حاشا که من به موسم گل ترک می کنم

حاشا که من به‌موسم گل
حاشا که من به‌موسم گل
زبان	فارسی
شاعر	حافظ[1]
شمار ابیات	۷
بحر	مُضارع مثمن اَخرَب مکفوف محذوف; مفعول فاعلات مفاعیل فاعلن
متن
حاشا که من بموسم گل ترک می کنم; من لاف عقل میزنم این کار کی کنم; مطرب کجاست تا همه محصول زهد و علم; در کار چنگ و بربط و آواز نی کنم ; از قیل و قال مدرسه حالی دلم گرفت; یکچند نیز خدمت معشوق و می کنم ; کی بود در زمانه وفا جام می بیار; تا من حکایت جم و کاووس کی کنم ; از نامهٔ سیاه نترسم که روز حشر; با فیض لطف او صد ازین نامه طی کنم ; کو پیک صبح تا گِلِهای شب فراق; با آن خجسته طالع فرخنده پی کنم ; این جان عاریت که بحافظ سپرد دوست ; روزی رخش ببینم و تسلیم وی کنم	; ; ; ۲; ; ; ; ۴; ; ; ; ۶
	⇒ ⇐

غزلی با مطلع «حاشا که من به‌موسم گل ترک می کنم»، غزل شمارهٔ ۳۵۱ از دیوانِ حافظ در تصحیحِ محمد قزوینی و قاسم غنی است.

در اجراها

عبدالوهاب شهیدی در برنامهٔ شمارهٔ ۸۴ از مجموعهٔ گل‌های تازه در دستگاهِ شور، نادر گلچین در برنامهٔ شمارهٔ ۱۴۳ از همان مجموعه در دستگاهِ سه‌گاه، و محمود محمودی خوانساری در برنامهٔ شمارهٔ ۲۸۲ از مجموعهٔ برگ سبز در دستگاهِ شور این غزل را اجرا کرده‌اند.[2]

حافظ شیرازی، شمس‌الدین محمد بن بهاءالدین محمد. قزوینی، محمد؛ غنی، قاسم، ویراستاران. دیوان حافظ. تهران: سینا.
دادجو، درّه (۱۳۹۷). «خوش‌خوانی‌های شعر حافظ». در بهاءالدین خرمشاهی. دانشنامهٔ حافظ و حافظ‌پژوهی. ۲. تهران: نخستان پارسی. شابک ۹۷۸-۶۰۰-۹۹۷۶۴-۴-۷.

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.