سهل بن هارون

سهل بن هارون (۷۵۸–۸۳۰م) شاعر و نویسندهٔ ایرانی[1] در سدهٔ دوم هجری بود. پس از برکناری برمکیان، او صاحب دیوان هارون‌الرشید شد. در درگیری‌های میان مأمون و امین عزلت گزید. هنگامی که مأمون به بغداد درآمد، سال ۲۰۴ق، او را خازن بیت الحکمه منصوب نمود (کتابدار). سهل بن هارون، شیعی متعزلی شعوبی و شاعری حکیم خوش‌معاشرت بوده است. اما به بخل نیز شهرت یافت. در نگارش، مترسل و بلیغ‌نویس بود. آثاری از او به جای مانده است «ثعلة و عفرة»، «الاخوان»، «المخزومی و الهُذلیة»، «الوامق و العذراء»، «المسائل»، «تدبیر المُلک و السیاسة». جاحظ در آثار خود به‌ویژه در البیان و التبیین اشارات بسیاری به آثار او داشته است.[2][3][4]

سهل بن هارون
زادهٔ	۷۵۸م/۱۴۰ق میسان
درگذشت	۸۳۰م/ ۲۱۵ق بغداد
پیشه	شاعر
سبک	دورهٔ اول عباسی

منابع

1. Ṣanʻaʼ - Ṣawtiyya (New ed. ed.). Leiden [u.a.]: Brill [u.a.] 1995. p. 838. ISBN 9004098348. SAHL B. HARUN B. RAHAWAYH (or Rahlyun, Rahyun, Ramnuy), Persian author, translator, and a poet of great repute who wrote in Arabic in the early Abbasid period and died in 215/830. |first1= missing |last1= in Authors list (help); |access-date= requires |url= (help)
2. فروخ، عمر (۱۹۸۶). تاریخ الأدب العربی (PDF). ۲. بیروت: دارالعلم للملایین. ص. ۲۱۲.
3. حموی، یاقوت (۱۹۹۳). معجم الأدباء. ۱۱. بیروت: دارالغرب الإسلامی. صص. ۲۶۶.
4. ابن شاکر کتبی، محمد (۱۹۷۳). فوات الوفیات. ۱. بیروت: دار صادر. ص. ۲۳۲.