چیده اندرز پوریوتکیشان

چیدگ اندرز پوریوت‌کیشان (čīdag andarz ī pōryōtkēšān) نوشته‌ای است، به پارسی میانه که می‌توان آن را در جرگه اندرزنامه‌های پهلوی دانست. ذکر باورهایی آغاز می‌شود، که دانستن و شان و اعتقاد داشتن به آن‌ها بر هر زردشتی بایسته است، باور بداشتن به ثنویت از این جمله است، این که اصل همهٔ خوبی‌ها اورمزد و اصل همهٔ بدی‌ها اهریمن است. این عقاید بنا بر گفتهٔ پوریوت‌کیشان و بر اساس آن چه در دین بیان شده است، نخست به صورت پرسش مطرح شده‌است، مانند این که «هر کس باید بداند که کیستم؟» و سپس به آن‌ها پاسخ داده شده‌است، مانند «آفریده هستم.» پس از آن سخن از عقاید دیگر مانند اعتقاد به حساب پس از مرگ، گذشتن از پل چینود آمدن سوشیانس و رستاخیز آمده است.

افزون بر اصول اعتقادی، به وظایفی عملی نیز اشاره شده‌است؛ مانند هر روز سه‌بار به آتشکده رفتن. اگرچه این اندرزنامه از نوع اندرزنامه‌های دینی است، در آن اندرزهای عمومی نیز دیده می‌شود؛ مانند کوشا بودن در کسب فرهنگ، پرهیز از استهزا، و نیازردن پدر و مادر و سالار. این متن در مجموعهٔ متون پهلوی چاپ گردیده و به فارسی ترجمه شده‌است. [1]

پانویس
  1. تفضلی، احمد، ص ۱۸۸

منابع

تفضلی، احمد، و به کوشش آموزگار، ژاله. تاریخ ادبیات ایران پیش از اسلام. تهران: انتشارات سخن، ۱۳۷۶ شابک ‎۹۶۴−۵۹۸۳−۱۴−۲

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.