می خواه و گل افشان کن از دهر چه میجویی
غزلی با مطلع «می خواه و گل افشان کن از دهر چه میجویی»، غزل شمارهٔ ۴۹۵ از دیوانِ حافظ در تصحیحِ محمد قزوینی و قاسم غنی است.
می خواه و گل افشان کن | |||
---|---|---|---|
زبان | فارسی | ||
شاعر | حافظ[1] | ||
شمار ابیات | ۸ | ||
بحر | هَزَج مثمن اخرب مفعول مفاعیلن مفعول مفاعیلن | ||
متن | |||
نسخهٔ مبنا: تصحیحِ محمّد قزوینی و قاسم غنی | |||
⇒ |
در دیگر آثار هنری
پنج بیت از این غزل در سه قالی مختلف متعلق به تبریز، سدهٔ ۱۰ ه.ق نقش بستهاست؛ قالی اول نقوش حیوانی و طرح لچکترنج دارد. این قالی در موزهٔ فرش تهران نگهداری میشود. قالی دوم نیز نقوش حیوانی و طرح لچکترنج دارد. این قالی که به قالی «سالتیگ» معروف است، در موزهٔ ویکتوریا و آلبرت لندن نگهداری میشود. قالی سوم نیز با طرح لچکترنج در توپکاپیسرای نگهداری میشود.[2]
پانویس
- حافظ، دیوان حافظ، ۳۵۳ - ۳۵۴.
- سمسار، «حافظ و هنر»، دائرةالمعارف اسلامی، ۱۹: ۷۳۴.
منابع
- آذرنوش، آذرتاش؛ اینجنیتو، دومینیکو؛ باقری، بهادر؛ بلوکباشی، علی؛ بیات، علی؛ پاکتچی، احمد؛ خرمشاهی، بهاءالدین؛ دادبه، اصغر؛ ساجدی، طهمورث؛ سجادی، صادق؛ سمسار، محمدحسن؛ شمس، اسماعیل؛ عبدالله، صفر؛ کردمافی، سعید؛ کیوانی، مجدالدین؛ مسعودی آرانی، عبدالله؛ میثمی، حسین؛ میرانصاری، علی؛ نکوروح، حسن؛ هاشمپور سبحانی، توفیق؛ بخش هنر و معماری (۱۳۹۰). «حافظ». در سید محمدکاظم موسوی بجنوردی. دائرةالمعارف بزرگ اسلامی. ۱۹. تهران: مرکز دائرةالمعارف بزرگ اسلامی. شابک ۹۷۸۶۰۰۶۳۲۶۰۴۷.
- حافظ شیرازی، شمسالدین محمد بن بهاءالدین محمد. قزوینی، محمد؛ غنی، قاسم، ویراستاران. دیوان حافظ. تهران: سینا.