقاسم) است. اوست که از نظر مردم پنهان می‌شود و غیبت او طولانی می‌گردد تا آن جا که فقط افرادی که ایمان راسخ دارند، بر عقیدهٔ به او باقی می‌مانند.[1][2][3]

سند حدیث جابر

در کتاب کمال‌الدین و تمام‌النعمة، شیخ صدوق سلسله راویان حدیث جابر را چنین ذکر می‌کند:[4]

از اصحاب ما از محمّد بن همّام، از جعفر بن محمّد بن مالک الفزاری از حسن بن محمّد بن سماعة، از احمد بن الحارث، از مفضّل بن عمر، از یونس بن ظبیان، از جابر بن یزید الجعفی از جابر بن عبدالله انصاری …

در کتاب علم رجال به نام «الضعفاء من رجال الحدیث»، تألیف حسین ساعدی، چاپ ۱۴۲۶ ه‍. ق، دربارهٔ برخی از این راویان چنین آمده‌است:[5]

منابع

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.