تاب بنفشه می‌دهد طره مشک‌سای تو

غزلی با مطلع «تاب بنفشه میدهد طرّهٔ مشک‌سای تو»، غزل شمارهٔ ۴۱۱ از دیوانِ حافظ در تصحیحِ محمد قزوینی و قاسم غنی است.

تاب بنفشه میدهد
زبان	فارسی
شاعر	حافظ[1]
شمار ابیات	۸
بحر	رَجَز مثمن مَطْویّ مخبون مفتعلن مفاعلن مفتعلن مفاعلن
متن
تاب بنفشه میدهد طرّهٔ مشک‌سای تو پردهٔ غنچه میدرد خندهٔ دلگشای تو ای گل خوش‌نسیم من بلبل خویش را مسوز کز سر صدق میکند شب همه شب دعای تو من که ملول گشتمی از نفس فرشتگان قال و مقال عالمی می‌کشم از برای تو دولت عشق بین که چون از فقر و افتخار گوشهٔ تاج سلطنت می‌شکند گدای تو خرقهٔ زهد و جام می گرچه نه درخور همند این همه نقش میزنم از جهت رضای تو شور شراب عشق تو آن نفسم رود ز سر کاین سر پرهوس شود خاک در سرای تو شاه‌نشین چشم من تکیه‌گه خیال توست جای دعاست شاه من بی تو مباد جای تو خوش چمنیست عارضت خاصه که در بهار حسن حافظ خوش‌کلام شد مرغ سخن‌سرای تو ۲ ۴ ۶ ۸ نسخهٔ مبنا: تصحیحِ محمّد قزوینی و قاسم غنی
⇒ ⇐

در اجراها

غلامحسین بنان در برنامهٔ شمارهٔ ۲۳۴ از مجموعهٔ گل‌های رنگارنگ و عهدیه و حسین قوامی در برنامهٔ شمارهٔ ۴۸۱ از همان مجموعه، این غزل را در دستگاهِ ماهور اجرا کرده‌اند.[2]

دریا دادور در آلبوم اجرای زندهٔ تورنتو (۲۰۰۸) که حین جشنواره تیرگان ضبط شده این غزل را خوانده است.

پانویس

1. حافظ، دیوان حافظ، ۲۸۴.
2. دادجو، «خوش‌خوانی‌های شعر حافظ»، دانشنامهٔ حافظ، ۲:‎ ۱۰۰۳–۱۰۰۴.

منابع

• حافظ شیرازی، شمس‌الدین محمد بن بهاءالدین محمد. قزوینی، محمد؛ غنی، قاسم، ویراستاران. دیوان حافظ. تهران: سینا.
• دادجو، درّه (۱۳۹۷). «خوش‌خوانی‌های شعر حافظ». در بهاءالدین خرمشاهی. دانشنامهٔ حافظ و حافظ‌پژوهی. ۲. تهران: نخستان پارسی. شابک ۹۷۸-۶۰۰-۹۹۷۶۴-۴-۷.