ما ز یاران چشم یاری داشتیم

غزلی با مطلع «ما ز یاران چشم یاری داشتیم»، غزل شمارهٔ ۲۶۹ از دیوانِ حافظ در تصحیحِ محمد قزوینی و قاسم غنی است.

ما ز یاران
زبان	فارسی
شاعر	حافظ[1]
شمار ابیات	۷
بحر	رَمَل مسدس محذوف فاعلاتن فاعلاتن فاعلن
متن
ما ز یاران چشم یاری داشتیم خود غلط بود آنچه ما پنداشتیم تا درخت دوستی برکی دهد حالیا رفتیم و تخمی کاشتیم گفتگو آیین درویشی نبود ور نه با تو ماجراها داشتیم شیوهٔ چشمت فریب جنگ داشت ما غلط کردیم و صلح انگاشتیم گلبن حسنت نه خود شد دلفروز ما دم همّت برو بگماشتیم نکتها رفت و شکایت کس نکرد جانب حرمت فرو نگذاشتیم گفت خود دادی بما دل حافظا ما محصّل بر کسی نگماشتیم ۲ ۴ ۶ نسخهٔ مبنا: تصحیحِ محمّد قزوینی و قاسم غنی
⇒ ⇐

در اجراها

محمدرضا شجریان در برنامهٔ شمارهٔ ۲۴۵ از مجموعهٔ برگ سبز این غزل را در دستگاهِ سه‌گاه اجرا کرده‌است.[2]

پانویس

1. حافظ، دیوان حافظ، ۲۵۵.
2. دادجو، «خوش‌خوانی‌های شعر حافظ»، دانشنامهٔ حافظ، ۲:‎ ۱۰۰۷.

منابع

• دادجو، درّه (۱۳۹۷). «خوشخوانی‌های دیوان حافظ». در بهاءالدین خرمشاهی. دانشنامهٔ حافظ و حافظ‌پژوهی. ۲. تهران: نخستان پارسی. شابک ۹۷۸-۶۰۰-۹۹۷۶۴-۴-۷.

• حافظ شیرازی، شمس‌الدین محمد بن بهاءالدین محمد. قزوینی، محمد؛ غنی، قاسم، ویراستاران. دیوان حافظ. تهران: سینا.