هزار جهد بکردم که یار من باشی

هزار جهد بکردم
هزار جهد بکردم
زبان	فارسی
شاعر	حافظ[1]
شمار ابیات	۱۰
بحر	مجتث مُثَمَّن مَخبون محذوف; مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلن
متن
هزار جهد بکردم که یار من باشی; مرادبخش دلِ بیقرار من باشی; چراغِ دیدهٔ شب زنده‌دار من گردی; انیس خاطر امّیدوار من باشی; چو خسروان ملاحت به بندگان نازند; تو در میانه خداوندگار من باشی; از آن عقیق که خونین دلم ز عشوهٔ او; اگر کنم گلهٔ غمگسار من باشی; در آن چمن که بتان دست عاشقان گیرند; گرت ز دست برآید نگار من باشی; شبی بکلبهٔ احزان عاشقان آیی; دمی انیس دل سوکوار من باشی; شود غزالهٔ خورشید صید لاغر من; گر آهویی چو تو یکدم شکار من باشی; سه بوسه کز دو لبت کردهٔ وظیفهٔ من; اگر ادا نکنی قرض دار من باشی; من این مراد ببینم بخود که نیم شبی; بجای اشک روان در کنار من باشی; من ار چه حافظ شهرم جوی نمی‌ارزم; مگر تو از کرم خویش یار من باشی	; ; ; ۲; ; ; ; ۴; ; ; ; ۶; ; ; ; ۸; ; ; ; ۱۰
	⇒ ⇐

غزلی با مطلع «هزار جهد بکردم که یار من باشی»، غزل شمارهٔ ۴۵۷ از دیوانِ حافظ در تصحیحِ محمد قزوینی و قاسم غنی است.

در اجراها

نادر گلچین در برنامهٔ شمارهٔ ۹۹ از مجموعهٔ گل‌های تازه این غزل را در دستگاهِ شور اجرا کرده‌است.[2]

دادجو، درّه (۱۳۹۷). «خوشخوانی‌های دیوان حافظ». در بهاءالدین خرمشاهی. دانشنامهٔ حافظ و حافظ‌پژوهی. ۲. تهران: نخستان پارسی. شابک ۹۷۸-۶۰۰-۹۹۷۶۴-۴-۷.

حافظ شیرازی، شمس‌الدین محمد بن بهاءالدین محمد. قزوینی، محمد؛ غنی، قاسم، ویراستاران. دیوان حافظ. تهران: سینا.

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.