ام ایمن

ام ایمن (عربی:اُمِّ اَیمَن) با نام اصلی برکة بنت ثعلبه بن عمرو بن حصن بن مالک بن سلمة بن عمرو بن نعمان و با کنیه ام‌الظباء زنی اهل حبشه بود که قبل از اسلام کنیز آمنه بنت وهب مادر پیامبر اسلام و پس از مرگ او کنیز خود پیامبر بود تا آنکه محمد او را آزاد کرد.

زندگی
نام‌ها و القاب · زندگی زناشویی · اختلاف مالی فاطمه و عباس با خلافت · خطبه فدکیه · رویداد خانهٔ فاطمه · درگذشت
در قرآن
سوره انسان · سوره قدر · سوره کوثر · آیه مباهله · آیات نور · آیه تطهیر · آیه مودت · آیه اطعام
جای‌ها
در مکهمحله بنی‌هاشم · شعب ابی‌طالب
در مدینهبقیع · بیت‌الاحزان · درخت کنار · روضه نبوی · سقیفه · مسجد النبی
در شمال حجازفدک
افراد
خانوادهمحمد · خدیجه · علی
فرزندانحسن · حسین · زینب · ام‌کلثوم · محسن
همراهانفضه · ام ایمن · اسماء  · سلمان
دیگرانقنفذ · مغیره · عمر · ابوبکر
آثار
خطبه فدکیه · خطبه عیادت · دعای نور · مصحف فاطمه · لوح فاطمه
مرتبط
تسبیحات فاطمه · رویداد مباهله · ایام فاطمیه

زندگی

ارتباط وی با پیامبر اسلام

ام ایمن از زنان صحابی، در دوران جاهلیت کنیز آمنه بنت وهب بود. پس از فوت آمنه، وی به پیامبر اسلام به ارث رسید.[1][2] پس از مرگ آمنه در ابواء[3] وی مسئولیت نگهداری از محمد را تا بزرگ شدنش بر عهده گرفت.[2] عبدالمطلب به وی گفته بود از پسرم غفلت نکن، اهل کتاب گمان می‌کنند که او پیامبر این امت است.[4] پیامبر اسلام بسیار او را دوست داشت و درباره او فرمود: «ام ایمن امی بعد امی.» یعنی «بعد از مادرم ام ایمن مادر من است.»[5]

ازدواج‌ها و فرزندان

پیامبر پس از ازدواج با خدیجه او را آزاد کرد. در ابتدا او با عبید بن زید خزرجی ازدواج کرد که ایمن حاصل این ازدواج بود. پس از درگذشت عبید بن زید خزرجی، با زید بن حارثه پسرخوانده پیامبر اسلام ازدواج کرد که حاصل این ازدواج اسامه بن زید بود.[1]

ارتباط با اسلام

او از نخستین گروندگان به اسلام بود و بعدها به مدینه هجرت کرد.[2] گفته شده‌است که او از مهاجرین به حبشه نیز بوده‌است.[6]

ام ایمن در دو جنگ احد و خیبر نیز حضور دشته است.[7] پیامبر اسلام از وی به عنوان یکی از زنان اهل بهشت یاد کرده‌است. او به همراه علی ابن ابی طالب تنها کسانی بودند که در قضیه فدک شهادت دادند که پیامبر فدک را به فاطمه زهرا بخشیده است.[8]

درگذشت

در برخی منابع آمده‌است که وی پنج ماه پس از رحلت پیامبر اسلام فوت کرده‌است اما در برخی دیگر آمده‌است که وی تا زمان خلافت عثمان زنده بوده‌است.[9]

منابع
  1. ابن سعد، محمد. الطبقات الکبری جلد 8. بیروت: دارصادر. صص. ۲۲۳.
  2. بلاذری، احمد. انساب الاشراف جلد 1. قاهره. صص. ۹۶.
  3. ابن قتیبه، عبدالله. المعارف. قاهره: به کوشش ثروت عکاشه. صص. ۱۵۰.
  4. ابن کثیر. البدایة والنهایة، جلد2. بیروت: دار احیاء التراث العربی. صص. ۳۴۳.
  5. العسقلانی، ابن حجر، تحقيق علی محمد البجاوی. الإصابة في تمييز الصحابة جلد 8. دار نهضة مصر للطبع والنشر، قاهره. صص. ۱۶۹.
  6. ابن اثیر، علی. اسدالغابة، جلد 5. صص. ۵۶۷.
  7. واقدی، محمد، به کوشش مارسدن جونز. المغازی. لندن.
  8. الطبرسی. الاحتجاج جلد 1. النجف الاشرف: دارالنعمان. صص. ۱۲۱،۱۲۲.
  9. طبرانی، سلیمان. المعجم الکبیر. به کوشش حمدی عبدالمجید سلفی.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.