حدیث نجوم

حدیث نجوم یا حدیث امان از دیگر احادیث محمد است که در آن مَثَل اهل بیت خود را ستارگان آسمان می‌داند که مایهٔ امان اهل زمین‌اند.[یادداشت 1] این حدیث دست‌کم در ۷ لفظ از پنج نفر — علی بن ابی‌طالب، عبدالله بن عباس، سلمة بن اکوع، جابر بن عبدالله انصاری و منکدر بن عبدالله قرشی — و از ۷ طریق و با مجموع ۲۲ سند مستقل در ۱۷ منبع اهل سنت تا سدهٔ ششم ه‍.ق روایت شده‌است.[1]

جستارهای وابسته

یادداشت

  1. یکی از لفظ‌های حدیث نجوم: «اَلنُّجومُ اَمانٌ لاَهْلِ السَّماءِ وَ اَهْلُ بَیْتى اَمانُ لِأُمَّتى: ستارگان مایهٔ امنیت و آرامش اهل آسمان، و اهل بیت من امان امت من هستند». ببینید: چگینی، «اعتبارسنجی «حدیث امان»»، امامت‌پژوهی.

پانویس

منابع

  • چگینی، رسول (پاییز ۱۳۹۳). «اعتبارسنجی «حدیث امان» در روایات اهل سنت». امامت‌پژوهی. قم (۱۵): ۱۴۷–۱۷۶.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.