کنون که می‌دمد از بوستان نسیم بهشت

غزلی با مطلع «کنون که می‌دمد از بوستان نسیم بهشت»، غزل شمارهٔ ۷۹ از دیوانِ حافظ در تصحیحِ محمد قزوینی و قاسم غنی است.

کنون که می‌دمد از بوستان
زبان	فارسی
شاعر	حافظ[1]
شمار ابیات	۷
بحر	مُجتَثّ مثمن مخبون محذوف مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلن
متن
کنون که میدمد از بوستان نسیم بهشت من و شراب فرح‌بخش و یار حورسرشت گدا چرا نزند لاف سلطنت امروز که خیمه سایّه ابر است و بزمگه لب کشت چمن حکایت اردی بهشت میگوید نه عاقلست که نسیه خرید و نقد بهشت بمی عمارت دل کن که این جهان خراب بر آن سرست که از خاک ما بسازد خشت وفا مجوی ز دشمن که پرتوی ندهد چو شمع صومعه افروزی از چراغ کنشت مکن بنامه سیاهی ملامت من مست که آگهست که تقدیر بر سرش چه نوشت قدم دریغ مدار از جنازهٔ حافظ که گر چه غرق گناهست میرود به بهشت ۲ ۴ ۶ نسخهٔ مبنا: تصحیحِ محمّد قزوینی و قاسم غنی
⇒ ⇐

در دیگر آثار هنری

هشت قطعهٔ خوشنویسی اثر فخرالدین احمد متعلق به اواخر سدهٔ ۹ ه‍.ق در یکی از مرقع‌های یعقوب‌بیک آق‌قویونلو به شماره‌های ۲۱۶۰ و به‌سال ۸۸۳–۸۹۶ ه‍.ق/۱۴۷۸–۱۴۹۰ م موجود است. این مرقع در کتابخانهٔ توپکاپی‌سرای استانبول نگهداری می‌شود. این قطعه‌ها شامل بیت‌هایی از غزل «کنون که می‌دمد از بوستان نسیم بهشت / من و شراب فرح بخش و یار حورسرشت» است که در سال ۸۷۱ ه‍.ق در ساوه نوشته شده است.[2]

پانویس

1. حافظ، دیوان حافظ، ۵۵.
2. سمسار، «حافظ و هنر»، دائرةالمعارف اسلامی، ۱۹:‎ ۷۳۱.

منابع

• آذرنوش، آذرتاش؛ اینجنیتو، دومینیکو؛ باقری، بهادر؛ بلوکباشی، علی؛ بیات، علی؛ پاکتچی، احمد؛ خرمشاهی، بهاءالدین؛ دادبه، اصغر؛ ساجدی، طهمورث؛ سجادی، صادق؛ سمسار، محمدحسن؛ شمس، اسماعیل؛ عبدالله، صفر؛ کردمافی، سعید؛ کیوانی، مجدالدین؛ مسعودی آرانی، عبدالله؛ میثمی، حسین؛ میرانصاری، علی؛ نکوروح، حسن؛ هاشم‌پور سبحانی، توفیق؛ بخش هنر و معماری (۱۳۹۰). «حافظ». در سید محمدکاظم موسوی بجنوردی. دائرةالمعارف بزرگ اسلامی. ۱۹. تهران: مرکز دائرةالمعارف بزرگ اسلامی. شابک ۹۷۸۶۰۰۶۳۲۶۰۴۷.

• حافظ شیرازی، شمس‌الدین محمد بن بهاءالدین محمد. قزوینی، محمد؛ غنی، قاسم، ویراستاران. دیوان حافظ. تهران: سینا.