عبدالله بن بدیل
عبدالله بن بدیل خزاعی از یاران و شخصیت‌های لشکر علی بن ابیطالب بود. وی از کسانی است که علی بن ابیطالب بعد از جنگ صفین نام آنها را برد و برای کشته شدنشان تاسف خورد و گریه کرد.[1]
نحوه کشته شدن
وی از کشته شدگان جنگ صفین است. در چگونگی کشته‌شدن او نوشته اند که وقتی به جنگ آمد، دو زره پوشیده بود و شمشیر حمایل داشت، و همچنان شمشیر زد و آنقدر پیش رفت تا خود را به معاویه رسانید و او را مجبور کرد تا از جای خود دور شود و همراهانش را نیز از جای برکند. آنان که چنان دیدند او را با سنگ زدند تا از پای درآمد و کشته شد.[1]
منابع
- رسولی محلاتی، سید هاشم (۱۳۷۹). خلاصه تاریخ اسلام جلد دوم زندگانی امیرالمؤمنین و فاطمه زهرا و امام حسن مجتبی علیهم السلام. دفتر نشر فرهنگ اسلامی. صص. ۶۶. شابک ۹۶۴-۴۳۰-۲۰۳-۶.
| اصول |  | |
|---|---|---|
| فروع | ||
| عقاید برجسته | ||
| چهارده معصوم | ||
| صحابه | ||
| علما |
| |
| رویدادها | ||
| آیات و روایات | ||
| ادعیه و مناسک | ||
| کتابها | ||
| مکانهای مقدس | ||
| روزهای مقدس | ||
| منابع اجتهاد | ||
| وابسته | ||
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.