دوستان وقت گل آن به که به عشرت کوشیم

غزلی با مطلع «دوستان وقت گل آن به که به عشرت کوشیم»، غزل شمارهٔ ۳۷۶ از دیوانِ حافظ در تصحیحِ محمد قزوینی و قاسم غنی است.

دوستان وقت گل آن به
زبان	فارسی
شاعر	حافظ[1]
شمار ابیات	۷
بحر	رَمَل مُثَمَّن مَخبون محذوف فعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلن
متن
دوستان وقت گل آن به که بعشرت کوشیم سخن اهل دلست این و بجان بنیوشیم نیست در کس کرم و وقت طرب میگذرد چاره آنست که سجّاده بمی بفروشیم خوش هوائیست فرح بخش خدایا بفرست نازنینی که برویش می گلگون نوشیم ارغنون ساز فلک رهزن اهل هنرست چون ازین غصّه ننالیم و چرا نخروشیم گل بجوش آمد و از می نزدیمش آبی لاجرم زاتش حرمان و هوس می‌جوشیم می‌کشیم از قدح لاله شرابی موهوم چشم بد دور که بی مطرب و می مدهوشیم حافظ این حال عجب با که توان گفت که ما بلبلانیم که در موسم گل خاموشیم ۲ ۴ ۶ نسخهٔ مبنا: تصحیحِ محمّد قزوینی و قاسم غنی
⇒ ⇐

در اجراها

ایرج در برنامهٔ شمارهٔ ۱۴ از مجموعهٔ گل‌های تازه این غزل را در دستگاهِ همایون،[2] محمود محمودی خوانساری در برنامهٔ شمارهٔ ۱۳۷ از همان مجموعه در آوازِ بیات ترک و غلامحسین بنان در برنامهٔ شمارهٔ ۲۴۲ از مجموعهٔ گل‌های رنگارنگ این غزل را در دستگاهِ شور اجرا کرده‌اند.[3]

پانویس

1. حافظ، دیوان حافظ، ۲۵۹.
2. دادجو، «خوش‌خوانی‌های شعر حافظ»، دانشنامهٔ حافظ، ۲:‎ ۹۹۹.
3. دادجو، «خوش‌خوانی‌های شعر حافظ»، دانشنامهٔ حافظ، ۲:‎ ۱۰۰۲–۱۰۰۳.

منابع

• حافظ شیرازی، شمس‌الدین محمد بن بهاءالدین محمد. قزوینی، محمد؛ غنی، قاسم، ویراستاران. دیوان حافظ. تهران: سینا.
• دادجو، درّه (۱۳۹۷). «خوش‌خوانی‌های شعر حافظ». در بهاءالدین خرمشاهی. دانشنامهٔ حافظ و حافظ‌پژوهی. ۲. تهران: نخستان پارسی. شابک ۹۷۸-۶۰۰-۹۹۷۶۴-۴-۷.