بر سر آنم که گر ز دست بر آید

غزلی با مطلع «بر سر آنم که گر ز دست بر آید»، غزل شمارهٔ ۲۳۲ از دیوانِ حافظ در تصحیحِ محمد قزوینی و قاسم غنی است.

بر سر آنم که گر
زبان	فارسی
شاعر	حافظ[1]
شمار ابیات	۸
بحر	مُنسَرِح مثمن مطویّ منحور مفتعلن فاعلاتُ مفتعلن فع
متن
بر سر آنم که گر ز دست بر آید دست بکاری زنم که غصه سر آید خلوت دل نیست جای صحبت اضداد دیو چو بیرون رود فرشته درآید صحبت حکّام ظلمت شب یلداست نور ز خورشید جوی بو که برآید بر در ارباب بی‌مروّت دنیا چند نشینی که خواجه کی به درآید ترک گدائی مکن که گنج بیابی از نظر رهروی که در گذر آید صالح و طالح متاع خویش نمایند تا که قبول افتد و که در نظر آید بلبل عاشق تو عمر خواه که آخر باغ شود سبز و شاخ گل ببر آید غفلت حافظ در این سراچه عجب نیست هر که بمیخانه رفت بیخبر آید ۲ ۴ ۶ ۸ نسخهٔ مبنا: تصحیحِ محمّد قزوینی و قاسم غنی
⇒ ⇐

در اجراها

محمدرضا شجریان در برنامهٔ شمارهٔ ۳۱ از مجموعهٔ گل‌های تازه این غزل را در دستگاهِ ماهور اجرا کرده‌اند.[2]

پانویس

1. حافظ، دیوان حافظ، ۱۵۷.
2. دادجو، «خوش‌خوانی‌های شعر حافظ»، دانشنامهٔ حافظ، ۲:‎ ۱۰۰۰.

منابع

• حافظ شیرازی، شمس‌الدین محمد بن بهاءالدین محمد. قزوینی، محمد؛ غنی، قاسم، ویراستاران. دیوان حافظ. تهران: سینا.
• دادجو، درّه (۱۳۹۷). «خوش‌خوانی‌های شعر حافظ». در بهاءالدین خرمشاهی. دانشنامهٔ حافظ و حافظ‌پژوهی. ۲. تهران: نخستان پارسی. شابک ۹۷۸-۶۰۰-۹۹۷۶۴-۴-۷.