مژده ای دل که دگر باد صبا باز آمد

غزلی با مطلع «مژده ای دل که دگر باد صبا باز آمد»، غزل شمارهٔ ۱۷۴ از دیوانِ حافظ در تصحیحِ محمد قزوینی و قاسم غنی است.

مژده ای دل که دگر
زبان	فارسی
شاعر	حافظ[1]
شمار ابیات	۷
بحر	رَمَل مُثَمَّن مَخبون محذوف فعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلن
متن
مژده ای دل که دگر باد صبا باز آمد هدهد خوش خبر از طرف سبا باز آمد برکش ای مرغ سحر نغمهٔ داوودی باز که سلیمان گُل از باد هوا باز آمد عارفی کو که کند فهم زبان سوسن تا بپرسد که چرا رفت و چرا باز آمد مردمی کرد و کرم لطف خداداد بمن کان بُت ماه رُخ از راه وفا باز آمد لاله بوی می نوشین بشنید از دم صبح داغ دل بود بامّید دوا باز آمد چشم من در رهِ این قافلهٔ راه بماند تا بگوش دلم آواز درا باز آمد گر چه حافظ در رنجش زد و پیمان بشکست لطف او بین که بلطف از در ما بازآمد ۲ ۴ ۶ نسخهٔ مبنا: تصحیحِ محمّد قزوینی و قاسم غنی
⇒ ⇐

در اجراها

محمدرضا شجریان در برنامهٔ شمارهٔ ۱۸۵ از مجموعهٔ گل‌های تازه این غزل را به همراه غزل روز هجران و شب فرقت یار آخر شد در دستگاهِ ماهور اجرا کرده‌است.[2] همچنین محمود خوانساری و مهستی نیز در برنامهٔ شمارهٔ ۵۶۰ از مجموعهٔ گل‌های رنگارنگ این غزل را دستگاهِ چهارگاه اجرا کرده‌اند.[3]

پانویس

1. حافظ، دیوان حافظ، ۱۱۸.
2. دادجو، «خوش‌خوانی‌های شعر حافظ»، دانشنامهٔ حافظ، ۲:‎ ۱۰۰۳.
3. دادجو، «خوش‌خوانی‌های شعر حافظ»، دانشنامهٔ حافظ، ۲:‎ ۱۰۰۵.

منابع

• دادجو، درّه (۱۳۹۷). «خوشخوانی‌های دیوان حافظ». در بهاءالدین خرمشاهی. دانشنامهٔ حافظ و حافظ‌پژوهی. ۲. تهران: نخستان پارسی. شابک ۹۷۸-۶۰۰-۹۹۷۶۴-۴-۷.

• حافظ شیرازی، شمس‌الدین محمد بن بهاءالدین محمد. قزوینی، محمد؛ غنی، قاسم، ویراستاران. دیوان حافظ. تهران: سینا.