مسلمانان مرا وقتی دلی بود

غزلی با مطلع «مسلمانان مرا وقتی دلی بود»، غزل شمارهٔ ۲۱۷ از دیوانِ حافظ در تصحیحِ محمد قزوینی و قاسم غنی است.

مسلمانان مرا
زبان	فارسی
شاعر	حافظ[1]
شمار ابیات	۸
بحر	هزج مسدس محذوف مفاعیلن مفاعیلن فعولن
متن
مسلمانان مرا وقتی دلی بود که با وی گفتمی گر مشکلی بود بگردابی چو می‌افتادم از غم بتدبیرش امید ساحلی بود دلی همدرد و یاری مصلحت بین که استظهار هر اهل دلی بود ز من ضایع شد اندر کوی جانان چه دامن‌گیر یارب منزلی بود هنر بی‌عیبِ حرمان نیست لیکن ز من محروم‌تر کی سائلی بود برین جان پریشان رحمت آرید که وقتی کاردانی کاملی بود مرا تا عشق تعلیم سخن کرد حدیثم نکتهٔ هر محفلی بود مگو دیگر که حافظ نکته دانست که ما دیدیم و محکم جاهلی بود ۲ ۴ ۶ ۸ نسخهٔ مبنا: تصحیحِ محمّد قزوینی و قاسم غنی
⇒ ⇐

در اجراها

محمدرضا شجریان در برنامهٔ شمارهٔ ۴۸ از مجموعهٔ گل‌های تازه این غزل را به همراه غزل بیا و کشتی ما در شط شراب انداز در دستگاهِ چهارگاه اجرا کرده‌است.[2]

پانویس

1. حافظ، دیوان حافظ، ۱۴۷.
2. دادجو، «خوش‌خوانی‌های شعر حافظ»، دانشنامهٔ حافظ، ۲:‎ ۱۰۰۴.

منابع

• دادجو، درّه (۱۳۹۷). «خوشخوانی‌های دیوان حافظ». در بهاءالدین خرمشاهی. دانشنامهٔ حافظ و حافظ‌پژوهی. ۲. تهران: نخستان پارسی. شابک ۹۷۸-۶۰۰-۹۹۷۶۴-۴-۷.

• حافظ شیرازی، شمس‌الدین محمد بن بهاءالدین محمد. قزوینی، محمد؛ غنی، قاسم، ویراستاران. دیوان حافظ. تهران: سینا.