دیده دریا کنم و صبر به صحرا فکنم

دیده دریا کنم و صبر
دیده دریا کنم و صبر
زبان	فارسی
شاعر	حافظ[1]
شمار ابیات	۷
بحر	رَمَل مُثَمَّن مَخبون محذوف; فعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلن
متن
دیده دریا کنم و صبر بصحرا فکنم; واندرین کار دل خویش بدریا فکنم; از دل تنگ گنه‌کار برآرم آهی; کآتش اندر گنه آدم و حوّا فکنم ; مایهٔ خوشدلی آنجاست که دلدار آنجاست; میکنم جهد که خود را مگر آنجا فکنم ; بگشا بند قبا ای مه خورشیدکلاه; تا چو زلفت سرِ سودازده در پا فکنم ; خورده‌ام تیر فلک باده بده تا سرمست; عقده در بند کمر ترکش جوزا فکنم ; جرعهٔ جام برین تخت روان افشانم; غلغل چنگ درین گنبد مینا فکنم ; حافظا تکیه بر ایّام چو سهوست و خطا; من چرا عشرت امروز بفردا فکنم	; ; ; ۲; ; ; ; ۴; ; ; ; ۶
	⇒ ⇐

غزلی با مطلع «دیده دریا کنم و صبر به صحرا فکنم»، غزل شمارهٔ ۳۴۸ از دیوانِ حافظ در تصحیحِ محمد قزوینی و قاسم غنی است.

در اجراها

محمدرضا شجریان در برنامهٔ شمارهٔ ۱۳۸ از مجموعهٔ گل‌های تازه این غزل را در آوازِ بیات اصفهان اجرا کرده است.[2]

حافظ شیرازی، شمس‌الدین محمد بن بهاءالدین محمد. قزوینی، محمد؛ غنی، قاسم، ویراستاران. دیوان حافظ. تهران: سینا.
دادجو، درّه (۱۳۹۷). «خوش‌خوانی‌های شعر حافظ». در بهاءالدین خرمشاهی. دانشنامهٔ حافظ و حافظ‌پژوهی. ۲. تهران: نخستان پارسی. شابک ۹۷۸-۶۰۰-۹۹۷۶۴-۴-۷.

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.