رسید مژده که آمد بهار و سبزه دمید

رسید مژده که آمد بهار
رسید مژده که آمد بهار
زبان	فارسی
شاعر	حافظ[1]
شمار ابیات	۸
بحر	مُجتَثّ مثمن مخبون محذوف; مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلن
متن
رسید مژده که آمد بهار و سبزه دمید; وظیفه گر برسد مصرفش گلست و نبید; صفیر مرغ برآمد بط شراب کجاست; فغان فتاد به بلبل نقاب گل که کشید ; ز میوهای بهشتی چه ذوق دریابد; هر آنکه سیب زنخدان شاهدی نگزید ; مکن ز غصّه شکایت که در طریق طلب; براحتی نرسید آنکه زحمتی نکشید ; ز روی ساقی مهوش گلی بچین امروز; که گرد عارض بستان خط بنفشه دمید ; چنان کرشمهٔ ساقی دلم ز دست ببرد; که با کسی دگرم نیست برگ گفت و شنید ; من این مرقّع رنگین چو گل بخواهم سوخت; که پیر باده‌فروشش بجرعهٔ نخرید ; بهار میگذرد دادگسترا دریاب ; که رفت موسم و حافظ هنوز می نچشید	; ; ; ۲; ; ; ; ۴; ; ; ; ۶; ; ; ; ۸
	⇒ ⇐

غزلی با مطلع «رسید مژده که آمد بهار و سبزه دمید»، غزل شمارهٔ ۲۳۹ از دیوانِ حافظ در تصحیحِ محمد قزوینی و قاسم غنی است.

در اجراها

محمدرضا شجریان در برنامهٔ شمارهٔ ۱۴۰ از مجموعهٔ گل‌های تازه این غزل را در دستگاهِ چهارگاه اجرا کرده است.[2]

حافظ شیرازی، شمس‌الدین محمد بن بهاءالدین محمد. قزوینی، محمد؛ غنی، قاسم، ویراستاران. دیوان حافظ. تهران: سینا.
دادجو، درّه (۱۳۹۷). «خوش‌خوانی‌های شعر حافظ». در بهاءالدین خرمشاهی. دانشنامهٔ حافظ و حافظ‌پژوهی. ۲. تهران: نخستان پارسی. شابک ۹۷۸-۶۰۰-۹۹۷۶۴-۴-۷.

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.