چه مستی‌است ندانم که رو به ما آورد

غزلی با مطلع «چه مستی‌است ندانم که رو به ما آورد»، غزل شمارهٔ ۱۴۵ از دیوانِ حافظ در تصحیحِ محمد قزوینی و قاسم غنی است.

چه مستی‌است ندانم
زبان	فارسی
شاعر	حافظ[1]
شمار ابیات	۹
بحر	مُجتَثّ مثمن مخبون محذوف مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلن
متن
چه مستیست ندانم که رو بما آورد که بود ساقی و این باده از کجا آورد تو نیز باده بچنگ آر و راه صحرا گیر که مرغ نغمه‌سرا ساز خوش نوا آورد دلا چو غنچه شکایت ز کار بسته مکن که باد صبح نسیم گره گشا آورد رسیدن گل و نسرین بخیر و خوبی باد بنفشه شاد و کش آمد سمن صفا آورد صبا بخوش خبری هدهد سلیمانست که مژدهٔ طرب از گلشن سبا آورد علاج ضعف دل ما کرشمهٔ ساقیست برار سر که طبیب آمد و دوا آورد مرید پیر مغانم ز من مرنج ای شیخ چرا که وعده تو کردیّ و او بجا آورد بتنگ چشمی آن ترک لشکری نازم که حمله بر من درویش یک قبا آورد فلک غلامی حافظ کنون بطوع کند که التجا بدر دولت شما آورد ۲ ۴ ۶ ۸ نسخهٔ مبنا: تصحیحِ محمّد قزوینی و قاسم غنی
⇒ ⇐

در اجراها

محمود محمودی خوانساری در برنامهٔ شمارهٔ ۹ از مجموعهٔ گل‌های تازه این غزل را در دستگاهِ سه‌گاه،[2] و نادر گلچین در برنامهٔ شمارهٔ ۱۰۸ از همان مجموعه در دستگاهِ همایون اجرا کرده‌اند.[3]

پانویس

1. حافظ، دیوان حافظ، ۹۸.
2. دادجو، «خوش‌خوانی‌های شعر حافظ»، دانشنامهٔ حافظ، ۲:‎ ۹۹۹.
3. دادجو، «خوش‌خوانی‌های شعر حافظ»، دانشنامهٔ حافظ، ۲:‎ ۱۰۰۱.

منابع

• حافظ شیرازی، شمس‌الدین محمد بن بهاءالدین محمد. قزوینی، محمد؛ غنی، قاسم، ویراستاران. دیوان حافظ. تهران: سینا.
• دادجو، درّه (۱۳۹۷). «خوش‌خوانی‌های شعر حافظ». در بهاءالدین خرمشاهی. دانشنامهٔ حافظ و حافظ‌پژوهی. ۲. تهران: نخستان پارسی. شابک ۹۷۸-۶۰۰-۹۹۷۶۴-۴-۷.