ای دل مباش یک دم خالی ز عشق و مستی

ای دل مباش یک دم
ای دل مباش یک دم
زبان	فارسی
شاعر	حافظ[1]
شمار ابیات	۸
بحر	مضارع مثمن اخرب; مفعول فاعلاتن مفعول فاعلاتن
متن
ایدل مباش یکدم خالی ز عشق و مستی; وآنگه برو که رستی از نیستیّ و هستی; گر جان بتن ببینی مشغول کار او شو; هر قبلهٔ که بینی بهتر ز خودپرستی; با ضعف و ناتوانی همچون نسیم خوش باش; بیماری اندرین ره بهتر ز تن‌درستی; در مذهب طریقت خامی نشان کفرست; آری طریق دولت چالاکیست و چستی; تا فضل و عقل بینی بی معرفت نشینی; یک نکته‌ات بگویم خود را مبین که رستی; در آستان جانان از آسمان میندیش; کز اوج سربندی افتی بخاک پستی; خار ارچه جان بکاهد گل عذر آن بخواهد; سهسلت تلخی می در جنب ذوق مستی; صوفی پیاله‌پیما حافظ قرابه‌پرهیز; ای کوته‌آستینان تا کی درازدستی	; ; ; ۲; ; ; ; ۴; ; ; ; ۶; ; ; ; ۸
	⇒ ⇐

غزلی با مطلع «ای دل مباش یکدم خالی ز عشق و مستی»، غزل شمارهٔ ۴۳۴ از دیوانِ حافظ در تصحیحِ محمد قزوینی و قاسم غنی است.

در اجراها

غلامحسین بنان در برنامهٔ شمارهٔ ۶۳ از مجموعهٔ برگ سبز این غزل را در آوازِ بیات اصفهان اجرا کرده است.[2]

حافظ شیرازی، شمس‌الدین محمد بن بهاءالدین محمد. قزوینی، محمد؛ غنی، قاسم، ویراستاران. دیوان حافظ. تهران: سینا.
دادجو، درّه (۱۳۹۷). «خوش‌خوانی‌های شعر حافظ». در بهاءالدین خرمشاهی. دانشنامهٔ حافظ و حافظ‌پژوهی. ۲. تهران: نخستان پارسی. شابک ۹۷۸-۶۰۰-۹۹۷۶۴-۴-۷.

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.