مژده وصل تو کو کز سر جان برخیزم

غزلی با مطلع «مژده وصل تو کو کز سر جان برخیزم»، غزل شمارهٔ ۳۳۶ از دیوانِ حافظ در تصحیحِ محمد قزوینی و قاسم غنی است.

مژده وصل تو کو
زبان	فارسی
شاعر	حافظ[1]
شمار ابیات	۷
بحر	رَمَل مُثَمَّن مَخبون محذوف فعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلن
متن
مژدهٔ وصل تو کو کز سر جان برخیزم طایر قدسم و از دام جهان برخیزم بولای تو که گر بندهٔ خویشم خوانی از سر خواجگی کون و مکان برخیزم یا رب از ابر هدایت برسان بارانی پیشتر زانکه چو گردی ز میان برخیزم بر سرِ تربت من با می و مطرب بنشین تا ببویت ز لحد رقص کنان برخیزم خیز و بالا بنما ای بت شیرین حرکات کز سر جان و جهان دست فشان برخیزم گر چه پیرم تو شبی تنگ در آغوشم گیر تا سحرگه ز کنار تو جوان برخیزم روز مرگم نفسی مهلت دیدار بده تا چو حافظ ز سر جان و جهان برخیزم ۲ ۴ ۶ نسخهٔ مبنا: تصحیحِ محمّد قزوینی و قاسم غنی
⇒ ⇐

در اجراها

نادر گلچین در برنامهٔ شمارهٔ ۱۶ از مجموعهٔ گل‌های تازه این غزل را در دستگاهِ ماهور اجرا کرده‌است.[2] همچنین محمدرضا شجریان در برنامهٔ شمارهٔ ۱۰۰ از مجموعهٔ گل‌های تازه این غزل را در دستگاهِ همایون اجرا کرده‌است.[3] اکبر گلپایگانی نیز در برنامهٔ شمارهٔ ۲۱۱ از مجموعهٔ یک شاخه گل این غزل را در آوازِ افشاری اجرا کرده‌است.[4]

پانویس

1. حافظ، دیوان حافظ، ۲۳۱.
2. دادجو، «خوش‌خوانی‌های شعر حافظ»، دانشنامهٔ حافظ، ۲:‎ ۹۹۹.
3. دادجو، «خوش‌خوانی‌های شعر حافظ»، دانشنامهٔ حافظ، ۲:‎ ۱۰۰۱.
4. دادجو، «خوش‌خوانی‌های شعر حافظ»، دانشنامهٔ حافظ، ۲:‎ ۱۰۰۸.

منابع

• دادجو، درّه (۱۳۹۷). «خوشخوانی‌های دیوان حافظ». در بهاءالدین خرمشاهی. دانشنامهٔ حافظ و حافظ‌پژوهی. ۲. تهران: نخستان پارسی. شابک ۹۷۸-۶۰۰-۹۹۷۶۴-۴-۷.

• حافظ شیرازی، شمس‌الدین محمد بن بهاءالدین محمد. قزوینی، محمد؛ غنی، قاسم، ویراستاران. دیوان حافظ. تهران: سینا.