حالیا مصلحت وقت در آن می‌بینم

حالیا مصلحت وقت
حالیا مصلحت وقت
زبان	فارسی
شاعر	حافظ[1]
شمار ابیات	۹
بحر	رَمَل مُثَمَّن مَخبون محذوف; فعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلن
متن
حالیا مصلحت وقت در آن می‌بینم; که کشم رخت بمیخانه و خوش بنشینم; جام می گیرم و از اهل ریا دور شوم; یعنی از اهل جهان پاکدلی بگزینم ; جز صراحیّ و کتابم نبود یار و ندیم; تا حریفان دغا را بجهان کم بینم ; سر بآزادگی از خلق برآرم چون سرو; گر دهد دست که دامن ز جهان درچینم ; بس که در خرقهٔ آلوده زدم لاف صلاح; شرمسار از رخ ساقیّ و می رنگینم ; سینهٔ تنگ من و بار غم او هیهات; مرد این بار گران نیست دل مسکینم ; من اگر رند خراباتم و گر زاهد شهر; این متاعم که همی‌بینی و کمتر زینم ; بندهٔ آصف عهدم دلم از راه مبر; که اگر دم زنم از چرخ بخواهد کینم ; بر دلم گرد ستم‌هاست خدایا مپسند ; که مکدّر شود آیینهٔ مهرآیینم	; ; ; ۲; ; ; ; ۴; ; ; ; ۶; ; ; ; ۸
	⇒ ⇐

غزلی با مطلع «حالیا مصلحت وقت در آن می‌بینم»، غزل شمارهٔ ۳۵۵ از دیوانِ حافظ در تصحیحِ محمد قزوینی و قاسم غنی است.

در اجراها

حسین قوامی در برنامهٔ شمارهٔ ۲۲۶ از مجموعهٔ گل‌های رنگارنگ و برنامهٔ شمارهٔ ۹۶ از مجموعهٔ برگ سبز این غزل را در دستگاهِ سه‌گاه اجرا کرده است.[2]

حافظ شیرازی، شمس‌الدین محمد بن بهاءالدین محمد. قزوینی، محمد؛ غنی، قاسم، ویراستاران. دیوان حافظ. تهران: سینا.
دادجو، درّه (۱۳۹۷). «خوش‌خوانی‌های شعر حافظ». در بهاءالدین خرمشاهی. دانشنامهٔ حافظ و حافظ‌پژوهی. ۲. تهران: نخستان پارسی. شابک ۹۷۸-۶۰۰-۹۹۷۶۴-۴-۷.

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.