من ترک عشق شاهد و ساغر نمی‌کنم

من ترک عشق شاهد
من ترک عشق شاهد
زبان	فارسی
شاعر	حافظ[1]
شمار ابیات	۷
بحر	مضارع مثمن اخرب مکفوف محذوف; مفعول فاعلات مفاعیل فاعلن
متن
من ترک عشق شاهد و ساغر نمیکنم; صد‌بار توبه کردم و دیگر نمیکنم; باغ بهشت و سایهٔ طوبیّ و قصر و حور; با خاک کوی دوست برابر نمیکنم; تلقین و درس اهل نظر یک اشارتست; گفتم کنایتی و مکرّر نمیکنم; هرگز نمیشود ز سر خود خبر مرا; تا در میان میکده سر بر نمیکنم; ناصح بطعن گفت که رو ترک عشق کن; محتاج جنگ نیست برادر نمیکنم; این تقویم تمام که با شاهدان شهر; ناز و کرشمه بر سر منبر نمیکنم; حافظ جناب پیر مغان جای دولتست; من ترک خاکبوسی این در نمیکنم	; ; ; ۲; ; ; ; ۴; ; ; ; ۶
	⇒ ⇐

غزلی با مطلع «من ترک عشق شاهد و ساغر نمی‌کنم»، غزل شمارهٔ ۳۵۳ از دیوانِ حافظ در تصحیحِ محمد قزوینی و قاسم غنی است.

در اجراها

محمود خوانساری در برنامهٔ شمارهٔ ۳۹۸ از مجموعهٔ یک شاخه گل این غزل را در دستگاهِ سه‌گاه اجرا کرده‌است.[2]

دادجو، درّه (۱۳۹۷). «خوشخوانی‌های دیوان حافظ». در بهاءالدین خرمشاهی. دانشنامهٔ حافظ و حافظ‌پژوهی. ۲. تهران: نخستان پارسی. شابک ۹۷۸-۶۰۰-۹۹۷۶۴-۴-۷.

حافظ شیرازی، شمس‌الدین محمد بن بهاءالدین محمد. قزوینی، محمد؛ غنی، قاسم، ویراستاران. دیوان حافظ. تهران: سینا.

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.