حسب حالی ننوشتی و شد ایامی چند

غزلی با مطلع «حسب حالی ننوشتیّ و شد ایّامی چند»، غزل شمارهٔ ۱۸۲ از دیوانِ حافظ در تصحیحِ محمد قزوینی و قاسم غنی است.

حسب حالی ننوشتیّ و
زبان	فارسی
شاعر	حافظ[1]
شمار ابیات	۹
بحر	رَمَل مُثَمَّن مَخبون محذوف فعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلن
متن
حسب حالی ننوشتیّ و شد ایّامی چند محرمی کو که فرستم بتو پیغامی چند ما بدان مقصد عالی نتوانیم رسید هم مگر پیش نهد لطف شما گامی چند چون می از خم بسبو رفت و گل افکند نقاب فرصت عیش نگه دار و بزن جامی چند قند آمیخته با گل نه علاج دل ماست بوسهٔ چند برآمیز بدشنامی چند زاهد از کوچهٔ رندان بسلامت بگذر تا خرابت نکند صحبت بدنامی چند عیب می جمله چو گفتی هنرش نیز بگو نفی حکمت مکن از بهر دل عامی چند ای گدایان خرابات خدا یار شماست چشم اِنعام مدارید ز اَنعامی چند پیر میخانه چه خوش گفت بدردی‌کش خویش که مگو حال دل سوخته با خامی چند حافظ از شوق رُخ مهر فروغ تو بسوخت کامگارا نظری کن سوی ناکامی چند ۲ ۴ ۶ ۸ نسخهٔ مبنا: تصحیحِ محمّد قزوینی و قاسم غنی
⇒ ⇐

در اجراها

محمدرضا شجریان در برنامهٔ شمارهٔ ۱۷۸ از مجموعهٔ گل‌های تازه این غزل را در آوازِ افشاری اجرا کرده است.[2] نیز غلامحسین بنان در برنامهٔ شمارهٔ ۸۶ از مجموعهٔ برگ سبز این غزل را در دستگاهِ چهارگاه[3] و در برنامهٔ شمارهٔ ۱۳۸ از مجموعهٔ گل‌های جاویدان در دستگاهِ سه‌گاه و چهارگاه اجرا کرده است.[4]

پانویس

1. حافظ، دیوان حافظ، ۱۲۳.
2. دادجو، «خوش‌خوانی‌های شعر حافظ»، دانشنامهٔ حافظ، ۲:‎ ۱۰۰۳.
3. دادجو، «خوش‌خوانی‌های شعر حافظ»، دانشنامهٔ حافظ، ۲:‎ ۱۰۰۶.
4. دادجو، «خوش‌خوانی‌های شعر حافظ»، دانشنامهٔ حافظ، ۲:‎ ۱۰۰۸.

منابع

• حافظ شیرازی، شمس‌الدین محمد بن بهاءالدین محمد. قزوینی، محمد؛ غنی، قاسم، ویراستاران. دیوان حافظ. تهران: سینا.
• دادجو، درّه (۱۳۹۷). «خوش‌خوانی‌های شعر حافظ». در بهاءالدین خرمشاهی. دانشنامهٔ حافظ و حافظ‌پژوهی. ۲. تهران: نخستان پارسی. شابک ۹۷۸-۶۰۰-۹۹۷۶۴-۴-۷.